ဒီဇင္ဘာ ႏွင္းဆီနီ တပြင့္ ရဲရင့္ ၾကယ္ႏွင့္ ညီမေလး မလွၿမိဳင္ သို႔ …

၇၄ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ .. ဂႏၲဝင္သံမဏိ သူရဲေကာင္း ေက်ာင္းသား တေယာက္ အေၾကာင္းနဲ႔ …

ေမာင္ေမာင္တိတ္(ABSDF)

ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ေမ့ေကာင္းမည္ မဟုတ္ၾက။ ေမ့ၾကမည္လည္း မထင္၊ ေမ့ေနၾကၿပီဟု ေျပာရင္လည္း မယုံ။ ပုံျပင္ မ ဟုတ္၊ ဒ႑ါရီ မဟုတ္၊ ရွိခဲ့သည္ ရွိေနသည္ ရွိေန ဦးမည္၊ ဒို႔ ဒီ ဒီဇင္ဘာမွာ ဘာလုပ္ ၾကမလဲတဲ့၊ ေျပာစရာမလို၊ ရင္ထဲက အလိုလိုသိ ေနၾကသည္္၊ ႏွစ္ေပါင္း (၃၅) ႏွစ္၊ ဆုံၾကေတာ့ အသစ္ အသစ္ ေတြပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုပဲ ေရာက္သည့္ ေနရာ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလး ေတြနဲ႔ အခ်ိန္အခါမွာ လုပ္ၾကစျမဲ။ ေျပာၾက စျမဲ။

အသက္ေတြလဲ (၆ဝ) ေက်ာ္ သူက ေက်ာ္သြား ၾကၿပီ။ ႐ုပ္ပိုင္းက အိုၿပီ။ စိတ္ပိုင္းက မအို။ ျပန္ပ်ဳိ မ်စ္ၿပီး ဒီဇင္ဘာလက ထုဆစ္ ခဲ့့ၾကတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ေတြြက ခြန္အားသစ္ေတြ တက္တက္လာတယ္။

အဲ့ဒီ အထဲမွာ ကိုတင္ေမာင္ဦး။ ဆလိုင္း တင္ေမာင္ဦး အေၾကာင္းက ထိပ္ဆုံးက ပါေနၾက။ ေထာင္ထဲမွာ ပုံစံေတြ ကိုင္လို႔ တကဲြတျပား ျဖစ္ၿပီး တိုက္ပိတ ္ခံရလို႔။ (၁) တိုက္။ (၂) တိုက္။ (၃) တိုက္။ (၄) တိုက္။ (၅) တိုက္။ (၆) တိုက္နဲ႔ အေဆာင္ (၃) အခန္းေလးေတြထဲမွာ တသီး တျခားခြဲထားၿပီး အတင္း ႏွိပ္စက္ ပုံစံသြင္းခံေနရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ မ်က္စိထဲက မထြက္။ ရက္စက္ ယုတ္္မာလြန္းလို႔ ထပ္ၿပီး မေရးေတာ့ ၿပီ။ ေတြ႔ရင္ေတာ့ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

သခင္ျမသန္းရဲ႕ “သာယာဝတီ ေထာင္တြင္းက ငရဲခန္း” ကတမ်ဳိး၊ (၇၄) အင္းစိန္ေထာင္တြင္း ေက်ာင္းသား။ (၇၅) (၇၆) ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ “ေယာ႐ူဝ” ငရဲခန္းကတဖုံပါဘဲဲ။ ေရၾကည္အိုင္၏ အေၾကာင္းေတာ့ မေရးၾကေသးပါ။ မိမိတို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ တခ်ိဳ႕ လည္း သည္လူဘဝမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ပါသည္။

“မလွၿမိဳင္” ဘေလာ့ ဖြင့္ထားတယ္တဲ့။ ၾကားရတဲ့သတင္းေလး။ အားရစရာ။ မိမိတို႔ေထာင္ထဲကမထြက္ရေသးခင္။ ကိုတင္ေမာင္ဦး ညီမ ေလး .. မလွၿမိဳင္ GTI ဘက္မွာတရားတက္ေဟာသတဲ့။ မိမိအစ္ကို ကိုတင္ေမာင္ဦး အေၾကာင္းနဲ႔ ႀကိဳးေပး ခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းမ်ား အစ္ကို႔ ေသြးလို ညီမေလးေသြးကလဲ .. ရဲရဲနီသတဲ့။

ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႕ မိသားစုေတြ အားလုံး အဖမ္းခံရၿပီး။ ႏို႔စို႔ အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတာ့ က်န္ခဲ့သတဲ့ ထားခဲ့ သတဲ့။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ရက္စက္႐ုပ္မာခဲ့ၾကတာဘဲ။ ေနာက္ေတာ့။

က်ေနာ္တို႔ ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ကိုိညြန္တင္ (ဒလ)၊ေစာလွဝင္း၊ ဗေဆြေလးတို႔နဲ႔ ႀကိဳးတိုက္တြင္းမွာ ဆုံလုိက္ ၾကေသးတယ္။ သူတို႔ (၄) ဦး က ႀကိဳးက် ခံထားရသူေတြ အယူခံေတာ့ တင္ထားတဲ့ သူက တင္ထားတယ္။ လည္းပင္း ကိုေတာ့ ႀကိဳးနဲ႔ တိုုင္းထား ၿပီးသားတဲ့၊ ကိုညြန္႔ တင္ က (ဒလ) က။ ျပည္ခ်စ္အဖဲြ႔ဝင္၊ ေဆး႐ုံမွာဗုံးခြဲလို႔တဲ့။ ေစာလွဝင္းကလည္း အဲဒီတုန္းက အင္းစိန္ (၈) လိုင္းကားတစီးကိုဗုံးခဲြလို႔ တဲ့ ဗေဆြေလး ကေတာ့ စာရြက္စာတန္း၊ မိုင္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ေတြ႔လိုဆိုလား ေစာလွဝင္းနဲ႔ အမႈတြဲထားတယ္။

