ငါအခု အုန္းဖန္ ဒုကၡသည္စခန္း ကို ေရာက္တာ တပါတ္ျပည့္ သြားျပီ။ စခန္းကို မေရာက္ခင္ အဆိုးဆံုး ရဲဂိတ္မွာ ပိုက္ဆံေပး အျပီးမွာ ကိုဖိုးေက်ာ္နဲ႔ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ အဲဒီ ရဲဂိတ္ေက်ာ္ရင္ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ မရေတာ့ဘူး။ အုန္းဖန္ ဒုကၡသည္ စခန္းကို ေရာက္ေတာ့လည္း အထဲကို ၀င္ဖို႕အတြက္ ထိုင္းလံုျခဳံေရးကို ပိုက္ဆံေပးျပီး၀င္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မိန္းမက လာၾကိဳေပးတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းဘဲ Thai-burma border community က ရိကၡာေပးဖို႕ ေရာက္ေနျပီ ဆိုေတာ၊့ ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္း လူအုပ္ၾကီးနဲ႕ တန္းဆီေစာင့္လိုက္တာ ညေန ၅နာရီထိဘဲ။
ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႕႔ ကားေပၚမတက္ခင္ကေလး စကား၂ခြန္းေျပာလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေန႕မွ စီစဥ္ေပးမယ္ ဆိုတာေလးနဲ႕႔ဘဲ ေတာင္ ေပၚျပန္တက္ခဲ့ရတယ္။ တည္းခိုအိမ္ေရာက္ ထမင္းစားျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ေပမယ္႔ အိပ္လို႕မရ ျပန္ဘူး။ အရမ္းကိုေအးတယ္။ တဲအိမ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ ေလက၀င္၊ အတူလာသူေတြက ေစာင္အ ျပည့္အစုံ မပါေတာ့ မၽွျခဳံရတာေပါ့။ ေနာက္ရက္ မနက္ လင္းလင္းျခင္းဘဲ ရိကၡာဂုိေဒါင္ဆီ သြားရတယ္။ ရိကၡာဂုိေဒါင္ေရွ႕မွာေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက ေစာင့္ေနၾကျပီ။ ေရွ႕ဆံုးေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း တိုးရင္း ေရွ႕ဆံုးအေရာက္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားလည္း တိုးျပီး၀င္လာေနျပီ။ ဒုကၡသည္ေတြကို ႏုိင္ငံျခားသား က သူအစီအစဥ္ကိုရွင္းျပရမွာ ငါက၀င္ျပီး ဘာသာျပန္ေပးလိုက္ရတာက အခြင့္အေရးျဖစ္သြားတယ္။
(အဲဒီႏုိင္ငံျခားသားက ငါနဲ႕ မဲေဆာက္မွာေတြ႕ခဲ့ဘူးတယ္၊ မဲေဆာက္မွာေတာ့ ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ရိကၡာ စီစဥ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။) ဘာသာျပန္ အျပီးမွာ ႏုိင္ငံျခားသား က ေစာင့္ေနပါ UN slip holder ကိုစီစဥ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနရတာ ညေနျပီးသည္အထိ ငါတို႕ အလွည့္မေရာက္ေသးဘူး။ ငါတို႕ေနတဲ့ရပ္ကြက္မွာ က လူဦးေရ ၁၅၀၀ မွာ ၃၉၀ ဘဲ ရိကၡာ ေပးႏုိင္ တာဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား စီးတဲ့ ကားကို ၀ိုင္းထားၾကတာေပါ့။ ငါဘဲ ဘာသာျပန္ ေပးရတယ္။ ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ေငြယူျပီး ရက္ပိုင္း အတြင္း ေရာက္သူ တခ်ိဳ႕က ရိကၡာအတြက္ ဓါတ္ပံုရုိက္ ရတယ္။ TBBC ရိကၡာေပး အစီအစဥ္က ၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ အတြင္းေရာက္တဲ့သူေတြ အတြက္လို႕ ေၾကညာေပမယ့္ ေငြေပးႏုိင္သူ ေတြက ၂၀၀၈ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေပမယ့္ ရိကၡာရမယ့္ စာရင္းထဲပါေတာ့ မေက်နပ္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္တရက္ မနက္လည္း ရိကၡာ ဂုိေဒါင္ေရွ႕မွာ လူအုပ္ၾကီးက ေရာ့မသြားဘဲ ပိုျပီး တိုးလာတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ဆႏၵျပ သလိုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား ကလည္း ဆႏၵျပခိုင္းတယ္။ စခန္း အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေကာ္မတီ ေရာက္လာျပီး ထိမ္းမွဘဲ ျငိမ္သြားခဲ့တယ္။ ေန႕လည္စာ စားျပီးခ်ိန္မွငါ တို႕ UN slip ေတြအလွည့္ ေရာက္ေတာ့တယ္။ ငါလည္း ၂၀၀၈ ဇႏၷာ၀ါရီက စျပီး ရိကၡာရမယ္။ ရမယ့္ ရိကၡာကေတာ့ ဆန္ ၈ ကီလို၊စားဆီ ၁လီတာ၊ ပဲ၁ကီလိုခြဲ၊ မီးေသြး ၅ကီလိုရမယ္။ ဘတ္ေငြ၄၀၀ဖိုးေပါ့။ စခန္းကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ တကယ့္ ဒုကၡသည္ ဘ၀ကို သိလိုက္ရတာဘဲ။ ၂ ရက္လံုးလုံး တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကတဲ့ လူေပါင္း တေထာင္ေက်ာ္ဟာ တကယ့္ကို စားစရာ အတြက္ေလး ကိုဘဲ ရဖို႕ေမ်ာ္လင့္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေစာင့္ေနၾကသလို၊ ဒုကၡသည္ စခန္းကို ေလယာဥ္နဲ႔ လာၾကသူေတြကေတာ့ ရိကၡာ အတြက္ မဟုတ္ၾကဘဲ ဒုကၡသည္စာရင္း ၀င္ဖို႔အတြက္ တေယာက္ကို ဘတ္၇၀၀၀ ေပးျပီးစာရင္း ၀င္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ငါေတာ့ ေငြမကုန္ဘဲ ဒုကၡသည္ ရိကၡာ စာရင္း၀င္သြားျပီ။ အဲဒီ ညကေတာ့ ငါတို႕ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ ဘယ္သူမွ အိပ္မရၾကဘူး။ တကယ့္ကို ရိကၡာ လိုအပ္သူေတြက ၂၀၀၆၊၂၀၀၇ မွာ ေရာက္ပါလွ်က္ မရၾကေတာ့ ဆူၾကေတာ့တာေပါ့။ မနက္မွာလူစု၊ လက္မွတ္ထိုးျပီး ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴးျဖဳတ္ခ်ေရးလွဳပ္ရွားၾကတယ္။ အရွိန္တက္ ေနတုန္းမွာဘဲ ယူအင္အိပ္စီအာက စာရင္း လာေကာက္ေရာ ျငိမ္သြားတယ္ေလ။ ငါကေတာ့ စခန္းအႏွံ႕ေလ်ာက္သြားတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ၁၀ေပ၊၁၅ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးေစ်းႏွဳန္းက ေဒၚလာ၂၀၀ အနည္းဆံုးရွိတယ္။ ၄ေယာက္ေလာက္ျဖန္႔ အိပ္လို႕ရတယ္ေလ။
ဒီလိုေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ႕ရတာေတြကေတာ့ အစံုပါဘဲ။ အံၾသစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ေက်ာက္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတာဘဲ။ အိမ္အလည္ ေခၚလို႕လိုက္သြားေတာ့ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႔ ရပ္ကြက္ကို္ အင္ဂ်င္စက္နဲ႔ မီးေပးတာ၊ ဗီစီဒီေခြဆိုင္ ဖြင့္တာ စတဲ့ စီးပြားေရးေတြ လုပ္ရင္း အေမရိကန္သြားဖို႕ ၂၀၀ရ ကတည္းကေစာင့္ေနတယ္ ဒုကၡသည္။ ေန႕လည္တည္းတဲ့ အိမ္ေရွ့မွာ ေန႕လည္စာစားျပီး ေနပူစာလွဳံေနတုန္း စားစရာမရွိ လို႕ အေႏြးထည္လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ဒုကၡသည္။ တယ္လီဖုန္း ဆက္ဖို႕ ပုဂၢလိက ဖုန္းရုံေလးထဲေရာက္ေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားဆီကို ေငြမွာေနတဲ့ ဒုကၡသည္။ ကရင္ရြာ ထဲေရာက္ေတာ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေပါင္းမ်ားစြာေတြ႕လိုက္ရျပီ။ ရာသီဥတုကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း အတြင္း အရမ္းဆိုးတယ္။ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ႏွင္းမိုးေတြ ရြာေနတယ္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဒီအျပင္ အံၾသစရာ တိုက္ဆိုင္မႈကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ည ပါဘဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉ ႏွစ္က ငါအိႏၵိယဘက္ကို ေတာခိုတုန္းက မဟာျမိဳင္ေတာထဲမွာ ညအိပ္ခဲ့ရတာကို ျပန္သတိရလိုက္ျပီး တိုက္ဆိုင္ဆိုင္မႈကို စဥ္းစားျပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ငါေနတဲ့ ရပ္ကြက္က စခန္းကအေခၚ ၁၆ရပ္ကြက္၊ ယူအင္ရပ္ကြက္၊ NGO ေတြ သတ္မွတ္ျပီးေခၚတာက Zone A/Section 8 ေပါ့။ ျမန္မာ အမ်ားစုေနတဲ့ ရက္ကြက္ ေပမယ့္ လူမ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိတယ္။ ကခ်င္၊ခ်င္း၊မြန္၊ေဂၚရခါး(Nepalse) အစံုစံုပါဘဲ။ လက္ရွိလူဦးေရစာရင္းကေတာ့ ၁၄၀၀ရွိတယ္။ တစခန္းလံုးရဲ႕လူဦးေရကေတာ့ ၃၅၀၀၀ ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီရက္ပိုင္း အတြင္းမွာဘဲ ငါတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ျပႆနာစံု ျဖစ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ပဲ။ တေန႔ တမ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ပါဘဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက ရိကၡာ အတြက္ ဓါတ္ပံုရုိက္တာ မရုိက္လိုက္ရသူေတြကလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ျပီး ဒုရပ္ကြက္ လံုျခဳံေရးမႈး ၀ိုင္းလက္မွတ္ထိုး ျဖဳတ္ခ်သည္ အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလူက ေငြေပးတဲ့ လူေတာ့ပါေအာင္ ထည့္ေပးလို႔။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ကေတာ့ တကယ္ကို ၾကီးၾကီးမားမားပါဘဲ။
