၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝဘၤာလ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ ကြယ္လြန္ ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းပဲေျပာေနၾကတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဆက္တိုက္ပဲ ဦးသန႔္ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္သယ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဦးေနဝင္း အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္ လုပ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၾကံေတာ သခၤ်ဳိင္းမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံရမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဦးေနဝင္းကလည္း သူ႔မယား ေဒၚခင္ေမသန္း (ပထမ မယားႀကီးက ျပည္ၿမိဳ႕သူေဒၚတင္တင္) ကိုေတာင္ ၾကံေတာမွာ သၿဂဳႋဟ္တာျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ၾကားရတယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ပညာသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းက အထက(၂) ရန္ကင္း၊ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္ေသးဘူး၊ ေသခ်ာေပါက္ နားလည္တာက ကမၻာက ေလးစားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာသမိုင္းတင္ရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကို လက္လြတ္စပယ္ႏွင့္ သာမန္လူတန္းစားေတြလို ျမႇဳပ္ႏွံမယ္ေျပာတာကို လံုးဝ မေက်နပ္တာဘဲ။ ဒါန႔ဲပဲ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ စုၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ‘‘ဒို႔တေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ’’ ‘‘တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း တိုင္ပင္ေနၾကၿပီ’’ ‘‘ဘာလုပ္ၾကမလဲ သိၾကလား’’၊ ‘‘မသိေသးဘူးကြ သူတို႔ အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ရွိမွာေပါ့’’၊ ‘‘တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခု လုပ္မယ္ကြာ’’၊ ‘‘ဒါဆို ပန္းေခြေတာ့ သြားပို႔မယ္ကြာ ၿပီးမွ အေျခအေနအရေပါ့’’ ။
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ၂၈ လမ္းမွာ ပန္းေခြ သြားဝယ္တယ္။ အဲဒီေန႔ က ဦးသန္႔ဈာပနျပဳလုပ္မယ့္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီဇဘၤာလ ၅ ရက္ေန႔ေပါ့။ ပန္းေခြ ဝယ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္က ႐ံုးခန္းထဲက ေနျမင္ၿပီး ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးကို ေအာ္ပါေလေရာ။ “ကုိခင္ေမာင္ ဒီေကာင္ေတြ ေက်ာင္းထဲ မဝင္ေစနဲ႔ ဝန္းတံခါးလည္း ေက်ာ္မတက္ေစနဲ႔”။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ လမ္းက ေက်ာက္ကုန္းေတာရ ေမဒိနီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေထာင့္မွာရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ပန္းေခြႀကီးခ်ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီႏွင့္ ပါတီယူနစ္ေတြ တန္ခိုးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ တ ကယ္ပါ ေၾကာက္စိတ္လုံးဝမရိွဘူး။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထုိး ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ဦးသန္႔ (၆၅ ႏွစ္) ဆုိတဲ့ စာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ပန္းေခြကုိင္ၾကၿပီး ေက်ာက္ကုန္းလမ္းမႀကီးကေန ဆင္းလာၾကတုန္း ရန္ကင္းၿမိဳ႕ နယ္ ေကာင္စီ႐ုံးက တ႐ုံးလုံး ထြက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရင္ေကာ့ၿပီး က်ဳိကၠဆံလမ္းအတုိင္း တပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ုံးကုိျဖတ္၊ က်ဳိကၠဆံ ႐ဲတန္းလ်ားကုိေက်ာ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ ဝန္းႀကီးထဲကုိ ဝင္ခဲ့တယ္။ ဝန္းအေပါက္မွာ အတူ ပါလာတဲ့ စိန္ဝင္းက လွမ္းေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စြတ္သြားေနတာလား၊ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ပါအုံး” ဆုိတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္မွာ ေလးေယာက္တတန္း၊ ငါးေယာက္တတန္း အျဖဴအစိမ္းဝတ္ထားၾက တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ဆရာဆရာမေတြပါ ပါလာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လုိက္တာေလ။ စည္း႐ုံး ထားတာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အသိ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူတုိ႔ လုိက္လာၾကတာ။ ေၾသာ္ တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား အဲဒီကတည္းက ရလုိက္တာ။
