ေမာင္ေက်ာင္းသား
( ငါတို႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီသည္ သို႔ေသာ္ ညႊတ္ကား မညႊတ္နိုင္ျပီ ) ၂ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး ေသြးနဲ႔ အရင္းတည္ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ေပါင္းကူး ေပးမည္ ၊ စစ္အာဏာရွင္ ပ်က္ျပိဳကာ အတည္ ျပည္သူ႔ ေခတ္မွာ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္ ၊ မီး ေလာင္ျပင္ တစ္ျပင္မွာ အတည္ ထြန္းသစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ တို႔ေဆာက္မည္၊ ညီညာ တိုက္ ပြဲသို႔ခ်ီ ျပည္သာ လက္တြဲ ေဆာက္တည္ (နီလဲပဲနီသည္ ခၽြန္လဲပဲ ခၽြန္သည္ ေက်ာင္းသား သမိုင္းသစ္ တည္)၂ ၊ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရး ေသြးနဲ႔ အရင္းတည္ ၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲ မုခ်ရမည္….။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ အတူေနခဲ့ရတဲ့ ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ဆိုျပခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ စာသား အပိုင္းစတခ်ိဳ႕ပါ ၊ စာသင္ခန္းထဲမွာပဲ ရွိေနရဦးမဲ့ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသား ဘ၀ကေန ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနမွဳေတြ အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ တိုက္ဖ်က္ေရး ခရီးလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ေထာင္ဆိုတဲ့ ဖိနွိပ္ခ်ယ္ခ်ယ္ေရး ယႏၱယားရဲ႕ အျမင့္ဆံုး ေနရာကို ေရာက္ခဲ့ ရခ်ိန္မွာ အဲဒီလို သီခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မာန္တင္း ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီသီခ်င္းေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေလးနက္မႈမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၉၈၉ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္ထဲက စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ျပီးပါျပီ ၊ “ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ျပီ ” လို႔ အာဏာသိမ္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေသြးစြန္းေနတဲ့ လက္ေတြ ကမ္းထားျပီး ၾကိဳဆို သေယာင္လုပ္ ျပေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာကို ေက်ာင္းျပန္တက္ေရး မတက္ေရး ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ ။
ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး - ဒို႔အေရး ၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ က်ဆံုးေရး - ဒို႔အေရး ေၾကြးေၾကာ္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း စစ္အာဏာရွင္လက္ ပါးေစေတြရဲ႕ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ ဖတ္ေတြ ဟိုတစ သည္တစ ျပန္႔ၾကဲေနေအာင္ ဦးေခါင္းပြင့္ထြက္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စာမသင္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရဲ႕ အနိုင္အထက ္ျပဳမွဳကို ရရာ လက္နက္ ဆြဲကိုင္ ျပန္ခံခ်မယ္လို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ စည္းျပီး ေတာထဲမွာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ၊ မိသားစု ေတြနဲ႔လဲ တကြဲ တျပားျဖစ္၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ခံေနၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း စက္မွဳ တကၠလိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ တျခားတျခားေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အားလံုး အားလံုး ကေရာ စာသင္ခန္းနဲ႔ မိဘ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္မွာ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး မေနခ်င္ပဲေနမလား ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြရဲ႕ စစ္ေၾကာေရး စခန္းေတြမွာ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္မွဳ မ်ိဳးစံုခံျပီး ၊ ၾကမ္းခင္းေစ်း အနည္းဆံုး သံုးႏွစ္ အမိန္႔ခ်တဲ့ စစ္ခံုရံုးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ ဆိုင္ျပီး ၊ အက်ဥ္းေထာင္ ေတြထဲကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကေရာ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက သူတို႔ သူတို႔ ေတြကို မငဲ့ပဲ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ ေအာက္က ေက်ာင္းခန္းထဲ ဘယ္လို ခံစားမွဳေတြနဲ႔ ျပန္ ၀င္ထိုင္ၾကမလဲ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေလး ေတြေတာင္ ရဲရင့္ ခဲ့ၾကတယ္ ၊ နိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္ပဲ ၊ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မတည္ေဆာက္နိုင္ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ပညာသင္နိုင္မွာ မဟုတ္သလို ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ဆိုတာလဲ ဆံုးရွံဳး ေနဦးမွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေစတနာ မပါတဲ့ ဟန္ျပ ပညာေရးမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီး ဘြဲ႕ေတြ ရလဲ ဘာမွလဲ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တဲ့ အတူ ျပည္သူေတြ အတြက္ ဆံုးခန္းတိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္၊ ေသြးညွီ နံ႔ေတြ လႊမ္းေနမဲ့ စစ္၀ါဒီေတြ ဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ ငါတို႔ ျပန္မထိုင္ ေတာ့ဘူးလို႔ အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ(အကသ)မွာ ပါတဲ့သူေတြ အမ်ားစု ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
“၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ဂုဏ္ေရာင ္၀င္းလက္ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အစိုးရ အဆက္ဆက္ကို သမိုင္း စာမ်က္နွာ ထက္မွာ ထင္ဟတ္ ေပၚလြင္ေနေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ေနၾကစဲပါ ၊ အာဇာနည္ ေထာင္ေသာင္းတို႔ရဲ႕ နီေမာင္း ၀င္းလက္တဲ့ ေသြးစက္ေတြဟာ သမိုင္း ေက်ာက္စာတိုင္ အျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္ ရစ္မွာ မုခ်ပါပဲ ၊ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုမွဳ အေရးေတာ္ပံုၾကီး အတြင္းမွာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးခဲ့ ရရွာေသာ အာဇာနည္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူ အေပါင္းတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ မျပီးဆံုးေသးသည့္ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ၾကီးကို ေအာင္ပြဲ ရရွိသည္ အထိ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါမည္ဟု အဓိဌာန္ျပဳရင္း” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ အတိုင္းသာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
အဲဒီ အခ်ိန္ ေပၚထြက္လာတဲ့ “အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပါလို႔ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာရင္း စာသင္ခန္း အတြင္း ၀တၱရားအရ ၀င္ထိုင္ ဒါကို ငါတို႔ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ နိုင္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ထံုးနံ႔ သင္းတဲ့ ပန္းခင္းကိုျဖတ္ ရည္းစားထားဘို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔က ခြင့္လႊတ္သည့္တိုင္ ရာဇ၀င္က ခြင့္မလႊတ္ သေရြ႕ သူတို႔ဟာ သမိုင္းမွာ သစၥာ ေဖါက္ေတြ ျဖစ္သြား မွာပဲ ၊ ငါတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ့္အရိုး ကိုယ္ေလွနံ အျဖစ္ ထြင္းထု ကိုယ့္အသားကိုယ္ ေလွရြက္ အျဖစ္ စပ္ခ်ဳပ္ ကိုယ့္ေျခလက္ ကိုယ္ေလွာ္တက္အျဖစ္ အသံုးျပဳ ေလွာ္ခတ္လို႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ ငါတို႔ၾကား ျခားေနတဲ့ ေသြးပင္လယ္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးေန ၾကျပီ” ဆိုတဲ့ ေရႊဖုန္းလူရဲ႕ “ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္” ကဗ်ာ စာသားေတြက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ခိုင္မာ အားတက္ေစခဲ့ သလို ေက်ာင္းသြား တက္ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က လြတ္ေတာ့လဲ စိတ္ပညာနဲ႔က တစ္ဘြဲ႔၊ တိုင္းရင္းေဆး သိပၸံက သမားေတာ္ ဘြဲ႔က တစ္ဘြဲ႔၊ ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေတာင္ရ ထားတဲ့ အေမက ရပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သြားသူေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေန အရြယ္ မဟုတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို အိမ္မွာ ထိမ္းေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ ေနရသလို ၊ သခြားသီး စိတ္ေလးေတြ တုတ္ထိုး၊ အာလူးျပဳတ္ တုတ္ထိုး ၊ အခ်ဥ္ေရနဲ႔ တို႔စား ရတာမ်ိဳးလဲ ညေနပိုင္းမွာ ေစ်းဘန္းေလး ခ်ေရာင္း ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အသံုးခ်ခြင့္ မရတဲ့ အေမ့ပညာေတြ အတြက္ ႏွေမ်ာ မိပါတယ္ ၊ အဲဒီလို ဘ၀ေတြ ကိုယ့္အေမ တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ပဲ ၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ပ်က္ေအာင္ မတိုက္ဖ်က္နိုင္ခင္ မလႊဲမေသြ ျမင္ေတြ႔ေန ရဦးမွာပဲဆိုတဲ့အသိကို ထပ္ေလာင္းခိုင္မာေစခဲ့ပါတယ္ ။
ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ဆံုးရွံဳး၊ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးတဲ့ လူငယ္ဘ၀ ဆိုတာလဲ ေပ်ာက္ခဲ့ရ၊ မိသားစု ဘ၀ ဆိုတာပါ ပ်က္ဆီးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ “ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႔ေက်ာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႔ တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ဆီက ရတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရပ္တည္ရပါတယ္ ၊ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းသား ေလးေတြကို ျမင္တိုင္း ၊ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမေတြ နားကေန ျဖတ္သြားတိုင္း (ေယာက္က်ား တန္မဲ့ မ်က္ရည္ ၀ဲရေလာက္ေအာင္) နာက်င္ ခံစားရပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္တ မဟုတ္ပါဘူး ၊ လူ႔ဘာသာ ဘာ၀ တမ္းတ မိတာ မ်ိဳးသာပါ ။
ကိုယ့္ခံစားမွဳနဲ႔ ကိုယ္ တမင္ ေမ့ထားထားတဲ့ ( လူ႔အခြင့္အေရး တရားေတြ ေဟာခဲ့ဘူးရာ ၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္ အဦးၾကီးရွိခဲ့ဘူးရာ) ၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲကို မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လြန္းလို႔ တေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရခ်ိန္ တခနေလးမွာေတာင္ ေပ်ာ္ျပံဳး ေနၾကတဲ့ ဘြဲ႔ယူ သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း “ေၾသာ္.. သူတို႔ ဘာမွ မသိၾကေသးပါလား၊ ဒီဘြဲ႔ လက္မွတ္ေတြဟာ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ဘို႔က လြဲျပီး သူတို႔ အတြက္ ဘာမွ အသံုးမ၀င္တာ သိတဲ့ေန႔ သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရပါမလဲ” စဥ္းစား မိပါ တယ္ ၊ ေနာက္က လိုက္ပါလာၾကတဲ့ မိဘေတြကို ၾကည့္ျပီး သား အတြက္ ဘြဲ႔ႏွင္း သဘင္ ခန္းမထဲ ၀င္ရမဲ့ အစား ေထာင္၀ါဒါ ေတြရဲ႕ အေအာ္ေငါက္ ခံျပီး ေထာင္၀င္စာခန္းကိုပဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အေမ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္ ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးရင္း ဒီ၀န္းထဲမွာ ေနာင္ေတာ္ေတြ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္သတ္ခံရဘူးတယ္ ဆိုတာ သတိ ျပန္လည္သြားေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာကို ဆက္မေနနိုင္ေတာ့ ေအာင္ပါပဲ ၊ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ဘက္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း ေစာင့္မယ္ေလ ဆိုျပီး ၀န္းအျပင္ ထြက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီေနရာက တံတားျဖဴကေန တံတားနီ ေခၚရေလာက္ေအာင္ ဘက္နက္နဲ႔ထိုး နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခံရတဲ့ ေနရာ ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ ေသြးစက္ သမိုင္းေၾကာင္းက ဒီေနရာေတြက နိဒါန္းပ်ိဳး ခဲ့တာ စသျဖင့္ ခံစားမိ ျပန္ပါေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူ နားလည္ ေပးနိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။
အဲဒီေန႔က အေမ့ဆီ တကူးတကကို သြားရင္ဖြင့္ ျဖစ္တယ္ ၊ အေမက မ်က္ရည္ တ၀ဲ၀ဲ အားေပး ရွာပါတယ္ ၊
ခုလဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ခ်ိန္မွာ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္က ၃၇-၃၈ ေတြ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္သာ ေတာ္လွန္ေရး တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ ေနဆဲပါ ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြကလိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ေခါင္းျဖဴ သြားက်ိဳး အဖိုးၾကီး အရြယ္ေတြလဲ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ တကယ္ ရွိေနတာပါ ၊ ေက်ာင္းသားက ရိုးသားတယ္ ၊ ျပည္သူကို ေရွ႕က အေသခံ ဦးေဆာင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိတယ္ ၊ လူမ်ိဳး, ဘာသာ, အယူ၀ါဒ အစြဲေတြ ကင္းတယ္၊ အာဏာေတြ ေနရာေတြ မေမွ်ာ္မွန္းဘူး ဆိုတဲ့ အဲဒီလို ဂုဏ္ေတြကို ေလးစား တန္ဘိုးထားတဲ့ အတြက္ “ အမိေျမ လြတ္ေျမာက္ဘို႔ အတြက္ အရိုးေတြ ေတာင္လိုပံုမွ ရမယ္ဆို ငါတို႔ ေက်ာင္းသား အရိုးေတြက ေအာက္ဆံုး အလႊာက ရွိေစရမယ္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသား ေဆာင္ပုဒ္ကို ဆုတ္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတဲ့ေက်ာင္း ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ ေက်ာင္းသား နာမည္ခံ ဆက္ရွိ ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ယံုၾကည္ပါတယ္ ၊ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ ဇာပန္းထိုး သလို ဧည့္သည္ ထမင္းစား ဖိတ္သလို လြယ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ ဆိုေပမဲ့လဲ ၊ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲ ခံရမွာပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေတြ ေလးငါး ေျခာက္ဆယ္မွလဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္နိုင္ ပါတယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူ႔ အင္အားေတြ ေပါင္းစည္း မိတဲ့ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနိုင္ တိုက္နိုင္ မွာပါ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုမင္း မစြမ္း ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္၀င္ ေဆာက္မယ္ ၊ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္ထိုင္ျပီး ဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ေလး ျပန္လြမ္းမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ ေနစဥ္က အားမာန္တင္းနိုင္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလး ျပန္ဆို ျပီး ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေနရဦးမဲ့ ေရွ႕ခရီး အတြက္ တက္ႂကြ ေနမိပါတယ္ ၊ “စစ္အာဏာရွင္ ပ်က္ျပိဳကာ အတည္ ျပည္သူ႔ ေခတ္မွာ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္”……လို႔ ။
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္က်ဆံုးသည္ အထိ
ေမာင္ေက်ာင္းသား
ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး - ဒို႔အေရး ၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ က်ဆံုးေရး - ဒို႔အေရး ေၾကြးေၾကာ္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း စစ္အာဏာရွင္လက္ ပါးေစေတြရဲ႕ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ ဖတ္ေတြ ဟိုတစ သည္တစ ျပန္႔ၾကဲေနေအာင္ ဦးေခါင္းပြင့္ထြက္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စာမသင္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရဲ႕ အနိုင္အထက ္ျပဳမွဳကို ရရာ လက္နက္ ဆြဲကိုင္ ျပန္ခံခ်မယ္လို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ စည္းျပီး ေတာထဲမွာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ၊ မိသားစု ေတြနဲ႔လဲ တကြဲ တျပားျဖစ္၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ခံေနၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း စက္မွဳ တကၠလိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ တျခားတျခားေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အားလံုး အားလံုး ကေရာ စာသင္ခန္းနဲ႔ မိဘ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္မွာ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး မေနခ်င္ပဲေနမလား ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြရဲ႕ စစ္ေၾကာေရး စခန္းေတြမွာ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္မွဳ မ်ိဳးစံုခံျပီး ၊ ၾကမ္းခင္းေစ်း အနည္းဆံုး သံုးႏွစ္ အမိန္႔ခ်တဲ့ စစ္ခံုရံုးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ ဆိုင္ျပီး ၊ အက်ဥ္းေထာင္ ေတြထဲကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကေရာ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက သူတို႔ သူတို႔ ေတြကို မငဲ့ပဲ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ ေအာက္က ေက်ာင္းခန္းထဲ ဘယ္လို ခံစားမွဳေတြနဲ႔ ျပန္ ၀င္ထိုင္ၾကမလဲ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေလး ေတြေတာင္ ရဲရင့္ ခဲ့ၾကတယ္ ၊ နိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္ပဲ ၊ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မတည္ေဆာက္နိုင္ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ပညာသင္နိုင္မွာ မဟုတ္သလို ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ဆိုတာလဲ ဆံုးရွံဳး ေနဦးမွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေစတနာ မပါတဲ့ ဟန္ျပ ပညာေရးမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီး ဘြဲ႕ေတြ ရလဲ ဘာမွလဲ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တဲ့ အတူ ျပည္သူေတြ အတြက္ ဆံုးခန္းတိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္၊ ေသြးညွီ နံ႔ေတြ လႊမ္းေနမဲ့ စစ္၀ါဒီေတြ ဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ ငါတို႔ ျပန္မထိုင္ ေတာ့ဘူးလို႔ အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ(အကသ)မွာ ပါတဲ့သူေတြ အမ်ားစု ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
“၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ဂုဏ္ေရာင ္၀င္းလက္ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အစိုးရ အဆက္ဆက္ကို သမိုင္း စာမ်က္နွာ ထက္မွာ ထင္ဟတ္ ေပၚလြင္ေနေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ေနၾကစဲပါ ၊ အာဇာနည္ ေထာင္ေသာင္းတို႔ရဲ႕ နီေမာင္း ၀င္းလက္တဲ့ ေသြးစက္ေတြဟာ သမိုင္း ေက်ာက္စာတိုင္ အျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္ ရစ္မွာ မုခ်ပါပဲ ၊ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုမွဳ အေရးေတာ္ပံုၾကီး အတြင္းမွာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးခဲ့ ရရွာေသာ အာဇာနည္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူ အေပါင္းတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ မျပီးဆံုးေသးသည့္ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ၾကီးကို ေအာင္ပြဲ ရရွိသည္ အထိ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါမည္ဟု အဓိဌာန္ျပဳရင္း” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ အတိုင္းသာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
အဲဒီ အခ်ိန္ ေပၚထြက္လာတဲ့ “အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပါလို႔ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာရင္း စာသင္ခန္း အတြင္း ၀တၱရားအရ ၀င္ထိုင္ ဒါကို ငါတို႔ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ နိုင္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ထံုးနံ႔ သင္းတဲ့ ပန္းခင္းကိုျဖတ္ ရည္းစားထားဘို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔က ခြင့္လႊတ္သည့္တိုင္ ရာဇ၀င္က ခြင့္မလႊတ္ သေရြ႕ သူတို႔ဟာ သမိုင္းမွာ သစၥာ ေဖါက္ေတြ ျဖစ္သြား မွာပဲ ၊ ငါတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ့္အရိုး ကိုယ္ေလွနံ အျဖစ္ ထြင္းထု ကိုယ့္အသားကိုယ္ ေလွရြက္ အျဖစ္ စပ္ခ်ဳပ္ ကိုယ့္ေျခလက္ ကိုယ္ေလွာ္တက္အျဖစ္ အသံုးျပဳ ေလွာ္ခတ္လို႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ ငါတို႔ၾကား ျခားေနတဲ့ ေသြးပင္လယ္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးေန ၾကျပီ” ဆိုတဲ့ ေရႊဖုန္းလူရဲ႕ “ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္” ကဗ်ာ စာသားေတြက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ခိုင္မာ အားတက္ေစခဲ့ သလို ေက်ာင္းသြား တက္ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕
“သူငယ္ခ်င္း.. မင္းဟာ.. ပကတိျငိမ္ဆိပ္.. အိပ္မက္မရွိတဲ့ ညေတြ ထဲမွာ လွဲေလ်ာင္း… မင္းအေလာင္းမွာ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔… မင္းထိုင္ ခဲ့တဲ့…. စာသင္ခန္း ထဲက ခံုကေလး… ငါေငးရင္း မ်က္ရည္က်…. သိပ္သတိရေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ကို ထိရွ ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ျငိမ္းမရ ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားထဲက မီးစ တစ္စပါပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က လြတ္ေတာ့လဲ စိတ္ပညာနဲ႔က တစ္ဘြဲ႔၊ တိုင္းရင္းေဆး သိပၸံက သမားေတာ္ ဘြဲ႔က တစ္ဘြဲ႔၊ ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေတာင္ရ ထားတဲ့ အေမက ရပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သြားသူေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေန အရြယ္ မဟုတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို အိမ္မွာ ထိမ္းေပးတဲ့ အလုပ္လုပ္ ေနရသလို ၊ သခြားသီး စိတ္ေလးေတြ တုတ္ထိုး၊ အာလူးျပဳတ္ တုတ္ထိုး ၊ အခ်ဥ္ေရနဲ႔ တို႔စား ရတာမ်ိဳးလဲ ညေနပိုင္းမွာ ေစ်းဘန္းေလး ခ်ေရာင္း ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အသံုးခ်ခြင့္ မရတဲ့ အေမ့ပညာေတြ အတြက္ ႏွေမ်ာ မိပါတယ္ ၊ အဲဒီလို ဘ၀ေတြ ကိုယ့္အေမ တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ပဲ ၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ပ်က္ေအာင္ မတိုက္ဖ်က္နိုင္ခင္ မလႊဲမေသြ ျမင္ေတြ႔ေန ရဦးမွာပဲဆိုတဲ့အသိကို ထပ္ေလာင္းခိုင္မာေစခဲ့ပါတယ္ ။
ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ဆံုးရွံဳး၊ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးတဲ့ လူငယ္ဘ၀ ဆိုတာလဲ ေပ်ာက္ခဲ့ရ၊ မိသားစု ဘ၀ ဆိုတာပါ ပ်က္ဆီးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ “ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႔ေက်ာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႔ တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ဆီက ရတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရပ္တည္ရပါတယ္ ၊ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းသား ေလးေတြကို ျမင္တိုင္း ၊ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမေတြ နားကေန ျဖတ္သြားတိုင္း (ေယာက္က်ား တန္မဲ့ မ်က္ရည္ ၀ဲရေလာက္ေအာင္) နာက်င္ ခံစားရပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္တ မဟုတ္ပါဘူး ၊ လူ႔ဘာသာ ဘာ၀ တမ္းတ မိတာ မ်ိဳးသာပါ ။
ကိုယ့္ခံစားမွဳနဲ႔ ကိုယ္ တမင္ ေမ့ထားထားတဲ့ ( လူ႔အခြင့္အေရး တရားေတြ ေဟာခဲ့ဘူးရာ ၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္ အဦးၾကီးရွိခဲ့ဘူးရာ) ၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲကို မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လြန္းလို႔ တေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရခ်ိန္ တခနေလးမွာေတာင္ ေပ်ာ္ျပံဳး ေနၾကတဲ့ ဘြဲ႔ယူ သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း “ေၾသာ္.. သူတို႔ ဘာမွ မသိၾကေသးပါလား၊ ဒီဘြဲ႔ လက္မွတ္ေတြဟာ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ဘို႔က လြဲျပီး သူတို႔ အတြက္ ဘာမွ အသံုးမ၀င္တာ သိတဲ့ေန႔ သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရပါမလဲ” စဥ္းစား မိပါ တယ္ ၊ ေနာက္က လိုက္ပါလာၾကတဲ့ မိဘေတြကို ၾကည့္ျပီး သား အတြက္ ဘြဲ႔ႏွင္း သဘင္ ခန္းမထဲ ၀င္ရမဲ့ အစား ေထာင္၀ါဒါ ေတြရဲ႕ အေအာ္ေငါက္ ခံျပီး ေထာင္၀င္စာခန္းကိုပဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အေမ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္ ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးရင္း ဒီ၀န္းထဲမွာ ေနာင္ေတာ္ေတြ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္သတ္ခံရဘူးတယ္ ဆိုတာ သတိ ျပန္လည္သြားေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာကို ဆက္မေနနိုင္ေတာ့ ေအာင္ပါပဲ ၊ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ဘက္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း ေစာင့္မယ္ေလ ဆိုျပီး ၀န္းအျပင္ ထြက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီေနရာက တံတားျဖဴကေန တံတားနီ ေခၚရေလာက္ေအာင္ ဘက္နက္နဲ႔ထိုး နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခံရတဲ့ ေနရာ ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ ေသြးစက္ သမိုင္းေၾကာင္းက ဒီေနရာေတြက နိဒါန္းပ်ိဳး ခဲ့တာ စသျဖင့္ ခံစားမိ ျပန္ပါေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူ နားလည္ ေပးနိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။
