အခုတေလာ ျမန္မာျပည္ထဲက လယ္သမားေတြဆီက လယ္ေျမေတြ သိမ္းလိုက္တဲ့ အေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ၾကားေနရပါ တယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ပထ၀ီမွာ သင္ရတာက” ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး အဓိကႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါသည္” လို႔ပါ။ အခုေတာ့ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးႏိုင္ငံလို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံက လယ္သမားေတြ လယ္စိုက္ခြင့္ မရၾကဘူးလို႔ ၾကားသိေနရတာပါ။ လယ္ပဲစိုက္တတ္တဲ့ လယ္သမားေတြခင္မ်ာ လယ္စိုက္ခြင့္မရဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ၾကရ မလဲလို႔ က်မ သိခ်င္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လယ္သမားေတြအေၾကာင္း ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ က်မ သိလာတာက ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ ေက်းရြာေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္္ေကာင္း လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ တဘက္ႏိုင္ငံေတြဆီကို အလုပ္ လုပ္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္(သူက က်မတို႔ထက္ အသက္ငယ္ပါတယ္) ေျပာျပတာက သူတို႔ ရြာေတြဆီကို ေရာက္ေတာ့ လူပ်ဳိ သဘာ၀ မိန္းမပိုးပန္းမလို႔ ရြာထဲ၀င္သြားေတာ့ အသက္အငယ္ဆံုးက ေမြးကင္းစကေန ၁၀ ႏွစ္ေလာက္အထိပဲရွိၿပီး ေနာက္ထပ္က်န္ေနတာက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြပဲတဲ့။ သူဆိုခ်င္တာက အလုပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ တဲ့ လူမွန္သမွ် တဘက္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါေတာင္ ျမန္မာျပည္အတြင္းပိုင္းလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ပဲခူးဘက္က ရြာေတြမွာပါ။
က်မတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ စက္မႈထုတ္ကုန္ ထုတ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းမွာ ကြန္ ျပဴတာ အစိတ္အပိုင္းေတြထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုေတြ ရွိသလို ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ရွိသလို၊ အေသးစား စက္မႈလုပ္ငန္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လယ္ယာထုတ္ကုန္ လုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ထိုင္း ဆန္ဟာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ထိုင္းမွာ ဆန္ကို အႀကီးအ က်ယ္ ထုတ္လုပ္သလို၊ ေျပာင္း ၾကံနဲ႔ သစ္သီးေတြလည္း အႀကီးအက်ယ္ထုတ္လုပ္ပါတယ္။
ေမလတုန္းက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြလင္မယားက က်မ ဘန္ေကာက္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္ က အယုဒၶယၿမိဳ႕နဲ႔ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ စူဖန္ဘူရီလို႔ေခၚတဲ့ လယ္သမားၿမိဳ႕ေလးကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ စကားမစပ္ေျပာရမွာက သူ႔ မိန္းမက ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးတဦးပါ။ သူ႔မိန္းမရဲ႕မိဘေတြက ထိုင္းလယ္သမားေတြပါ။ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္ရွိၿပီး အားလံုး ဘြဲ႔ေတြရပညာေတြတတ္လာေတာ့ မိသားစုအားလံုး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ပါတယ္။ သူ တို႔ပိုင္တဲ့ လယ္ေျမေတြဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနၿပီးေတာ့ သူတို႔ မိသားစုက လယ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ သူမ်ားကို အငွားခ် ထားပါတယ္။