ပထမဆုံး ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစတင္ အေပးခ ံရတာက။ ျပည္ခ်စ္အဖြဲ႔က ကိုညြန္႔တင္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား (၄ဝ) ေက်ာ္ ကို တြဲဘက္ေထာင္ ယခင္က ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ထားတဲ့ သီးသန္႔ေထာင္က ပုံစံ ကုိင္ခုိင္းတာ မရလို႔ ေထာင္မႀကီးထဲ ပုိ႔ၿပီး ပုံစံကိုင္မလို႔ဆိုေတာ့ လက္မခံလို႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကိုဝါဒါ (၃) ေယာက္နဲ႔ (၂) ေယာက္ကလက္တဖက္စီခ်ဳပ္ၿပီး၊ ေခါင္းငုံ၊ ေခါင္းေပၚလက္တင္၊ ေနာက္တေယာက္က ေနာက္က႐ိုက္၊ ကန္၊ မေအႏွမ၊ ငါနဲ႔ ဆဲဆိုၿပီး ေနာက္ဗူးဝက အင္းစိန္ေထာင္္မႀကီးမွာရွိတဲ့ ထ.လ.ရ တပ္ၾကပ္ႀကီး နာမည္ႀကီးဆာဂ်င္ သိန္းၿမိဳင္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႀကိဳးတိုက္ ေခၚ ရင္ခဲြတိုက္။ တဖက္အခန္း (၃ဝ) စီရွိတဲ့ေနရာ ကိုပို႔ လိုက္တာပါ။

ႀကိဳးတိုက္ရဲ႕ အစြန္ဆုံး အခန္းေတြမွာ ႀကိဳးသမားေတြ ထားၿပီး လူသတ္မႈနဲ႔ ေသဒဏ္ ႀကိဳးဒဏ္ အေပး ခံရတဲ့သူေတြထားပါတယ္။ အဲဒီ (၄) ဦးကေတာ့ႏိုင္ငံေရးျပစ္မႈ ေဖာက္ခဲြမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးဒဏ္ အခ် ခံထားရတဲ့ သူေတြပါ။..ပုံစံကိုင္တာ မခံရင္ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ေနရမယ္။ ေလ်ာ့ ရက္မရဘူး။ ေထာင္ဝင္စာ မေတြ႔ရဘူး။ တိုက္ခန္းထဲက ဂန္ဖလား (ေသးခြက္၊ ေခ်းခြက္) ထြက္သြန္တာကလြဲၿပီး ပိတ္ထားမယ္ေပါ့ ဘယ္ေလာက္ ထားထား ပုံစံကိုိုင္တာေတာ့ မခံဘူး။ ဘာေလ်ာ့ရက္မွလဲ မလိုခ်င္ဘူး ဆုိၿပီးေနၾကတယ္။ အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔။ တခန္းကို (၈) ေယာက္ (၄) ေယာက္ (၆) ေယာက္နဲ႔ထားတယ္။ တြဲဘက္ေထာင္ကလာခဲ့ရၿပီး ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကုိေက်ာ္စုိး (သကလ)၊ ဦးေက်ာ္လင္း (ေရွ႕ေနႀကီး အင္းစိန္) ကိုေတာ့ သီးျခားထားတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးက အသက္ (၃ဝ) နီးနီးရွိေနၿပီး ဦးေဆာင္ ခဲ့လို႔တဲ့။ ကို ေက်ာ္စိုးႀကီး ကနားတဖက္ ပင္းသြားတယ္။ ဦးေက်ာ္လင္းက နံ႐ုိးအက္သြားတယ္။

အေဆာင္ (၃) မွာလဲ ရာဇဝတ္မႈ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ေရာထားၿပီး ပုံစံကိုင္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ေျပာလို႔ ျပႆနာ တက္ၿပီး ျပန္႐ုိက္ ၾကတယ္။သူတို႔က လူမ်ားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ… ေမွာက္ကုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့တုိက္ (၄) (၅) (၆) ထဲမွာ ထည့္ထား လိုက္ၾကတယ္။..တ ပတ္နီးပါး ၾကာေတာ့ ႀကိဳးတိုက္ကို ယဥ္ပါး လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔လည္ တခါ ညေန တခါ ဂန္ဖလား ခ်ရတယ္။ ေက်ာင္းသား (၄ဝ) ေလာက္ဆိုေတာ့ တခန္းဖြင့္ တခန္းခ်နဲ႔ ဝါဒါေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အခန္းတခန္း ခ်ရင္ တျခားခန္းေတြက.. ေထာင္ထဲ ကေပးတဲ့ တိုက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ႏွီးေၾကာ ဖ်ာေလးေတြ ကာခိုင္းတယ္။ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းသား ဆိုေတာ့ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အႀကီးဆုံး က (၂၄) ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္တတ္ ေသးဘူး။ ဇြန္ (၆) ႏွစ္ပတ္လည္ ေရႊတိဂုံ အေရးအခင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆိုရင္ တခ်ဳိ႕ (၁၆)ႏွစ္ ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ သူတို႔လည္း ထိန္းရ ခက္ေနတယ္။

