ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးစခန္း ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း

by Ye Min Tun on Tuesday, December 20, 2011 at 12:19am

က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့စစ္ေၾကာေရးစခန္းရဲ႕ ႏွိပ္စက္ပံုမ်ားကို ေရးသားေဖၚျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ္ ရန္ညိႈးထားျပီး လက္စားေခ်ရန္ ေတးထားတဲ့ အျငိဳးအေတး အေနနွင့္ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။  လက္ရွိ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ ဘီလူးၾကီးျဖစ္တဲ့ "အာဏာရွင္" ကို "သူေတာ္စင္" ထင္ေနၾကတဲ့ အခ်ဳိ႔ေသာ မသိနားမလည္ေသးၾကတဲ့  မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အမွန္တရားကို ေဖၚျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းတယ္ နွိပ္စက္တယ္ ဆိုတာလည္း စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒီစနစ္ကိုက ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ က်ေနာ့အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလို ဖက္ဆစ္ဆန္ဆန္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးသာ မရွိရင္ အနာဂတ္ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေနမွာပါ။

 က်ေနာ့္ကို ဖမ္းမိတဲ့ အခ်ိန္က (၁၉၉၁) ခုနွစ္ သၾကၤန္အျပီး နွစ္ဆန္းတရက္ေန႕မွာပါ။ ဖမ္းတာက ေထာက္လွမ္းေရး(၁၂)က ဗိုလ္ၾကီးထြန္းၾကည္ နွင့္ အဖဲြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းမိတဲ့ေနရာက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ တာေမြျမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္ေျမာင္း ဓမၼစိႏၱာလမ္းထဲရွိ သားသား(ေခၚ) ကိုျမတ္ထြန္းစိုး အိမ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုဘိုနီေအာင္(ေခၚ) ကိုဘိုနီ ကို လက္နက္မ်ားနွင့္ ဖမ္းမိျပီးေနာက္ က်ေနာ့္ကို ....
ဖမ္းမိေရးက စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အတြက္အလြန္ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုဘိုနီေအာင္ ကို္ဖမ္းမိတဲ့ သတင္းကို ရပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ျပန္ထြက္ေျပးဖို႔ ေငြေၾကး မရွိေသးတဲ့အျပင္ လက္နက္ေတြနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ဘာမွ မပတ္သက္တာေၾကာင့္  စိတ္ေအးေအး ထားျပီးပဲ ျပည္တြင္းမွာ ေန ေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေတာ့ က်ေနာ္ တြက္သလို မတြက္ဘူးခင္ဗ်ာ့။ ကိုဘိုနီကိုဖမ္းမိေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ကိုဘိုနီနဲ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကိုမွာ ဖမ္းရမွျဖစ္မယ္လို႔ အေသတြက္ျပီး သဲၾကီးမဲၾကီး လိုက္ရွာဖမ္းတာပါ။ အေသးစိတ္အျဖစ္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။