စူဖန္ဘူရီၿမိဳ႕ေလးဟာ ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ ကတၱရာ လမ္းမႀကီးဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနၿပီးေတာ့ လမ္းမရဲ႕ တဘက္တခ်က္ စီမွာ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ စိန္ပန္းေတြနဲ႔ ပိေတာက္ပင္ေတြရွိပါတယ္။ က်မသြားတဲ့ အခ်ိန္က ေမလဆန္းဆိုေတာ့ စိန္ပန္း ေတြလည္း ရဲရဲနီေနဆဲ၊ ပန္းပိေတာက္တို႔လည္း ႀကိဳ႕တို႔ က်ဲတဲ ရွိေနဆဲပါ။ က်မက အရမ္းလွတာပဲေနာ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာေနမိေတာ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ မိန္းမက “စူဖန္ဘူရီရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ဒီၿမိဳ႕ကို စင္ကာပူလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ” လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ က်မက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္လို႔ ထပ္ စပ္စုမိေတာ့ “ဒီၿမိဳ႕က လယ္သမားေတြခ်ည္းပဲေနတဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သားေတြ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လာေရာက္လည္ပတ္ရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္က ၀င္ေငြရမွာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္က သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေန ရင္၊ ဧည့္သည္ ပိုလာမယ္” တဲ့။ က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။
သူေျပာလိုက္ေတာ့မွ က်မလည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ပိုေလ့လာမိပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ တဘက္တခ်က္စီမွာ လယ္ကြင္း ေတြ စိုက္ခင္းေတြ ရွိပါတယ္။ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ စပါးပင္ေတြဟာ စီစီညီညီ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဇီးသီး ပင္ေတြစိုက္တာလည္း စီစီညီညီနဲ႔ အတန္းလိုက္စိုက္ထားတာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ လွလွပပ ရွိေနတာ ေသခ်ာပါ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မိတ္ေဆြရဲ႕ မိန္းမ မိသားစုလိုက္ အရင္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုေရာက္လာပါတယ္။ တိုက္အိမ္ေလးပါပဲ။
တအိမ္လံုး ေႂကြျပားေတြခင္းထားပါတယ္။ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေနအိမ္ဆိုေပမဲ့ ေရပန္းရွိတယ္။ ဘိုထိုင္ အိမ္သာရွိတယ္။ အိပ္ခန္း ၄ ခန္းပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္၊ ထမင္းစားခန္းနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေနအထားကို က်မ မအံၾသမိပါ ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေျမပိုင္ရွင္ေတြေလ။ လယ္ယာေျမ ဧက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိုင္တာကိုး။ ဒီေလာက္ ေတာ့ ရွိမွာေပါ့လို႔ က်မ ေတြးထင္ေနမိတာပါ။
ခဏေနေတာ့ က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြက က်မကိုေျပာပါတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို နင္ဘယ္လိုျမင္သလဲတဲ့။ က်မက “ေအာ္… ေျမပိုင္ ရွင္ေတြပဲဟာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိရမွာေပါ့” လို႔ေျပာေတာ့ က်မ မိတ္ေဆြက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ အတူတူပါလာတဲ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သူ႔ေယာက္ခမႀကီးကို ထိုင္းလို လွည့္ေျပာပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက ရီေမာၿပီး က်မကို အဂၤလိပ္ လို “It is normal condition for farmers in Thailand” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေယာက္ခမႀကီးကေတာ့ ထိုင္းလိုေတြအ မ်ားႀကီး ေျပာေနေပမဲ့ က်မ နားမွမလည္တာကိုး။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြက သူ႔မိန္းမ ေငြသြားသိမ္းမယ္တဲ့ နင္ပါလိုက္ခဲ့ဆိုလို႔ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ ကန္ သင္းရိုးတေလ်ာက္ လမ္းေလ်ာက္သြားပါတယ္။ ကန္သင္းရိုးဆိုလို႔ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ထဲကလို လယ္ကြက္ တကြက္နဲ႔ တကြက္ၾကား ျခားထားတဲ့ ရြ႕ံေဘာင္ေလးေတြမဟုတ္ပါ။ လူတေယာက္ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလ်ာက္လို႔ရတဲ့ ေျမညီ လမ္းေလးေတြပါ။
က်မက မိတ္ေဆြနဲ႔ စကားေျပာရင္း တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လယ္မစိုက္ဘဲ အျခားအပင္ေတြစိုက္ထားလို႔ စိတ္၀င္စားၿပီး ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ က်မ မိတ္ေဆြက “ထိုင္းမွာက စပါး တႏွစ္ကို ၃ သီးစိုက္တယ္။ အဲဒီလို ၄ ႏွစ္ဆက္ တိုက္စိုက္ၿပီးရင္ လယ္ကြင္းကို အနားေပးလိုက္တာေပါ့ဟာ။ အခုဇီးပင္လိုဟာေတြစိုက္တယ္။ အခုလိုမ်ဳိးအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ့လယ္သမားကို အစိုးရက အကူအညီေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လယ္လုပ္တဲ့လူေတြကို အစိုးရက လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ ေတြအားလံုးေပးထားတယ္။” လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လယ္ကြက္ေတြကို ေရသြယ္တဲ့ ေျမာင္းေတြထဲမွာ ဇကာ ကြက္ေလးေတြ ၆ေပ ပတ္လည္ေလာက္ ကာထားတာေတြကိုေတြ႔ေတာ့ က်မလည္း ထပ္စပ္စုမိပါတယ္။ ဘာလုပ္ထား တာလဲေပါ့။ က်မ စိတ္ထင္ စိုက္ပ်ဳိးေရး နည္းသစ္အတြက္လားေပါ့ေလ။က်မ မိတ္ေဆြက ရီေမာရင္း အဲဒါ ပုဇြန္ေမြးထား တာတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္းက မိတ္ေဆြရဲ႕ မိသားစုဆီက လယ္ေျမကို ငွားစိုက္တဲ့ လယ္ငွားရဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္ ဘုရားကို အႀကီးအက်ယ္ တမိပါတယ္။ လယ္ငွားတဲ့ မိသားစုက လူလတ္ပိုင္း မိသားစုပါ။ သူတို႔ရဲ႕ တိုက္အိမ္ ေလးကို ေဆးေရာင္ လွလွေလးသုတ္ထားပါတယ္။ မိသားစု၀င္ ၄ ေယာက္ပဲရွိလို႔ထင္ပါတယ္၊ သူတို႔အိမ္ေလးမွာ အခန္း ၂ ခန္းပဲပါပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္၊ အိမ္သာ ကိုေတာ့ ေႁကြျပားေတြခင္းထားၿပီး၊အိမ္ေရွ႕ကိုေတာ့ ပါေကးျပားေလးေတြ ခင္းထားပါတယ္။ သူတို႔ျခံထဲမွာ မြန္အမ်ဳိးသားေလး ၂ ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ထူး ျခားတာက အဲဒီ့အိမ္ထဲမွာ ပန္ကာ၊ ေရခဲေသတၱာ၊ လ်ပ္စစ္ေရေႏြးဓါတ္ဘူး၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္၊ပါမုန္႔မီးကင္စက္ အပါအ၀င္ လ်ပ္စစ္ပစၥည္း အားလံုးရွိပါတယ္။ ျခံထဲမွာလည္း လယ္ထြန္စက္ တစီးနဲ႔ ပစ္ကပ္ကားတစီးလည္း ရွိပါတယ္။
က်မက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြကို ေသခ်ာေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူက လယ္ပိုင္ရွင္လား။ လယ္ငွားလားဆိုတာကိုေလ။ က်မ မိတ္ေဆြေျပာျပတာက “ထိုင္းမွာက လယ္ပိုင္ရွင္က လယ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ေျမငွားခပဲရတယ္။ က်န္တာဘာမွ မရဘူး။ ေျမငွားခကလည္း ေပါက္ေဈးအတိုင္းေပါ့ဟာ၊ လယ္သမားကေတာ့ အစိုးရဆီကအေထာက္အပံေတြရတယ္။ ဒီႏွစ္ စပါး ေဈးက်လို႔ လယ္သမားေတြအရႈံုးေပၚရင္ အစိုးရက စိုက္ၿပီး ပံုမွန္ဈးနဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ စပါးေတြပ်က္ရင္ ၇၀ %အထိဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ေငြကို စိုက္ေပးတယ္။ လယ္သမားေတြကို လယ္ထြန္စက္၊ ကား၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကို အေႂကြးနဲ႔ ေရာင္းေပးတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုပၼဏီေတြဆိုရင္ ေတာ္ရံုလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကို အလကားေပးတာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ မိန္းမက နင့္ကိုေျပာတာေပါ့ အခုအေျခအေနက ထိုင္းက လယ္သမားေတြရဲ႕ ပံုမွန္အေျခအေနဆိုတာေလ။”