အဲဒီေန႔က အေမ့ဆီ တကူးတကကို သြားရင္ဖြင့္ ျဖစ္တယ္ ၊ အေမက မ်က္ရည္ တ၀ဲ၀ဲ အားေပး ရွာပါတယ္ ၊
တဲ့ ၊ ဆပ္ခြင့္ မၾကံဳခဲ့တဲ့ အေမ့ ေက်းဇူးေတြ ထဲမွာ အဲဒီ အားေပးစကားက အၾကီးဆံုးမ်ား ျဖစ္မလားေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕ဗ်ာ ။“ ေၾသာ္.. သားရယ္ မင္းလိုခ်င္ရင္ ဘယ္လိုဘြဲ႔ မဆို ရနိုင္ခဲ့တာပဲ ၊ ဒီေန႔ ေခတ္မွာ အဲဒီ ဘြဲ႔ေတြက အသံုးမတည့္ ပါဘူးလို႔ မင္းကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ တာပဲေလ ၊ ေတြးမေန စမ္းပါနဲ႔ ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာ ရဲရဲ ရင္ဆိုင္စမ္းပါ ၊ ခု မင္းရထားတဲ့ဘြဲ႔ က အေကာင္းဆံုးပါ ငါ့သားရဲ႕ .. ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ ေက်ာင္းသား ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ေတြ ငါ့သား ရထားတာပဲ၊ ဒီ့ထက္ ဘယ္ဘြဲ႔က အေမ့ကို ပိုဂုဏ္ရွိ ေစမွာလဲ ၊ မင္းအေဖလဲ ဒါကိုပဲ ေက်နပ္ေနတာပါ”
ခုလဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ခ်ိန္မွာ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္က ၃၇-၃၈ ေတြ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္သာ ေတာ္လွန္ေရး တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ ေနဆဲပါ ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြကလိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ေခါင္းျဖဴ သြားက်ိဳး အဖိုးၾကီး အရြယ္ေတြလဲ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ တကယ္ ရွိေနတာပါ ၊ ေက်ာင္းသားက ရိုးသားတယ္ ၊ ျပည္သူကို ေရွ႕က အေသခံ ဦးေဆာင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိတယ္ ၊ လူမ်ိဳး, ဘာသာ, အယူ၀ါဒ အစြဲေတြ ကင္းတယ္၊ အာဏာေတြ ေနရာေတြ မေမွ်ာ္မွန္းဘူး ဆိုတဲ့ အဲဒီလို ဂုဏ္ေတြကို ေလးစား တန္ဘိုးထားတဲ့ အတြက္ “ အမိေျမ လြတ္ေျမာက္ဘို႔ အတြက္ အရိုးေတြ ေတာင္လိုပံုမွ ရမယ္ဆို ငါတို႔ ေက်ာင္းသား အရိုးေတြက ေအာက္ဆံုး အလႊာက ရွိေစရမယ္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသား ေဆာင္ပုဒ္ကို ဆုတ္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတဲ့ေက်ာင္း ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ ေက်ာင္းသား နာမည္ခံ ဆက္ရွိ ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ယံုၾကည္ပါတယ္ ၊ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ ဇာပန္းထိုး သလို ဧည့္သည္ ထမင္းစား ဖိတ္သလို လြယ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ ဆိုေပမဲ့လဲ ၊ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲ ခံရမွာပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေတြ ေလးငါး ေျခာက္ဆယ္မွလဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္နိုင္ ပါတယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူ႔ အင္အားေတြ ေပါင္းစည္း မိတဲ့ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနိုင္ တိုက္နိုင္ မွာပါ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုမင္း မစြမ္း ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္၀င္ ေဆာက္မယ္ ၊ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္ထိုင္ျပီး ဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ေလး ျပန္လြမ္းမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ ေနစဥ္က အားမာန္တင္းနိုင္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလး ျပန္ဆို ျပီး ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေနရဦးမဲ့ ေရွ႕ခရီး အတြက္ တက္ႂကြ ေနမိပါတယ္ ၊ “စစ္အာဏာရွင္ ပ်က္ျပိဳကာ အတည္ ျပည္သူ႔ ေခတ္မွာ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္”……လို႔ ။
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္က်ဆံုးသည္ အထိ
ေမာင္ေက်ာင္းသား
Tags
ေဆာင္းပါး