က်ဳိကၠဆံဝန္းႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၃) မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ ၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၁) စတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ အတူ ခ်ီတက္လာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ (အထက္တန္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေဖာ္ျပရန္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။) ဦးေနဝင္း အစုိးရက ဦးသန္႔ရဲ႕ အစ္ကုိဦးခန္႔၊ ညီတဝမ္းကြဲ ဦးေသာင္းတုိ႔ႏွင့္ စ်ာပနေကာ္မတီ ဖြဲ႔ေပးၿပီး ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ကုိ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ ပုိ႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ရိွတဲ့ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႔စီ တစ္ဖြဲ႔စီ ပန္းေခြခ်ၿပီး ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ လူစုခြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တာခံလုိက္ရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့” တဲ့၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုံၿမိဳ႕နယ္က ကုိတင္ေမာင္ဝင္း (မဆလေခတ္ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ ရွားရွားပါးပါး တႀကိမ္တည္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္သင္တန္း အတူတက္ခဲ့သူ) ျဖစ္ ေနတယ္။ သူက က်ေနာ့လက္ေမာင္းကုိ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကုိင္ရင္း က်ဳိကၠဆံကြင္း (အရင္ ျမင္းပြဲေတြလုပ္စဥ္ကာ လက အထူးတန္း) အေပၚထပ္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ့မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြ မ်ဳိးစုံပဲ၊ အေဝးကေန လွမ္း႐ုိက္ေနတာေလ။
၂ နာရီေလာက္မွာ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသားေတြ အက်ႌအျဖဴ၊ ေယာလံုခ်ည္အနက္၊ အခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ကခ်င္ပုဆုိးေတြႏွင့္၊ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ အက်ႌအျဖဴ၊ ထမိန္အနက္၊ တူညီဝတ္ဆင္ထားၾကတယ္။ လူတုိင္း ရဲ႕လက္ေမာင္းမွာဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပိတ္စနက္ေတြ ပတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အင္ မတန္ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ညီညီညာညာႏွင့္၊ ဦးသန္႔႔ ရုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ မ႑ပ္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သံုးထပ္ဝန္းရံလိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မ႑ပ္မွာရွိတဲ့ စပီကာ ကေန “မိဘျပည္သူအေပါင္းတို႔ ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ားပါဝင္တဲ့ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီကို္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ေကာ္မတီအသစ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ မ႑ပ္အတြင္းမွ မသက္ဆိုင္ေသာ သူမ်ားခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပး ၾကရန္ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔အထပ္ထပ္ေၾကျငာလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဦးသန္႔ရုပ္ကလာပ္ကုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝန္းထဲကိုသယ္ယူလာ ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းစံုစမ္းလုိက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ဦးစုိတင့္ (ရာဇာ) ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္း (မဂၤလာဒံု) (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဂၤလာဒံုမဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁) အမ်ဳိး သားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံရၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုိယ္စားမျပဳေတာ့ေၾကာင္း ပါတီ၏ တရားဝင္ေၾကျငာခံရသူ၊ ဒီလုိသမိုင္း ေၾကာင္းရွိခဲ့ တဲ့ သူလိုလူကိုဘာေၾကာင့္?) ျဖစ္ၿပီး ဦးေအာင္သိန္း(ဓါတုေဗဒ) က လံုၿခံဳေရး၊ ဦးလွၾကဴ (ဓါတုေဗေဒ)က ဘ႑ေရးႏွင့္ ဦးသန္းျမင့္၊ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ေဒၚေနရီဘေဆြ၊ ကိုတိတ္ တုိ႔ ပါတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ညေန (၅) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ့္ကို ယာယီထိန္းသိမ္း တားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက ေက်ာင္းသားေတြ က်ဳိကၠဆံဝန္းထဲကထြက္သြားမွ လႊတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကမွာလုိက္ ေသးတယ္။ “ငါ့ညီမင္းေလႇ်ာက္သြားၿပီး စိတ္ထင္ရာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ တို႔အကုန္လံုး သိေနတယ္”တဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြအတြက္ သင္ ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္။ရန္သူကုိ တယ္ေတာ့မွေလွ်ာ့မတြက္ဖို႔။