၁၉၉၁ ခုနွစ္၏ သၾကၤန္အျပီး နွစ္ဆန္းတရက္ေန႕ရဲ႕ ေန႕လည္ ၂ နာရီခန္႕ေပါ့။ က်ေနာ့္ အံ့သြားတေခ်ာင္းက ကိုက္လြန္းလို႔ ေစ်းေပါေပါရွိတဲ့ ေနရာတခုမွာ နႈတ္လိုက္တာ ေသြးလည္း အရမ္းထြက္၊ သြားနႈတ္လိုက္တဲ့ အေပါက္က ျပန္လည္းမပိတ္ေသးေတာ့ ပါးတျခမ္းက ေယာင္ျပီး ကိုက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အနာရွိန္ေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြလည္း ပူျပီးဖ်ားေနလို႔ သားသား(ကိုျမတ္ထြန္းစိုး) အိမ္အထပ္ခိုးမွာ လဲွေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမိုးသူ၊ သားသား(ဌက္ေပ်ာသီး) နွင့္ မရင္ရင္တို႔ေရာက္လာၾကျပီး ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ပူေနၾကတာေပါ့။ ျပည္တြင္းမွာ ေနရင္ စိတ္မခ်ရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အခုေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း စိတ္ပူၾကေၾကာင္းေျပာၾကပါတယ္။ ခက္တာက ေဆးကုဖို႔ ပိုက္ဆံကို သူတို႔က ကူညီရင္ေတာင္ က်ေနာ့္ အေျခအေနက အျပင္ထြက္ရင္ အႏ ၱရယ္ရွိႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕အားလံုး က်ေနာ့္ လံုျခံဳေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ပူပင္ေသာကမ်ားၾကတာေပါ့။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕ဆီက ဆူဆူညံညံအသံၾကားလို႕ အေပၚအထပ္ခိုး ခန္းစီးေအာက္ကေန ငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျငိမ္ပိရပ္ကြက္လူၾကီး နွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔က သားသားအမ နဲ႕ အေမကို ဒီလို လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္.....

"ေဟ့ မင္းတို႔ အိမ္တံခါးဖြင့္ပါဦး ဧည့္စာရင္းစစ္မလို႕" တဲ့။ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဧည့္စာရင္းဆိုေတာ့ သိလိုက္ျပီ။
က်ေနာ္တို႔ ျပာယာခပ္ကုန္တာေပါ့။၊ အကုန္လံုး စိတ္ပူကုန္ျပီ။  မိုးသူက ျပဳတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုလွမ္းေခ်ာင္းလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့....
" ဟာ... အျပင္မွာ စစ္သားေတြ ၀ိုင္းေနၾကျပီ မင္းေတာ့ ဒုကၡပါပဲ သားၾကီးေရ" လို႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာပါတယ္။
အားလံုး  ပ်ာယာခက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ စိတ္ေအးေအးထားျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ကြက္လူၾကီး နွစ္ေယာက္က တံခါးကို ဖြင့္ခိုင္းေနပါတယ္။ အိမ္ျပင္က ျခံစည္းရံုးေနာက္မွာေတာ့ စစ္သားေတြ ေခါင္းငံုျပီး ဇက္ပုကာထိုင္ ေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။။ အိမ္ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားထဲမွာလည္း စစ္သားေတြက အိမ္ကို အေနာက္ဖက္ကေန ၀ိုင္းထားပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအားလံုး တညီတညြတ္တည္း ထြက္ေနတဲ့ စကားက....

" မင္းလြတ္ေအာင္ေျပး၊ ငါတို႔ ၾကည့္ရွင္းမယ္ ၊  ေျပး "    ဆိုတဲ့ စကားေတြ ပါပဲ။

ေအာက္မွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြက တံခါးအတင္း ဖြင့္ခိုင္းေနလို႔ သားသားအေမက တံခါးဖြင့္ရေတာ့မယ္ အလုပ္မွာ သားသားက ေအာက္ေျပး ဆင္းသြားျပီး.....

" မဖြင့္နဲ႔ မဖြင့္နဲ႕ ဦးေလးတို႔က ဘယ္သူေတြတုန္း" လို႔ တမင္ သိသိၾကီးနဲ႔ သားသားက ေမးျပီး အခ်ိန္ဆဲြလိုက္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အေျခအေနကို ေနာက္ဆံုး သံုးသပ္လိုက္ေတာ့ ေျပးလို႔ မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပတ္ပတ္လည္မွာ စစ္သားေတြ ၀ိုင္းထားျပီးျပီေလ။

ဒီေတာ့ အားလံုးကို က်ေနာ္ တခုပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"ငါနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ဘယ္သူမွ အသား အနာမခံက်နဲ႔  " လို႔ ။

အကုန္လံုး၀ိုင္းငိုၾကပါေရာ။  အထပ္ခိုးမွာ က်ေနာ္မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ေအာက္က သားသားကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