က်မကထပ္ၿပီး အထြန္႔တက္မိပါေသးတယ္။ “ဒီမွာေလ စီမံကိန္းေတြအတြက္ လယ္ေျမသိမ္းတာတို႔ ဘာတို႔ေရာ မရွိဘူး လား” လို႔ေလ။ က်မ မိတ္ေဆြက “ထိုင္းမွာက စီမံကိန္းအတြက္ လယ္ေျမကို လြယ္လြယ္နဲ႔ မသိမ္းဘူး။ တကယ္လို႔ သိမ္း မွရမယ္ဆိုရင္ လယ္သမားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ စီမံကိန္းက တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ လယ္သမားေတြက ဖယ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖယ္ေပး လိုက္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးက ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ျပန္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အသက္ေမြး ၀မ္း ေၾကာင္းဖို႔ အတြက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးတာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ လယ္သမားေတြက သူတို႔ လယ္ေျမေတြကို မဖယ္ေပးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ အဲဒီ့စီမံကိန္းကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ရတယ္” တဲ့။
က်မ မိတ္ေဆြဆီကေန သိခဲ့ရတာေတြကိုေတာင္မွ က်မ မေက်နပ္ေသးပါ။ က်မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ မိတ္ေဆြ သတင္း ေထာက္တဦးကို ထပ္မံ စပ္စုမိ ပါတယ္။ က်မမိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္က မဲေဆာက္မွ ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ဆို ေတာ့ သူတို႔လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း မက သိေနၾကသူေတြပါ။ သူက သူတို႔ မိသားစုေလး ငွားေနတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ သူေဌး အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ သူေဌး စိုက္တဲ့ လယ္က ထြက္တဲ့ စပါးေတြကို ဓါတ္ခြဲခန္းက စစ္ေဆး ပါတယ္။ အဲဒီလို စစ္ေဆးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔လယ္ထြက္ စပါးမွာ ဓါတ္တိုးပစၥည္း တမ်ဳိးကိုေတြ႔ေနတာေၾကာင့္ သူ႔လယ္ ေျမက ေျမႀကီးကို စစ္ေဆး ပါတယ္တဲ့။
လယ္ေျမကို စစ္ေတာ့ ေျမၾသဇာ သံုးတဲ့ ႏွစ္ေတြမ်ားလို႔ ျဖစ္တာကို သိရတဲ့အခါ အဲဒီ့လယ္ေျမမွာ ဘာမွမစိုက္ဖို႔ အသိေပးၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ၄ သိန္းတန္ကား ၂ စီးနဲ႔ ထိုင္း ဘတ္ ၁၀ သိန္း ေပးပါ တယ္။ အဲဒီ့လယ္ေျမကို ဖုန္းဆိုးေျမ အျဖစ္ ထားလိုက္ ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း အဲဒီ့ေျမကို လာေရာက္ စစ္ေဆးပါတယ္။ သူတို႔ ဆီက ျပန္စိုက္လို႔ ရၿပီလို႔ အေၾကာင္း မၾကားမျခင္း မစိုက္ဖို႔လည္း အသိေပးထားပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ အစိုးရက လယ္သမားေတြ အတြက္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စီမံ ေဆာင္ရြက္ ေပးသလို၊ ထိုင္းဘုရင္ မင္းျမတ္ ကလည္း လယ္သမားေတြ အတြက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတာကို က်မတို႔ ျမင္ေတြ႔ ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထိုင္း လယ္သမား ေတြရဲ႕ သားသမီး ေတြဟာ ပညာ သင္ယူ ႏိုင္ၾက ပါတယ္။ အဆင့္ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ပညာကို သင္ယူ ႏိုင္ၾကတာေၾကာင့္ လယ္သမား သားသမီး ေတြဟာ ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