ဖ်ာမရွိတဲ့ အခန္းက မ်ားေနေတာ့ အေပါက္ဝကို ေက်ာလွည့္ၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ အကာေလးေတြေပးတယ္ လစ္ရင္ခိုးၿပီး လွည့္ၾကည့္တယ္ ဝါဒါက တေယာက္တည္း။ တခါ (၂) ေယာက္။ က်န္တဲ့ ေသာ့ဖြင့္တဲ့ အကူက အျပာေတြ (ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ) ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ဝါဒါေတြကို မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနေတာ့ စိတ္ေပါက္ရင္ အနာခံၿပီး ျပႆနာ ရွာမယ့္သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဒီလိုနဲ႔ (၂) ပတ္ကုန္သြားတယ္။ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ နဲနဲေနသား ထိုင္သား က်လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ နံနက္ပိုင္းတခါ ညေနပိုင္း တခါ အဲဒီ ဂန္ဖလား သြားခ်ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ သူတို႔စည္းကမ္းကို လိုက္နာဟန္ျပၿပီး ရသမွ် သတင္းေတြ စုတယ္။

ဂန္ဖလားကို အလွည့္က် ထြက္ခ်တယ္။ ကိုုထြန္းထြန္း (ကိုဗၾကည္ တ႐ုတ္ နယ္စပ္ ေသဆုံး၊ ေတာင္တြင္း ဦးကိုကုိႀကီး ဒုတိယသား) နဲ႔ က်ေနာ္ ကိုျမင့္ဟန္၊ ေစာလွေငြ၊ ကိုေသာင္းေအး၊ ကိုသက္လိႈင္၊ ဂုိရွယ္(ကိုလွေအာင္) တို႔ေလာက္ပဲ အသက္ (၂၃) (၂၄) အရြယ္ေတြ ရိွတယ္ ထြန္းထြန္းႀကီးကလဲ လွ်င္ပါေပ့၊ မ်က္လုံး ျပဴးျပဴးႀကီးနဲ႔ လူ႐ုိးႀကီး စတိုင္နဲ႔ ဂန္ဖလားခ်ၿပီး ဝါဒါ အလစ္မွာႀကိဳးတုိက္ထဲက ႀကိဳး ဒဏ္ ေပးခံရသူေတြရဲ႕ အခန္းနား ကပ္ၿပီး နာမည္ေမးတယ္ လူရွာတယ္။ ကိုညြန္တင္၊ ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ဗေဆြေလး၊ ေစာလွဝင္း တို႔ရွိေနတာ သိခဲ့ရတယ္။

အဝတ္တထည္ ကုိယ္တခုနဲ႔ တခန္း (၈) ေယာက္ေလာက္ ေနရတယ္။ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေတာ့ (၄) ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အိပ္ရ တယ္။ ေရမခ်ဳိးရ၊ မ်က္ႏွာမသစ္ရဆိုေတာ့ အနံ႔ေတြနံလာတယ္။ ေနာက္ေဖး နံ႔ေတြလည္း နံနံလာေတာ့ အေပါက္ဝမွာ လုၿပီးထိုင္ၾက တယ္၊ တလွည့္စီေပါ့။ သည္လုိနဲ႔ ေရႊတိဂုံ အေရးအခင္းက ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ ဖ်ားပါေရာ၊ ပုံစံ ထမင္း လုံးတီးနဲ႔ နံနက္ပုိင္းက ပဲႏိုင္လြန္ ဟင္းခ်ဳိ၊ ညေနပိုင္း ၾကေတာ့လည္း ဟင္းႏုႏြယ္ ႏုိင္လြန္ဟင္းခ်ဳိ၊ တခါတခါ တီေကာင္ႀကီးေတြေတာင္ ပါလာ တတ္ေသးတယ္။ ေပးတဲ့ ေထာင္ငါးပိ မဲမဲ၊ မန္က်ီးသီး အညံ့စားေတြနဲ႔ ေရာေၾကာ္ထားတာ ဆိုဘဲ စားလို႔ ေကာင္းေနေသး။ ေနမေကာင္းတဲ့ သူက အစာမ ဝင္ဘူး။

အလွည့္က် ဝါဒါေလး တေယာက္ကုိ အကူညီ ေတာင္းၿပီးေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ဦး ဆီကုိ.. ကိုထြန္းထြန္းက ေဆးေတာင္းတယ္။….ရွိရင္ေပါ့ ကုိ တင္ေမာင္ဦး က ေဆးေတာ့ မရွိဘူးဆိုၿပီး သူရတဲ့ ဆန္ျဖဴ ထမင္း ပုံစံကို ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ႀကိဳးသမားေတြက ပံုစံကို ဆန္ျဖဴ နဲဲ႔ ၾကက္သားဟင္း အသားေက်ာ္ တခုခု ရတယ္။ အဲဒါေတြကို ညီငယ္ ေက်ာင္းသားေလး ေနေကာင္းတဲ့ အထိေပးတယ္။ သူကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စားတဲ့ ပုံစံကိုပဲ အျပာေတြ ဆီက ေတာင္းစားတယ္။ အျပာ ႏွစ္ႀကီး သမားေတြကို စည္း႐ုံးထားႏိုင္ခဲ့တယ္။

“အေဆာင္ ပုံစံတိုက္ပဲြက…ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ဦး ဆီက သတင္းဘဲ သူက အျပင္ ေရထြက္ခ်ဳိး ရလို႔ ေရဘုတ္ကိုင္ ေတြနဲ႔လဲ နဲနဲရင္းနီးလို႔ သတင္း စုံရတယ္။ ႐ုုိက္လို႔ ေမွာက္သြားတဲ့ သူတခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ကို တိုက္ေတြထဲမွာ ထားတယ္တဲ့… တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ပုံစံခန္းထဲမွာ ထားၿပီး ဘာယာ ဘုတ္ကုိုင္္ ေတြနဲ႔ ပုံစံသြင္းေန သတဲ့”