ေက်ာင္းထဲက ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွာ ပထမထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့့ခန္းမထဲသို႔ ေရြလုိက္တယ္။ ေန႔ေရာညပါ တရားပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။ က်ေနာ္လဲေန႔တုိင္းေရာက္တယ္။ အဲဒီတရားပြဲေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးေစ့ကေန အပင္ေပါက္ဖို႔ စတင္ေတာ့တာပါပဲ။
“ဦးသန္႔အုတ္ဂူဘယ္မွာ လုပ္မလဲ”
“ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံေပးမွာလား”
“ႀကံေတာမွာေတာ့ မထားႏိုင္ဘူး”
“ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဂူေဘးမွာ ေပးမွာလား”
“အခ်ိန္မီ္ အေၾကာင္းမျပန္ရင္ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္မွာ ဂူသြင္းမယ္”
အခ်ိန္မီျပန္ၾကားတာေတြ ညိႇႏႈိင္းတာေတြ လုပ္မလာတဲ့အတြက္ (၈) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြက ဂူပုံစံဆြဲတယ္။ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နိယာေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းထဲေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔လုိ ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဆာက္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေဆးခန္းဖြင့္ေပးထားတယ္။ ျပည္သူေတြ လွဴတဲ့ထမင္းထုပ္ေတြ ကလဲမ်ားမွမ်ား။ က်ေနာ္လည္း လုပ္အားေပးေနတုံး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္ ကို ဆရာမ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြား တယ္၊ ပန္းေခြနဲ႔ေက်ာင္းထဲဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္း အေအာ္ခံထားရေတာ့ မထင္မွတ္ထားဖူးေပါ့၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး “ဟဲ့ေကာင္..နင္တို႔ကို ပန္းေခြႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲအဝင္ခံလိုက္ရင္ ငါဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ အခု ငါလာခ်င္လြန္လို႔လာ တာ၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေဟ့ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး ဒို႔ႏိုင့္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအေရး’’ ဆိုၿပီးအားေပးသြားတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ အာရွလူငယ္အစည္းအရံုးမွာ စည္းရံုးေရးတာဝန္ယူခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔ (၉) နာရီေလာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုစစ္တပ္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ပစ္ၿပီး လူစုခြဲမယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြပ်ံ႕ေနၿပီ။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ပစ္ ရင္ ခံႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ပုဝါေတြ စုထားရန္ လိုက္ေဆာ္ၾသေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ရသေလာက္ လက္ကိုင္ ပုဝါေတြ စုၿပီးလာပို႔လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာပဲ က်ေနာ့္အိမ္ကို အေမနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပါတီေကာင္စီက ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာက္လာၿပီး အခုကစၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲေနဖို႔ လာေျပာတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေျခခ်ဳပ္မိသြား တယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၂) ရက္ေန႔ အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္အျပင္ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ သတင္းဆိုး ၾကား ရေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္း ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ရွိတဲ့ တံခါးမႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးက ယႏၲယားႀကီး ေတြနဲ႔ဖ်က္ၿပီး ဦးသန္႔အုတ္ဂူကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးကေလာ္ သြားတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ ရိုက္တယ္တဲ့။ အုတ္ဂူကိုေမွာက္ၿပီးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေရာၿပီးနင္းပစ္လိုက္တယ္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္းကုိ နံပါတ္တစ္တရားခံ သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၅၃) ေယာက္ကို ေထာင္ ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ႏိုင့္ငံဂုဏ္သိကၡာ အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ ေတာ့မွ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ၾကဘူး။ သတၱိအျပည့္ရွိတယ္။ ရာဇဝင္မွာထြန္းေျပာင္တယ္လုိ႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းစေတြ ေပၚထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကို ညီညႊတ္ေစခ်င္တယ္။ ပါတီစြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္းစြဲ၊ လူပုဂၢိဳလ္ အစြဲအလမ္းေတြ မထားဘဲ က်ရာေနရာမွာ တတပ္တအား ပါဝင္ေစခ်င္တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွ လူငယ္မ်ား ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကုိ ႏိုင္ငံတကာက ရိုေသခန္႔ညားေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…