က်မတို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့ သမိုင္း ဖတ္စာထဲမွာ ျမန္မာ ေတြဟာ လယ္ပိုင္ရွင္ ဘ၀ ကေန ခ်စ္တီး ကုလားမ်ား လက္ထဲမွာ လယ္ကူလီ ျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ ပါခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔မွာ ရွိေနတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကေလး တထြာေလာက္နဲ႔ ကိုယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ခ်စ္တီးကုလားေတြကို မုန္းမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၀ ႏွစ္တာကာ လမွာ ျမန္မာ လယ္သမားေတြ ေရႊေခတ္ ေရာက္ခဲ့ဘူး ပါတယ္။ အဲဒီ့ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ မွားယြင္းတဲ့ စီမံခန္႔ ခြဲမႈေတြ ေအာက္မွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းဟာ လက္တႏႈိက္ မက နက္ခဲ့ၾကတာ ၁၀ စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားေနပါၿပီ။ က်မ သိခဲ့ တာက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လယ္စိုက္လို႔ မရတဲ့ ေျမေတြ ရွိေနေပမဲ့၊ ျမန္မာ့ေျမဆီ ေျမႏွစ္ ကေတာ့ ဘယ္ေနရာ မဆို လယ္စိုက္ရင္ လည္း ျဖစ္ထြန္းတာပါပဲ။
က်မတို႔ေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္မွာ လယ္သမားေတြ လယ္စိုက္ခြင့္ ရေအာင္၊ လယ္စိုက္ သူေတြကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ အက်ဳိးေဆာင္ သူေတြဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ အစိုးရက ေစာင့္ေရွာက္ လာေအာင္ ေတာင္းဆို ေပးၾကရမွာ ႏိုင္ငံသား ေတြရဲ႕ တာ၀န္ ျဖစ္လာေန ပါၿပီ။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
source by : ေန႔သစ္
ေမလတုန္းက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြလင္မယားက က်မ ဘန္ေကာက္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္ က အယုဒၶယၿမိဳ႕နဲ႔ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ စူဖန္ဘူရီလို႔ေခၚတဲ့ လယ္သမားၿမိဳ႕ေလးကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ စကားမစပ္ေျပာရမွာက သူ႔ မိန္းမက ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးတဦးပါ။ သူ႔မိန္းမရဲ႕မိဘေတြက ထိုင္းလယ္သမားေတြပါ။ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္ရွိၿပီး အားလံုး ဘြဲ႔ေတြရပညာေတြတတ္လာေတာ့ မိသားစုအားလံုး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ပါတယ္။ သူ တို႔ပိုင္တဲ့ လယ္ေျမေတြဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနၿပီးေတာ့ သူတို႔ မိသားစုက လယ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ သူမ်ားကို အငွားခ် ထားပါတယ္။
စူဖန္ဘူရီၿမိဳ႕ေလးဟာ ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ ကတၱရာ လမ္းမႀကီးဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနၿပီးေတာ့ လမ္းမရဲ႕ တဘက္တခ်က္ စီမွာ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ စိန္ပန္းေတြနဲ႔ ပိေတာက္ပင္ေတြရွိပါတယ္။ က်မသြားတဲ့ အခ်ိန္က ေမလဆန္းဆိုေတာ့ စိန္ပန္း ေတြလည္း ရဲရဲနီေနဆဲ၊ ပန္းပိေတာက္တို႔လည္း ႀကိဳ႕တို႔ က်ဲတဲ ရွိေနဆဲပါ။ က်မက အရမ္းလွတာပဲေနာ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာေနမိေတာ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ မိန္းမက “စူဖန္ဘူရီရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ဒီၿမိဳ႕ကို စင္ကာပူလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ” လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ က်မက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္လို႔ ထပ္ စပ္စုမိေတာ့ “ဒီၿမိဳ႕က လယ္သမားေတြခ်ည္းပဲေနတဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သားေတြ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လာေရာက္လည္ပတ္ရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္က ၀င္ေငြရမွာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္က သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေန ရင္၊ ဧည့္သည္ ပိုလာမယ္” တဲ့။ က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။