တခန္းျခင္း ဂန္ဖလား ခ်ရတာၾကာေတာ့ ႏွစ္ခန္း တတြဲ လႊတ္ေပးတယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးနဲ႔ေပါ့ အဲဒါ အခြင့္အေရးဘဲ ရေအာင္ ယူသြားၾကတယ္။ (၄) ေယာက္ခန္းနဲ႔ (၈) ေယာက္ခန္း တခန္းၿပီးတခန္းဖြင့္ေတာ့ ထြက္တဲ့လူက (၄) ေယာက္ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ တခန္း (၄) ထြက္ေတာ့ အျပင္မွာ အလစ္ စကားေျပာလို႔ ရတယ္။ ႐ႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ၿပီး အခန္းခ်င္းလဲ လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ မသိၾကဘူး အဲဒီေတာ့ သတင္းအစုံရတယ္။

ႀကိဳးးဒဏ္ ေပးထားတဲ့သူေတြကို အဲဒီတုန္းက အခြင့္အေရးနဲနဲ ေပးတယ္။ တေန႔ တနာရီ အခ်ိန္ပိုင္းေလးေပးၿပီး က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခြင့္ ေပးတယ္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေလွ်ာက္၊ ေျပးခ်င္လွ်င္ေျပးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကေတာ့ မလာရဘူး။ ေစာင့္တဲ့ ဝါဒါေလးက တခါတေလ တေယာက္ထဲ။ သူတို႔လဲ ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ တိုက္ထဲက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို ေၾကာက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ က်ဥ္းၾကပ္ၿပီးစိတ္ညစ္ ေနတဲ့သူေတြ ပုံစံအကုိင္မခံဘဲ ႀကိဳးတုိက္ထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တေတြ အေဆာင္ (၃) မွာ ဝါဒါေတြကို ျပန္႐ုိက္ရင္း ေမွာက္ သြားတဲ့ သူေတြ ျပန္ေဆာ္လို႔ ခံသြားရတဲ့ ဝါဒါေတြလည္း ရွိေနေတာ့။ သူတို႔ကို အမႈပတ္မွာေၾကာက္လို႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေနၾကတယ္။

ကိုတင္ေမာင္ဦးက ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီေလးနဲ႔ အေျပးေလ့က်င့္တယ္။ သူက အေျပး ဝါသနာ ပါပုံရတယ္။ ဝါဒါ အလစ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆီေျပး ေျပးလာတတ္ၿပီး ေျပးရင္းနဲ႔ဆက္တိုက္မယ္ ဒီလိုမေနၾကနဲ႔ မင္းတို႔ကိုလည္း အေဆာင္ပို႔ၿပီး ကိုင္မယ္ အခုထဲက အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပၿပီး တိုက္ၾကေပေတာ့။ တခါတပတ္ ေျပးရင္ တခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာသြားတယ္၊ ေလသံနဲ႔ ခပ္တိုးတိုး ေျခေထာက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ခ်ရင္း ေျပာေျပာ သြားတယ္။

တခန္းကို အရွိန္ လြန္ခ်င္ေရာင္ ေဆာင္လိုက္ အလစ္မွာ အခန္းနားကပ္လိုက္ ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ ျပန္ေျပး သြားလိုက္နဲ႔ တေန႔တာ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ႀကိဳးဒဏ္ က်တာေတာင္ မ်က္ႏွာ တခ်က္ မပ်က္ဘူး ခပ္တင္းတင္းဘဲ သူ႔အသက္လဲ (၂၃) ထက္ပုိႀကီးပုံမေပၚ အားကစားသမားမို႔ လူ ရည္သန္႔တယ္အသားျဖဴတယ္၊ ေတာင့္တယ္အခ်ဳိးအဆစ္ေျပတယ္ က်ေနာ္တို႔ပင္ သူ႔ေဘာ္ဒီကို အားၾကမိတယ္။ အို သူက လူေခ်ာဘဲ အဂၤလိပ္ေတာ့ ဟဲန္းဆန္းဘဲေပါ့ မ်က္လုံး မ်က္ဖန္ ကလည္း ညႇဳိ႕အားသန္တဲ့ ပုံဘဲ။ ေထာင္ထဲက ပုံျပင္ထဲက မင္းသားေလး တပါးလိုပါဘဲ။ အခ်က္အလက္ေတြ စုံရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စၾကမယ္။ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပဖို႔ ေသခ်င္ေသ မေသလွ်င္ ပုံစံပ်က္ဖို႔ဘဲ။ ကိုေက်ာ္စိုးသခ်ၤာ သကလရြာ.. အစ္ကို ကၽြန္းျပန္.. ကိုဗဖူးညြန္႔ရဲ႕ ကိုကိုးကၽြန္း အစာငတ္ခံ တိုက္ပဲြ (၆ဝ) ရက္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရွိတယ္လို႔ သိထားရေတာ့ သ႔ူ ဆီ တိုက္ပဲြဝင္တဲ့ နည္းစနစ္ေတြ လွမ္းအကူအညီ ေတာင္းရတယ္။

သူနဲ႔ ဦးေက်ာ္လင္း (ေရွ႕ွေနႀကီး အင္းစိန္) ကေတာ့ တခန္းစီမို႔ ဆက္သြယ္ရတာ ခက္တယ္ ညေနဘက္ ဝါဒါျခင္း တာဝန္ အခ်ိန္းမွာစကား ခိုးခိုးေျပာရတယ္။ ကိုေက်ာ္စုိးႀကီး တရားထိုင္ေနတယ္တဲ့ဒီတိုက္ပြဲကိုအျပတ္တိုက္ဖို႔ ေသခ်င္ေသ၊ ေသလွ်င္္အရင္းတဲ့၊ ႏိုင္လွ်င္အျမတ္ တဲ့။ ဆက္တိုက္ဖို႔ဘဲ စဥ္းစားတဲ့ ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလး ေတြကေတာ့ (၇) ရက္ (၈) ရက္ေလာက္ စတိတိုက္ၿပီးရင္ သပိတ္ရပ္လိုက္ တဲ့့။ သူတို႔ အတြက္ ငယ္လြန္းေတာ့ အေတြ႔အၾကဳံ ယူၿပီး အျပင္ထြက္မွ ဆက္တိုက္ ၾကပါေစတဲ့။

က်ေနာ္တို႔ (၂ဝ) ေက်ာ္ပုိင္းက လက္ခံတယ္။ တြဲဘက္ေထာင္က ေထာင္မႀကီးထဲ ပို႔ၿပီး ေခါင္းကြဲသြားၿပီး ေဆးမထည့္ ေပးဘဲ အစိမ္းခ်ဳပ္ အပ္ခ်ည္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေပး ခံခဲ့ရတဲ့ ကိုသက္လိႈင္ (RIT) ကေတာ့ စကားေလး ထစ္ထစ္နဲ႔ ဆက္ခ်မယ္တဲ့။ သ႔ူလိုပဲ အသက္ငယ္ငယ္ ခပ္ထြား ထြားေတာင္သာရြာသား အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ေအာင္ကိုႀကီးကလည္း က်ေနာ္တို႔လည္း ပါမယ္တဲ့ သူ႔ေခါင္းလဲ အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ထားတယ္။

ဇီး႐ုိးအာဝါလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ေခၚတဲ့ သတ္မွတ္ရက္ကို ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႕သတင္းအဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ စဖို႔ ျပင္ဆင္ ထားၾကတယ္။ ကို တင္ေမာင္ဦး၊ ေစာလွဝင္း၊ ဗေဆြေလး၊ တို႔ကေတာ့ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ စကား လွမ္းလွမ္း ေျပာသြားတယ္။ ေနာက္က ဝါဒါေတြေဟာက္ တာ ကိုမၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ဝါဒါေတြက သတိ ေပးတယ္ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို မေျပးရေတာ့ဘူးတဲ့ ေျပာမရရင္ ေရခ်ဳိးခြင့္ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခြင့္ ပိတ္မယ္တဲ့။ မရပါဘူး သူတို႔လစ္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ခပ္သြက္သြက္ေလးေျပးရင္းနဲ႔ သတင္းဖလွယ္ေပးၾက တယ္။

အဲဒီ ႀကိဳးတိုက္တြင္းက ဂႏၱဝင္ သံမဏိ ေက်ာင္းသား တေယာက္လို႔ ေျပာရင္ မိမိတို႔ အဲဒီတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ႀကိဳးစင္ ေပၚက မွတ္တမ္းမ်ားထဲ ကဂ်ဴလီယက္ ဖူးခ်စ္၊ ငုရင္ဗန္ထြိဳင္း၊ မ်ဳိးခ်စ္ရီေဇာ္၊ ေတာ္လွန္ေသာ တိုးတက္ တက္ႂကြသည့္ စိတ္ႏွလုံးသား ပုိင္ရွင္မ်ား၏ စြန္႔လႊတ္အနစ္ နာခံမႈမ်ား ရင္ထဲကိန္းေအာင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ထက္ျမက္စူးရွတဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ ရင္ဆိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ ဂႏၱဝင္ သမိုင္း မွတ္တိုင္ မွတ္တမ္းမ်ားက ပူေႏြး ရွတ ေပါက္ကြဲလုဆဲမွာ။

“တို႔စ”ေတာ့မယ္။ ဇီး႐ုိးအာဝါ ဒိတ္က (၂) ရက္ (၃) ရက္တြင္းမွာဘဲ။ ထြန္းထြန္းႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းက (၈) ေယာက္ရွိသည္။ (၂) ေယာက္ျပန္လာမွ (၂) ေယာက္တလွည့္ဂန္ဖလားခ်မည္။ ထြန္းထြန္းနဲ႔ မိမိတို႔အတြက္ သတင္းယူမည္။ အျပင္ကိုသတင္းလႊင့္ဘို႔ အခ်ိတ္အဆက္ယူမည္၊ စသည့္ျဖင့္ အၾကမ္း ေဆြးေႏြးေနၾကတုန္း။ ေမာင္အုန္းျမင့္ (မ/ဥကၠလာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား (၁၅) ႏွစ္က ဂန္ဖလားကို လက္တဖက္နဲ႔ ေျမႇာက္လာရင္း မိမိနဲ႔ ထြန္းထြန္းတို႔ ဆီကို ၾကည့္ၿပီး လက္တဖက္က ဂန္ဖလား ေအာက္ထဲက စာကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။