" ဖြင့္ေပးလိုက္ပါ "  လို႔ ။

အဲလိုေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကတံုးနွင့္ စြပ္က်ယ္၀တ္ထားတဲ့ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ တေယာက္က ျခံအျပင္ကေန ျခံထဲကိုေျပး၀င္လာတယ္။ သူ႕ေနာက္က စစ္သားေတြလည္း ေျပးလိုက္လာတယ္။  သူတို႕လႈပ္ရွားတာက တကယ့္စစ္ေျမျပင္လိုပါပဲ။ စစ္သားေတြ အိမ္တံခါးကို ေျပးကန္ပစ္လိုက္တယ္။ အိမ္တံခါးက ဝုန္းကနဲ ပြင့္ထြက္သြားတယ္။ သားသားအေမနဲ႔ အမတို႔က လန္႕ျပီးေအာ္ငိုၾကတယ္။ သားသားကို စစ္သားတေယာက္က ပိတ္ကန္လိုက္တယ္။ သားသားအေမနဲ႔ အမတို႔ကိုလည္း.......

"ထိုင္ၾကစမ္း ေဖ -ိုးမ ေတြ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္။  အခုထိုင္" လို႔ စြပ္က်ယ္နွင့္ ကတံုးက ျခိမ္းေျခာက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့  အေပၚက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး
"အေပၚမွာ အေပၚမွာ" အေပၚကို တက္ၾကစမ္း" "ဟိတ္ေကာင္ မလႈပ္နဲ႔ ေသသြားမယ္ "လို႔ေအာ္ေျပာပါတယ္။ တအိမ္လံုးဟာ ေအာ္သံဟစ္သံေတြ၊ ဝုန္းဒိုင္း ဒုန္းဒိုင္း ေျပးတက္လာတဲ့ အသံေတြနဲ႔ ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။

အထပ္ခိုး ေလွကားေလးကို ေျပးတက္လာတဲ့ ပထမဆံုးစစ္သားက အထပ္ခိုးအဝင္မွာ က်ေနာ္တို႔လို႕ ဇက္မပုထားေတာ့ ေခါင္းေဆာင့္မိျပီး ဒုန္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။  ထိုစစ္သားက အနီးမွာရွိေသာ ကိုမိုးသူကို မဲျပီး မင္းကဘာၾကည့္တာလဲ ဆိုျပီး ေသနတ္ဒင္နွင့္ ထုပါေလေရာ။ အိမ္ေပၚအထပ္ခိုးေလးမွာ စစ္သားေတြနွင့္ ျပည့္သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္ခိုင္းထားျပီး မ်က္နွာေရွ႕မွာ ဂ်ီသရီး ေသနတ္ေျပာင္းေတြနဲ႕ ခ်ိန္ထားလိုက္ပါတယ္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အရပ္၀တ္နွစ္ေယာက္နွင့္ ကတံုးေျပးတက္လာတယ္။

"ရဲမင္းထြန္း ကို ဆဲြ၊  ရဲမင္းထြန္းကိုဆဲြ" လို ကတံုးက ေအာ္ျပီး တက္လာတာ။ က်ေနာ့္ အနားေရာက္ေတာ့ ကတံုးက "ဒီေကာင္ပဲ ဒီေကာင္ပဲ ဆိုျပီး ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္နွာကို သူေျခေထာက္နွင့္ အျပားလိုက္ ပစ္ကန္ထည့္ လိုက္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ  သူစီးထားတာ ဆင္ၾကယ္အျပာေလး။ " မလုပ္ပါနဲ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ .. " လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုး ၀ိုင္းေအာ္ တားျမစ္တဲ့ အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေတြ က်ိန္းျပီး ျပာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ဆီကို  စစ္ဖိနပ္ေတြ ဆက္တိုက္ေျပး၀င္လာပါတယ္။ က်ေနာ့ရင္ဘက္နွင့္ မ်က္နွာကို မထိေအာင္ ကာကြယ္ရင္း အေရွ႕ကို ကုန္းခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ


"မလုပ္ၾကပါနဲ႔ရွင္  သူ႕ ချမာေနလည္း မေကာင္းပါဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ မရင္ရင္ရဲ႕ အသံ၊



"ခင္ဗ်ားတို႔ မတရားမလုပ္ၾကပါနဲ႕ ဥပေဒအတိုင္း လုပ္ပါဗ်ာ" လို႔ေျပာလိုက္တဲ့  ကိုမိုးသူကို ၀ိုင္းရိုက္ၾက ထုႏွက္ၾကတဲ့ အသံေတြ ဒီေန႔ထိတိုင္ မွတ္မိေနပါတယ္။


အားရေအာင္ ဝိုင္းကန္ၾကျပီးေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္ပါတယ္။ လက္ထိပ္က တင္းၾကပ္ေနလို႔ က်ေနာ္လက္က ခုန္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။  နာေခါင္းက ေသြးမ်ားလဲ တေပါက္ေပါက္ ယိုစီးက်လာတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ လက္ထိပ္တန္းလန္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ကတံုးက .........


"ဟိတ္ေကာင္ မင္းက ကုလားေလး ေခၚ ရဲမင္းထြန္း မဟုတ္လား၊ ေအး ငါ ဗိုလ္ၾကီးထြန္းၾကည္ပဲ၊ မင္း ဘာလာလုပ္လဲ ငါသိတယ္၊ မင္းတို႔ကို နိုင္ငံေတာ္အၾကီးကဲေတြကို လုပ္ၾကံဖို႔ KNU က လႊတ္လိုက္တာ"လို႔ အတည္ေပါက္နဲ႔ စြပ္စြဲေျပာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။


က်ေနာ္က  "မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ ေသနတ္လည္း မပစ္တတ္ဘူး၊ ဗံုးလည္း မခဲြတတ္ဘူး၊ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ လာေနတာပါ" လို႔ျပန္ေျပာေတာ့


"ေအး ေအး မင္းကို ဟိုက်မွ ေျပာခိုင္းမယ္" လို႔ေျပာျပီး က်ေနာ့ကို ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေန တဖက္တခ်က္မျပီး ဆဲြခ်လာသည္။ အေနာက္ကေန ကတံုးဗိုလ္ၾကီးထြန္းၾကည္က စြန္ရဲတစ္မွ စြန္ရဲနွစ္ စာကေလးမိျပီ၊ စြန္ရဲတစ္မွ စြန္ရဲနွစ္ စာကေလးမိျပီ လိုစကားေျပာစက္နွင့္ ေအာ္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။

အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ လမ္းမမွာ စစ္ကား (၂) စီးၾကားမွာ E 200 ကားတစ္စီး ရပ္ထားျပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ ရဲေတြနဲ႔ စစ္သားေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ၀ိုင္းအံုေနတဲ့ လူေတြကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဆြဲလာတဲ့ နွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္က " ေတာထဲကလာျပီး ဗံုးလာခဲြတဲ့ေကာင္ မိျပီလို႔" လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ

"မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ အေရးအခင္းေက်ာင္းသားပါ၊ က်ေနာ္ လက္နက္ကိုင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားပါ ေက်ာင္သားပါ" လို႔ ျပန္ေအာ္ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေဆာင့္ဆဲြျပီး အကုန္၀ိုင္းအံုျပီး ပိတ္ကာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့  ေခါင္းစြပ္နဲ႔ဆဲြအုပ္လိုက္တယ္။ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ျပီး ညွစ္တဲ့လူက ညွစ္တယ္။ E200ကား ေပၚဆဲြတင္၊ အလယ္မွာ ေမွာက္ရပ္ထားျပီးေတာ ေျခေထာက္ေတြနွင့္ ဖိျပီးနင္းထားလိုက္တယ္။ တေယာက္က က်ေနာ့ခါးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားက ေဝါကနဲ ေဆာင့္ထြက္သြားတယ္။ ခါးေပၚက ဖိထိုင္ထားတဲ့ တေယာက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရူလို႔မ၀ေတာ့ဘူး။ နွာေခါင္းေသြးယိုတာရယ္ ေခါင္းစြပ္ပိတ္စက နွာေခါင္းနားကပ္ေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေခါင္းကို ေမာ့ရင္း
"က်ေနာ္ အသက္ရူ လို႔မရဘူး " ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့.... ခါးေပၚက တေယာက္က
"ေအး ေအး ဟိုက်ရင္ အသက္ရွဴပါ ရပ္သြားမယ္ စိတ္ခ် မေအ -ိုး ေလး " ျပန္ေျပာျပီး သူတို႔စကားကို သူတို႕ သေဘာက်စြာ  ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ပါးစပ္နွင့္ အသက္ကို ရူေနျပီး နွာေခါင္းကေသြး အဆုက္ထဲမေရာက္ေအာင္ သတိထားလိုက္တယ္။

အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္က  ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးရယ္ပါ။ အသက္ကမွ ၁၈နွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဇူလိုင္လ (၂၂) ရက္က်မွ ၁၉နွစ္ ျပည့္မွာပါ ။ ကေလးသာသာအရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ က်ေနာ့္လိုေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကို  စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္က ဗိုလ္ၾကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႕ စစ္သားေတြ ပါတဲ့ တပ္ေထာင္ဗိုလ္ထုနွင့္ စစ္ဆင္ေရးၾကီးတခုလို သတ္မွတ္ပံုစံခ်ျပီး ဝိုင္းဝန္းဖမ္းဆီးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ရက္စက္မႈေတြနွင့္ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့  ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ၾကီး စစ္ေၾကာေရးစခန္းနွစ္ခုမွာ တလေက်ာ္ ၾကာေအာင္ နွိပ္စက္ညွင္းပန္းဖို႔ ေခၚသြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေနရာကို ေခၚသြားမွန္း မသိေသးတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ျဖင့္ ေနမေကာင္းရက္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ၾကီး ထိုးႏွက္ ကန္ေၾကာက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ႔  E200 ၾကမ္းျပင္ရဲ႕အလယ္မွာ၊ ဦးေခါင္းနဲ႔ခႏၶာတခုလံုးကို ဖိနင္းထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြေအာက္မွာ ေပ်ာ့ေခြျပီး လိုက္ပါသြားရပါေတာ့တယ္။

(ဆက္ေရးပါမည္)

လူလူခ်င္း နွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေတြ ျမန္မာ့ေျမေပၚက ေပ်ာက္ဆံုးပါေစ။ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ က်ဆံုးပါေစ။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းမ်ားမွာ မတရား နွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေၾကာင့္ က်ဆံုးသြားရေသာ အဘဦးေမာင္ကိုနွင့္တကြ အာဇာနည္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ရဟန္းရွင္ ျပည္သူမ်ားကို အေလးျပဳ ပါသည္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ရဲမင္းထြန္း

၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားသို႔
------------------------
ေပးဆပ္ျခင္းကို ရင္ကတုပ္...

ဆက္လွမ္းျခင္းဟာ သူတို႔အလုပ္...

တခ်ိဳ႕ကရွာေဖြ တခ်ိဳ႕ကေၾကြ...

တခ်ိဳ႕ကခြဲရစ္ လမ္းခုသစ္မွာ...

တခ်ိဳ႕ကအသက္မႀကီး ၈၈မွာပဲေနၿပီး နရသိမ္ကိုအိမ္လုပ္

အဲဒါ..သူတို႔ရဲ႕ေျခကုတ္ေနရာတဲ႔။ (ကိုကိုသစၥာ)