သူေျပာလိုက္ေတာ့မွ က်မလည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ပိုေလ့လာမိပါတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ တဘက္တခ်က္စီမွာ လယ္ကြင္း ေတြ စိုက္ခင္းေတြ ရွိပါတယ္။ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ စပါးပင္ေတြဟာ စီစီညီညီ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဇီးသီး ပင္ေတြစိုက္တာလည္း စီစီညီညီနဲ႔ အတန္းလိုက္စိုက္ထားတာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ လွလွပပ ရွိေနတာ ေသခ်ာပါ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မိတ္ေဆြရဲ႕ မိန္းမ မိသားစုလိုက္ အရင္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုေရာက္လာပါတယ္။ တိုက္အိမ္ေလးပါပဲ။
တအိမ္လံုး ေႂကြျပားေတြခင္းထားပါတယ္။ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေနအိမ္ဆိုေပမဲ့ ေရပန္းရွိတယ္။ ဘိုထိုင္ အိမ္သာရွိတယ္။ အိပ္ခန္း ၄ ခန္းပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္၊ ထမင္းစားခန္းနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေနအထားကို က်မ မအံၾသမိပါ ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေျမပိုင္ရွင္ေတြေလ။ လယ္ယာေျမ ဧက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိုင္တာကိုး။ ဒီေလာက္ ေတာ့ ရွိမွာေပါ့လို႔ က်မ ေတြးထင္ေနမိတာပါ။
ခဏေနေတာ့ က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြက က်မကိုေျပာပါတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို နင္ဘယ္လိုျမင္သလဲတဲ့။ က်မက “ေအာ္… ေျမပိုင္ ရွင္ေတြပဲဟာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိရမွာေပါ့” လို႔ေျပာေတာ့ က်မ မိတ္ေဆြက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ အတူတူပါလာတဲ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သူ႔ေယာက္ခမႀကီးကို ထိုင္းလို လွည့္ေျပာပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက ရီေမာၿပီး က်မကို အဂၤလိပ္ လို “It is normal condition for farmers in Thailand” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေယာက္ခမႀကီးကေတာ့ ထိုင္းလိုေတြအ မ်ားႀကီး ေျပာေနေပမဲ့ က်မ နားမွမလည္တာကိုး။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြက သူ႔မိန္းမ ေငြသြားသိမ္းမယ္တဲ့ နင္ပါလိုက္ခဲ့ဆိုလို႔ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ ကန္ သင္းရိုးတေလ်ာက္ လမ္းေလ်ာက္သြားပါတယ္။ ကန္သင္းရိုးဆိုလို႔ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ထဲကလို လယ္ကြက္ တကြက္နဲ႔ တကြက္ၾကား ျခားထားတဲ့ ရြ႕ံေဘာင္ေလးေတြမဟုတ္ပါ။ လူတေယာက္ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလ်ာက္လို႔ရတဲ့ ေျမညီ လမ္းေလးေတြပါ။
က်မက မိတ္ေဆြနဲ႔ စကားေျပာရင္း တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လယ္မစိုက္ဘဲ အျခားအပင္ေတြစိုက္ထားလို႔ စိတ္၀င္စားၿပီး ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ က်မ မိတ္ေဆြက “ထိုင္းမွာက စပါး တႏွစ္ကို ၃ သီးစိုက္တယ္။ အဲဒီလို ၄ ႏွစ္ဆက္ တိုက္စိုက္ၿပီးရင္ လယ္ကြင္းကို အနားေပးလိုက္တာေပါ့ဟာ။ အခုဇီးပင္လိုဟာေတြစိုက္တယ္။ အခုလိုမ်ဳိးအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ့လယ္သမားကို အစိုးရက အကူအညီေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လယ္လုပ္တဲ့လူေတြကို အစိုးရက လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ ေတြအားလံုးေပးထားတယ္။” လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လယ္ကြက္ေတြကို ေရသြယ္တဲ့ ေျမာင္းေတြထဲမွာ ဇကာ ကြက္ေလးေတြ ၆ေပ ပတ္လည္ေလာက္ ကာထားတာေတြကိုေတြ႔ေတာ့ က်မလည္း ထပ္စပ္စုမိပါတယ္။ ဘာလုပ္ထား တာလဲေပါ့။ က်မ စိတ္ထင္ စိုက္ပ်ဳိးေရး နည္းသစ္အတြက္လားေပါ့ေလ။က်မ မိတ္ေဆြက ရီေမာရင္း အဲဒါ ပုဇြန္ေမြးထား တာတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္းက မိတ္ေဆြရဲ႕ မိသားစုဆီက လယ္ေျမကို ငွားစိုက္တဲ့ လယ္ငွားရဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္ ဘုရားကို အႀကီးအက်ယ္ တမိပါတယ္။ လယ္ငွားတဲ့ မိသားစုက လူလတ္ပိုင္း မိသားစုပါ။ သူတို႔ရဲ႕ တိုက္အိမ္ ေလးကို ေဆးေရာင္ လွလွေလးသုတ္ထားပါတယ္။ မိသားစု၀င္ ၄ ေယာက္ပဲရွိလို႔ထင္ပါတယ္၊ သူတို႔အိမ္ေလးမွာ အခန္း ၂ ခန္းပဲပါပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္၊ အိမ္သာ ကိုေတာ့ ေႁကြျပားေတြခင္းထားၿပီး၊အိမ္ေရွ႕ကိုေတာ့ ပါေကးျပားေလးေတြ ခင္းထားပါတယ္။ သူတို႔ျခံထဲမွာ မြန္အမ်ဳိးသားေလး ၂ ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ထူး ျခားတာက အဲဒီ့အိမ္ထဲမွာ ပန္ကာ၊ ေရခဲေသတၱာ၊ လ်ပ္စစ္ေရေႏြးဓါတ္ဘူး၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္၊ပါမုန္႔မီးကင္စက္ အပါအ၀င္ လ်ပ္စစ္ပစၥည္း အားလံုးရွိပါတယ္။ ျခံထဲမွာလည္း လယ္ထြန္စက္ တစီးနဲ႔ ပစ္ကပ္ကားတစီးလည္း ရွိပါတယ္။
က်မက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြကို ေသခ်ာေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူက လယ္ပိုင္ရွင္လား။ လယ္ငွားလားဆိုတာကိုေလ။ က်မ မိတ္ေဆြေျပာျပတာက “ထိုင္းမွာက လယ္ပိုင္ရွင္က လယ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ေျမငွားခပဲရတယ္။ က်န္တာဘာမွ မရဘူး။ ေျမငွားခကလည္း ေပါက္ေဈးအတိုင္းေပါ့ဟာ၊ လယ္သမားကေတာ့ အစိုးရဆီကအေထာက္အပံေတြရတယ္။ ဒီႏွစ္ စပါး ေဈးက်လို႔ လယ္သမားေတြအရႈံုးေပၚရင္ အစိုးရက စိုက္ၿပီး ပံုမွန္ဈးနဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ စပါးေတြပ်က္ရင္ ၇၀ %အထိဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ေငြကို စိုက္ေပးတယ္။ လယ္သမားေတြကို လယ္ထြန္စက္၊ ကား၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကို အေႂကြးနဲ႔ ေရာင္းေပးတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုပၼဏီေတြဆိုရင္ ေတာ္ရံုလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကို အလကားေပးတာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ မိန္းမက နင့္ကိုေျပာတာေပါ့ အခုအေျခအေနက ထိုင္းက လယ္သမားေတြရဲ႕ ပံုမွန္အေျခအေနဆိုတာေလ။”
က်မကထပ္ၿပီး အထြန္႔တက္မိပါေသးတယ္။ “ဒီမွာေလ စီမံကိန္းေတြအတြက္ လယ္ေျမသိမ္းတာတို႔ ဘာတို႔ေရာ မရွိဘူး လား” လို႔ေလ။ က်မ မိတ္ေဆြက “ထိုင္းမွာက စီမံကိန္းအတြက္ လယ္ေျမကို လြယ္လြယ္နဲ႔ မသိမ္းဘူး။ တကယ္လို႔ သိမ္း မွရမယ္ဆိုရင္ လယ္သမားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ စီမံကိန္းက တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ လယ္သမားေတြက ဖယ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖယ္ေပး လိုက္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးက ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ျပန္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အသက္ေမြး ၀မ္း ေၾကာင္းဖို႔ အတြက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးတာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ လယ္သမားေတြက သူတို႔ လယ္ေျမေတြကို မဖယ္ေပးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ အဲဒီ့စီမံကိန္းကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ရတယ္” တဲ့။