ေဟ့… တင္ေမာင္ဦးဆီက ဒိတ္ရလာၿပီ ဒို႔ စေတာ့မယ္ ထြန္းထြန္းက အားရဝမ္းသာစာရြက္ကေလးကို သံတိုင ္ၾကားထဲက လွမ္းယူလိုက္ သည္ အုန္းျမင့္ေလးက ျမန္ျမန္ဖတ္ၿပီးရင္ဖ်က္စီးလိုက္တဲ့။ ထြန္းထြန္းက ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းယူလိုက္သည္။ စာဖတ္ဖို႔စာေခါက္ကေလး ကိုေျဖတုန္း ျဗန္းကနဲဝါဒါလက္တဖက္က စာရြက္ကို ဆဲြလိုက္သည္။ အုန္းျမင့္ေလးကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူေပးတာတုန္းဟုု ေျပာၿပီး ပါးတခ်က္ လွမ္း႐ုိက္ လိုက္သည္။ အုန္းျမင့္ေလးေခါင္း လည္ထြက္သြားသည္။ ဂန္ဖလားကိုေတာ့ မလႊတ္ ကိုင္ထားသည္။ အခန္းထဲဝင္ လာသည္။ ဝါဒါက စာဖတ္ေနသည္ေျပာ ေျပာစမ္း ဒါ မင္းကို ဘယ္သူ ေပးတာလည္းလို႔ အသံက ဟိန္းသြားသည္။ ႀကိဳးတိုက္ တခုလုံး ၿငိမ္သြားသည္။

ဝါဒါ စာဖတ္ေနတုန္း ျဗန္းကနဲ လက္တဖက္က စာရြက္ကို ဆြဲလုလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ဝါးစားလိုက္သည္ ဝါဒါလည္း အံ့အားသင့္ သြားသည္။ ဝါးစားၿပီး ခ်က္ခ်င္းမ်ဳိခ်လိုက္ၿပီးမွ ကီးဆဲြထားၿပီး အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကဲ မင္းဘာလုပ္ မတုန္း ငါနဲ႔ ခ်မလား ငါ့ကိုသတ္ပစ္ မလား ႀကိဳက္သလို လုပ္စမ္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက စိမ္းစိမ္း ဝါးဝါး ဝါဒါ တခ်က္လႈပ္တာနဲ႔ အျပတ္ ေခ်မႈန္းမယ့္ ပုံစံမ်ဳိး ဝါဒါက သူထက္အရပ္ ျမင့္ေပမယ့္ စလင္းေဘာ္ဒီ၊ သူက ကရာေတး သမား ပုံမ်ဳိး ဝါဒါ တခ်က္လႈပ္တာနဲ႔ ျဖဳတ္ေတာ့မယ့္ ပုံမ်ဳိး။

က်ေနာ္တို႔လည္း သံတိုင္ၾကားက ထရပ္လိုက္သည္။ ဝါဒါက ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ၿပီး ေျပးသြားသည္။ သိလိုက္ၿပီ ေထာင္မႈးနဲ႔ တပ္ၾကပ္ ႀကီး သိန္းၿမိဳင္ကို သြားတိုင္ေတာ့မည္။ နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ဦး အခန္းက တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရသည္။ စစ္ဖိနပ္ သံက ခပ္မ်ားမ်ား “ရဲေဘာ္တို႔ ငါသြားၿပီ ဆက္တိုက္ၾက ငါ့ကို ေခၚသြားၿပီ ဆက္တိုက္ၾက” ႀကိဳးတုိက္သံက ဟိန္းထြက္လာသည္။

ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးကို ႀကိဳးတိုက္ ေရွ႕ခန္း (၁ဝ) ခန္းျခင္း မ်က္ႏွာျခင္း အက်ယ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါး ျခားထားတဲ့ ေနရာကို ပုိ႔လိုက္ၾကသည္။

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာမွာ အင္းစိန္ေထာင္ အျပင္ဘက္ကေရာ ေထာင္ဗူးဝ အေပၚကပါ ေလာ္စပီကာ (အသံခ်ဲ႕စက္ ၄ လုံး ေလာက္နဲ႔) တြံေတး သိန္းတန္္ သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္သည္။ ထူးျခားသည္ဟု ထင္၍ နားစြင့္ ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ တိုက္္ (၁) အခန္း (၁) အျခားနဲ႔ ကန္႔ထားတဲ့အခန္းက ေသာ့ခေလာက္ ဖြင့္သံ ၾကားရသည္။ ဝါဒါ တအုပ္ႀကီး အသံက ေဟး ေဟး ေဝးေဝး ေဟး ေဟးနဲ႔ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာၾကသည္။

အသံခ်ဲ႕စက္ သံနဲ႔ လုံးေနသည္။ ရဲေဘာ္တို႔ ေဝး ေဟး ငါႏႈတ္ဆက္ ေဝး ေဟး ေဟးခဲ့တယ္။ ဝါး ဝါးဟား ဟား ဆက္တိုက္ ငါသြား ဝါး ေဝး ဟူး ေဟး အသံ ေပ်ာက္သြား ပါၿပီ ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ သံလည္း ေဝး ေဝးသြားပါၿပီ ဒီေကာင္ ဝါဒါေတြ ကေဝး ေဝး ေဟး ေဟးနဲ႔ ေအာ္တုန္း ရွိပါေသးသည္။ ညစ္ပတ္မည္၊ ယုတ္မာသည္၊ ေကာက္က်စ္သည္၊ ေနာက္ဆုံး ဆိုက္ဂါးဆုံးၿပီး အသံကို ဖုန္းေအာင္ လုပ္သြားပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႕ အသံက စူးရွေပမယ့္ ေပ်ာက္သြားသည္။