ျမန္မာျပည္ ထဲကလူငယ္ ၃ ေယာက္ကို တေယာက္ သိန္း၆၀ စီနဲ႔ အေမရိကကို ၆လေလာက္အတြင္း ထြက္ရမယ္ဆိုျပီး အခေၾကးေငြ ယူေနတဲ့ လူေမွာင္ဂိုဏ္း အမႈေပၚလာခဲ့တယ္။ ေငြေပးျပီး၀င္တဲ့ သူေတြက စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာ္မတီ၊ ယူအင္ကို တိုင္လိုက္ေတာ့ လူေမွာင္ခိုဂိုဏ္း ေပၚလာတယ္။ အဲဒီလူကေနဆင့္ ပါ၀င္ပါတ္သက္ သူေတြတတမ္းၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္မႈကေတာ့ သူမွာမယားၾကီး နဲ႔ ကေလးရွိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့၂လေလာက္က ေကာင္မေလး တေယာက္ကို အေမရိကား သြားရမယ္ဆိုျပီး သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့ အမႈပါ ဆက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ကာယ မိန္းကေလးက ျဖားေယာင္းေသြး ေဆာင္မႈနဲ႔ တရားစြဲ၊ ပတာက သူေငြယူျပီး သြင္းလာခဲ့တဲ့ သူေတြကို ေသနတ္တု(ကစားစရာ) ျပျပီး ျခိမ္းေျခာက္မႈ ေရာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ လမ္းခရီးသြားလာေရး ကေတာ့ အေတာ္ကို ၾကပ္သြား ျပီ။ ဘန္ေကာက္၊စကၤာပူ၊ ဂ်ပန္ကေန ဒုကၡသည္ စခန္းထဲ ၀င္ၾကျပီး အေမရိကား ထြက္ေရး ၾကိဳးပမ္းၾကတာေတြ ကလည္း ရွိေသးတယ္။ လူေမွာင္ခိုကူးေတြရဲ႕ လူမဆန္ပံုကေတာ့ ေျပာျပရင္ယံုႏိုင္စရာမရွိ ဘူး။ စခန္းထဲေရာက္ လူစာရင္းသြင္း ျပီးရင္ ဘာဆိုဘာမွ ေဆာင္ရြက္ေပျခင္းမရွိေတာ့ဘူး။ စကၤာပူကေန USD 1500နဲ႕ အေမရိကားကို ၂လအတြင္း ထြက္ရမယ္ဆိုျပီး ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လင္မယားဆို ၂ႏွစ္ရွိသြားျပီ။ ေနာက္ဆံုးစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေတာထဲမွာ၀ါးခုတ္၊ သစ္ထမ္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ ျပီးစား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရတယ္။
၀ါးခုတ္၊သစ္ခုတ္အလုပ္က အသက္စြန္႕ျပီး လုပ္ရတာေလ။ ထိုင္းသစ္ေတာအဖြဲ႕နဲ႕ ေတြ႕လို႕ကေတာ့ ေထာင္က်မလား၊ ထြက္ေျပးလို႔ အျပစ္ခံရ မလား တခုခုေတာ့ အေသအခ်ာဘဲ။ ငါေရာက္ျပီး တပါတ္ေလာက္မွာဘဲ ေသနတ္ သံေတြၾကားရေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲ အိမ္ရွင္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သစ္၀ါးခိုးခုတ္ သူေတြကို ထိုင္းသစ္ေတာက လိုက္ပစ္တာတဲ့။ အဲဒီအေျခအေနဆိုးေတြ ရင္ဆိုင္ျပီး ေန႕စဥ္ဘာထူးလဲ ဆိုတဲ့သတင္းကို နားစြန္႕ရင္း ဒုကၡသည္စခန္းက ထြက္ခြာခြင့္ေန႔ ကို ေမ်ာ္လင့္ ေနၾကရတယ္။ ေကာလဟာလ သတင္းေတြ ကလည္း ေန႔စဥ္ ၾကားေနရတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေမြးျပီး ၾကီးျပင္းလာၾကတယ့္ ကေလးေတြ ကစားၾကတာကို စိတ္၀င္စားၾကည့္ မိေတာ့ အေမရိက၊ ၾသစေၾတလ်၊ ကေနဒါ၊ ေနာ္ေ၀း သြားတမ္းကစားၾကတယ္ေလ။ ကေလးတေယာက္က ဘယ္လို ကစားသလဲ ဆိုရင္ အေမရိကန္ ရီဂ်က္စ္ ျဖစ္လို႔ ၾသစေၾတလ် သြားေတာ့ မယ္တ႔ဲေလ။ သူၾကားေနရတာေတြနဲ႕ ကစားၾကတာေလ။
ကိုမိုးသီးဇြန္ ဘေလာ့ဂ္ မွ မွ်ေ၀ပါသည္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။