က်မ မိတ္ေဆြဆီကေန သိခဲ့ရတာေတြကိုေတာင္မွ က်မ မေက်နပ္ေသးပါ။ က်မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ မိတ္ေဆြ သတင္း ေထာက္တဦးကို ထပ္မံ စပ္စုမိ ပါတယ္။ က်မမိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္က မဲေဆာက္မွ ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ဆို ေတာ့ သူတို႔လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း မက သိေနၾကသူေတြပါ။ သူက သူတို႔ မိသားစုေလး ငွားေနတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ သူေဌး အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ သူေဌး စိုက္တဲ့ လယ္က ထြက္တဲ့ စပါးေတြကို ဓါတ္ခြဲခန္းက စစ္ေဆး ပါတယ္။ အဲဒီလို စစ္ေဆးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔လယ္ထြက္ စပါးမွာ ဓါတ္တိုးပစၥည္း တမ်ဳိးကိုေတြ႔ေနတာေၾကာင့္ သူ႔လယ္ ေျမက ေျမႀကီးကို စစ္ေဆး ပါတယ္တဲ့။
လယ္ေျမကို စစ္ေတာ့ ေျမၾသဇာ သံုးတဲ့ ႏွစ္ေတြမ်ားလို႔ ျဖစ္တာကို သိရတဲ့အခါ အဲဒီ့လယ္ေျမမွာ ဘာမွမစိုက္ဖို႔ အသိေပးၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ၄ သိန္းတန္ကား ၂ စီးနဲ႔ ထိုင္း ဘတ္ ၁၀ သိန္း ေပးပါ တယ္။ အဲဒီ့လယ္ေျမကို ဖုန္းဆိုးေျမ အျဖစ္ ထားလိုက္ ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း အဲဒီ့ေျမကို လာေရာက္ စစ္ေဆးပါတယ္။ သူတို႔ ဆီက ျပန္စိုက္လို႔ ရၿပီလို႔ အေၾကာင္း မၾကားမျခင္း မစိုက္ဖို႔လည္း အသိေပးထားပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ အစိုးရက လယ္သမားေတြ အတြက္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စီမံ ေဆာင္ရြက္ ေပးသလို၊ ထိုင္းဘုရင္ မင္းျမတ္ ကလည္း လယ္သမားေတြ အတြက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတာကို က်မတို႔ ျမင္ေတြ႔ ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထိုင္း လယ္သမား ေတြရဲ႕ သားသမီး ေတြဟာ ပညာ သင္ယူ ႏိုင္ၾက ပါတယ္။ အဆင့္ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ပညာကို သင္ယူ ႏိုင္ၾကတာေၾကာင့္ လယ္သမား သားသမီး ေတြဟာ ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
က်မတို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့ သမိုင္း ဖတ္စာထဲမွာ ျမန္မာ ေတြဟာ လယ္ပိုင္ရွင္ ဘ၀ ကေန ခ်စ္တီး ကုလားမ်ား လက္ထဲမွာ လယ္ကူလီ ျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ ပါခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔မွာ ရွိေနတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကေလး တထြာေလာက္နဲ႔ ကိုယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ခ်စ္တီးကုလားေတြကို မုန္းမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၀ ႏွစ္တာကာ လမွာ ျမန္မာ လယ္သမားေတြ ေရႊေခတ္ ေရာက္ခဲ့ဘူး ပါတယ္။ အဲဒီ့ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ မွားယြင္းတဲ့ စီမံခန္႔ ခြဲမႈေတြ ေအာက္မွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းဟာ လက္တႏႈိက္ မက နက္ခဲ့ၾကတာ ၁၀ စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားေနပါၿပီ။ က်မ သိခဲ့ တာက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လယ္စိုက္လို႔ မရတဲ့ ေျမေတြ ရွိေနေပမဲ့၊ ျမန္မာ့ေျမဆီ ေျမႏွစ္ ကေတာ့ ဘယ္ေနရာ မဆို လယ္စိုက္ရင္ လည္း ျဖစ္ထြန္းတာပါပဲ။
က်မတို႔ေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္မွာ လယ္သမားေတြ လယ္စိုက္ခြင့္ ရေအာင္၊ လယ္စိုက္ သူေတြကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ အက်ဳိးေဆာင္ သူေတြဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ အစိုးရက ေစာင့္ေရွာက္ လာေအာင္ ေတာင္းဆို ေပးၾကရမွာ ႏိုင္ငံသား ေတြရဲ႕ တာ၀န္ ျဖစ္လာေန ပါၿပီ။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
source by : ေန႔သစ္