ေနာက္ “ဂ်ဳိင္း” ဟူေသာ အသံႀကီး ၾကားလိုက္ရသည္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီး (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ (၃) ႏွစ္နီးပါးမွာ သည္အသံကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ ၾကားရျခင္းပင္။ ဒီအသံႀကီးသည္ က်ေနာ္တို႔ ႏွလုံးသားကို စူးရွ ေဖါက္ထြက္ သြားသလို ခံစား နာက်ည္း သြားသည္။ တခ်ဳိ႕ မ်က္ ရည္က်သည္။ တခ်ဳိ႕ အံႀကိတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ ေတာက္ေခါက္္ ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ငိုေနၾကသည္။ က်ေနာ္ ေဘးနားတြင္ ရွိေသာ ေစာလွေငြ၊ ကိုလွေအာင္၊ ကိုျမင့္ဟန္နဲ႔ ကိုေဇာ္ဝင္းေလး တို႔က ေတာက္လည္း ေခါက္သည္ အံလည္းႀကိတ္သည္။ အံႀကိတ္ရင္း နဖူးေၾကာတင္း တင္းႏွင့္ စဥ္းစားမိသည္။ “ငါတို႔ အေႂကြး ဆပ္ရဦးေတာ့မည္ဟု ..”

သူအရင္က တေယာက္ .. ၿပီးေတာ့ .. ႏွစ္ေယာက္။

“ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာလိုက္ ပါတဲ့ သူဘာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ဗုံးခြဲ ရသလဲ ဆိုတာ တဲ့ ” (၇၄) အဲဒီတုန္းက ဒီဇင္ဘာ မတိုင္ခင္ ႏိုဝင္ဘာလ ေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕ ရန္ကုန္ဝိဇၨာ သိပၸံ တကၠသိုလ္ဝင္း ဒဂုံေဆာင္ ေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ မွာ ည ၁ နာရီေက်ာ္ ေလာက္မွာ ဗုံးတလုံး ေပါက္တယ္။ ေပါက္ၿပီးတာနဲ႔မၾကာခင္ဘဲ မိမိအပါအဝင္ ဒဂုံေဆာင္ ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြ ေျပးထြက္လာၾကတယ္။ အသံကလည္းေဝး ေဟးလို႔ ဆူညံေနတယ္။ ယမ္းေငြ႔နဲ႔ ေရာေနတဲ့ ႏွင္းန႔ံေလး တခ်ဳိ႕ သတိရမိတယ္။ ေပါက္တဲ့ ေနရာေလးသြားၿပီး ေျပးၾကည့္ ၾကတယ္၊ ဒါ ဒါျပည္ေျပးေတြ ေဖါက္တာပဲ ေနာက္က အသံတသံ ၾကားရတယ္။ မိမိကေတာ့ မၾကည့္မိပါ။ ဗုံးေပါက္တဲ့ေနရာက စက္ဝုိင္းကေလးလို ျဖစ္ေနတယ္။ တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေတြးမိၾကသည္။ ဒီေနရာမွာ လာေဖါက္ တာထက္ ဟိုဘက္နားက ကမာရြတ္ ဂါတ္တဲကိုပဲ သြားေဖါက္ လိုက္ပါ လားလို႔ ၇၃ က မာရြတ္ဂါတ္ တဲမီး႐ႈိ႕မႈနဲ႔ ေက်ာင္းထုပ္ ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ တကၠသုိလ္ထဲ ကို ဗုံးလာေဖါက္တာ ေစာ္ကားတာပဲလို႔။

သံတုိင္ ၾကားထဲက ကိုညြန္႔တင္ (ဒလ ျပည္ခ်စ္ အဖြဲ႔ဝင္က) ကင္း တေကာင္က်ေပးၿပီး အလွည့္က် ဝါဒါေလးနဲ႔ က်ားထိုး ေနသတဲ့ ည (10) နာရီေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ နံနက္ (၄) နာရီဆို သူ႔ကို လာထုပ္ၿပီးႀကိဳးေပးေတာ့မယ္။ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ အျပံဳးမပ်က္သူက ရန္ကုန္ေဆး႐ုံ ႀကီးမွာ လူနာ သြားၾကည့္တုန္း သူ႔ေနာက္ကရဲေတြ လိုက္လာလို႔ ေနာက္ဆုံး မလြတ္ေတာ့လို႔ ေဆး႐ုံႀကီး ေအာက္ထပ္ ေလွကားရင္းမွာဘဲ ဗုံးခြဲလိုက္သတဲ့ တေယာက္ ေသတယ္လို႔ ၾကားရသတဲ့ သူကုိ ဖမ္းၿပီးေတာ့ႀကိဳးေပးလိုက္တာဘဲ။

ဗုံးခြဲတယ္ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအရ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတဲ့ သူကေျပာသြားတယ္ ေက်ာင္းသားေတြ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးေတြ ေတာ္လွန္ေရးေတြလုပ္တဲ့အခါ သိလာၾကလိမ့္မယ္တဲ့။ ျပည္သူကို ဘယ္ေတာ့မွ ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ ဘူး၊ မဆလ အစုိးရက သိပ္ညစ္ပတ္ၿပီး သူတို႔စစ္အာဏာနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရေအာင္ ျပည္ခ်စ္ေတြ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဗုံးခဲြတတ္ၾကတယ္ တဲ့ လူထုေတြထိန္လန္႔ေအာင္ သူတို႔ပဲလူထုၾကားထဲဗုံးခဲြၿပီး သူတို႔ျပည္ခ်စ္ေတြဆီပဲ လႊဲခ်တတ္သတဲ့ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာေပးပါတဲ့ အဲဒီ ဝါဒါေလးကို သူက က်ားထိုးရင္းနဲ႔ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ေျပာခဲ့တယ္။

ကိုညြန႔္တင္ (ဒလ) က အဲဒီ အမႈနဲ႔ဘဲ ႀကိဳးေပး ခံရတယ္။ ျပည္ေျပး ေထြးျမင့္ (ဦးေထြးျမင့္) ကလဲ အေဆာင္ (၃) အခန္း (၂) မွာသူ လည္း ေသဒါဏ္ က်ခံရတယ္။ သူကေတာ့ ကံေကာင္းၿပီး ၂/၈ဝ မွာ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ရခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔ (၂) ေယာက္ကေတာ့ ေစာ လွဝင္းနဲ႔ ဗေဆြေလး ပါပဲ။ ေစာလွဝင္းကလည္း အခြင့္ရတုန္း အေျပးေလ့က်င့္ရင္း က်ေနာ္တို႔ အခန္းဘက္ေရာက္လာတယ္။ ဝါဒါေလး ေတြနဲ႔ခင္ေတာ့ သူက်န္းမာေရးေလ့က်င့္တုန္း အေျပးအလႊားအခ်ိန္ယူၿပီး ေျပာခဲ့တာ။ ေျမနီကုန္းနဲ႔ အင္းစိန္ဘတ္စ္ကားလိုင္း အမွတ္ (၈) ကို စီးၿပီး မွတ္တိုင္တခုမွာ ဆင္းတယ္။ သူေနာက္ဆုံးဆင္းၿပီးေတာ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ လူမရွိေတာ့မွ ဗုံးကို ေနာက္ျပန္ ပစ္ခဲ့တာတဲ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဗုံးက ကားျပတင္းေပါက္က အျပင္ထြက္သြားၿပီး လမ္းကူးေနတဲ့ လူတေယာက္ကုိ အစေလး သြားမွန္သတဲ့။

အဲဒီလူရဲ႕ ေျခသလုံးကေသြးထြက္လြန္ေနလို႔ သူကိုယ္တိုင္ေဆး႐ုံႀကီးကို လိုက္ပို႔တယ္တဲ့ သူေျခသလုံးလဲ အစေလးေတြမွန္သြားလို႔ ေဆး႐ုံႀကီးေရာက္မွ သိရသတဲ့။ ေဆးထည့္ေနတုန္း သူအသိတေယာက္ကေတြ႔ၿပီး ရဲကိုဖုန္းဆက္တာနဲ႔ သူလည္းႀကိဳးတိုက္ထဲေရာက္ တာတဲ့။ သူ႔အမႈတြဲက ဗေဆြေလး ျဖစ္သြားတယ္။ ျပည္ေျပးတျဖစ္လဲ ဗကပ ဗေဆြေလးကို စာရြက္စာတန္းေဖါက္ခဲြေရး ပစၥည္းေတြနဲ႔ မိဆိုတဲ့ သတင္းက ျမန္မာအလင္းသတင္းစာမွာ ပါလာတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနၾကၿပီးေတာ့မွ အျပင္ေရာက္မွ လုပ္ခ်င္္ရာလုပ္ဗ်ာ။ ခင္မ်ားတုို႔ ျမန္ျမန္ထြက္မွ က်ေနာ္တို႔ လြတ္မယ္ တဲ့။ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ စကားကို ထြန္းထြန္း (ဗၾကည္ တ႐ုတ္ နယ္စပ္ တေနရာဆုံး) က ထုံးစံ အတိုင္းျပံဳးျပဲျပဲရီ က်ဲက်ဲနဲ႔ၾကည့္ေန တာ မွတ္မိေသးတယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ တၿပိဳင္နက္ထဲ ႀကိဳးေပးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ဦး ကို ႀကိဳးေပးၿပီးေနာက္။ က်ေနာ္တို႔ကို ပုံစံကိုင္ဖို႔ စစ္ေခြးတိုက္ ထံမွာထည့္ၿပီး ညႇင္းပန္း ေနတုန္းကေပါ့။

မဆလ စစ္အစုိးရ လက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႀကိဳးေပး သတ္ခံခဲ့ရသူ (၄) ဦးအေၾကာင္းပါဘဲ။ ေနာက္သိရင္လည္းထပ္ ၿပီးျဖည့္ ေရးေပးၾကေပါ့ဗ်ာ။ ညီမေလး မလွၿမိဳင္ေရ အစ္ကိုကမွတ္မိသေလာက ္အာ႐ုံထဲ စဲြေနတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြ ျပန္ေရးျပတာပါ။ ကိုတင္ေမာင္ဦး သာ ႀကိဳးေပးမခံရဘဲ။ ၂/၈ဝ နဲ႔ လြတ္ခဲ့ရင္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုမွာလည္း မီခဲ့ရင္ ေျခမႈန္းမခံရလို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ ရင္လည္း သူက တိုက္ရဲသူေတြကို အႏိုင္ယူဖို႔ ဗ်ဴဟာေတြကို ဘဝတူ ေသြးခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး စစ္ေၾကာင္းႀကီး တခုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ညီမေလး မလွၿမိဳင္နဲ႔မိသားစုမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။

လူ႔အခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသားအေရး၊
မ်ဳိးဆက္သစ္ေဟာင္း/ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ (၇၄) တိုက္ပဲြဝင္ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူမ်ားကို ဦးညႊတ္လွ်က္ ...

ေမာင္ေမာင္တိတ္
ABSDF

Photo: http://hsk-chip.livejournal.com/

source by : ေန႔သစ္