ဦးသန္႔အေရးအခင္း (၃၇) ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၁-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
ေခတ္သစ္လူငယ္ သိၾကေစ (၁)
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ၂၈ လမ္းမွာ ပန္းေခြ သြားဝယ္တယ္။ အဲဒီေန႔ က ဦးသန္႔ဈာပနျပဳလုပ္မယ့္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီဇဘၤာလ ၅ ရက္ေန႔ေပါ့။ ပန္းေခြ ဝယ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္က ႐ံုးခန္းထဲက ေနျမင္ၿပီး ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးကို ေအာ္ပါေလေရာ။ “ကုိခင္ေမာင္ ဒီေကာင္ေတြ ေက်ာင္းထဲ မဝင္ေစနဲ႔ ဝန္းတံခါးလည္း ေက်ာ္မတက္ေစနဲ႔”။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ လမ္းက ေက်ာက္ကုန္းေတာရ ေမဒိနီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေထာင့္မွာရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ပန္းေခြႀကီးခ်ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီႏွင့္ ပါတီယူနစ္ေတြ တန္ခိုးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ တ ကယ္ပါ ေၾကာက္စိတ္လုံးဝမရိွဘူး။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထုိး ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ဦးသန္႔ (၆၅ ႏွစ္) ဆုိတဲ့ စာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ပန္းေခြကုိင္ၾကၿပီး ေက်ာက္ကုန္းလမ္းမႀကီးကေန ဆင္းလာၾကတုန္း ရန္ကင္းၿမိဳ႕ နယ္ ေကာင္စီ႐ုံးက တ႐ုံးလုံး ထြက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရင္ေကာ့ၿပီး က်ဳိကၠဆံလမ္းအတုိင္း တပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ုံးကုိျဖတ္၊ က်ဳိကၠဆံ ႐ဲတန္းလ်ားကုိေက်ာ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ ဝန္းႀကီးထဲကုိ ဝင္ခဲ့တယ္။ ဝန္းအေပါက္မွာ အတူ ပါလာတဲ့ စိန္ဝင္းက လွမ္းေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စြတ္သြားေနတာလား၊ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ပါအုံး” ဆုိတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္မွာ ေလးေယာက္တတန္း၊ ငါးေယာက္တတန္း အျဖဴအစိမ္းဝတ္ထားၾက တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ဆရာဆရာမေတြပါ ပါလာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လုိက္တာေလ။ စည္း႐ုံး ထားတာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အသိ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူတုိ႔ လုိက္လာၾကတာ။ ေၾသာ္ တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား အဲဒီကတည္းက ရလုိက္တာ။
က်ဳိကၠဆံဝန္းႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၃) မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ ၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၁) စတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ အတူ ခ်ီတက္လာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ (အထက္တန္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေဖာ္ျပရန္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။) ဦးေနဝင္း အစုိးရက ဦးသန္႔ရဲ႕ အစ္ကုိဦးခန္႔၊ ညီတဝမ္းကြဲ ဦးေသာင္းတုိ႔ႏွင့္ စ်ာပနေကာ္မတီ ဖြဲ႔ေပးၿပီး ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ကုိ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ ပုိ႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ရိွတဲ့ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႔စီ တစ္ဖြဲ႔စီ ပန္းေခြခ်ၿပီး ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ လူစုခြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တာခံလုိက္ရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့” တဲ့၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုံၿမိဳ႕နယ္က ကုိတင္ေမာင္ဝင္း (မဆလေခတ္ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ ရွားရွားပါးပါး တႀကိမ္တည္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္သင္တန္း အတူတက္ခဲ့သူ) ျဖစ္ ေနတယ္။ သူက က်ေနာ့လက္ေမာင္းကုိ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကုိင္ရင္း က်ဳိကၠဆံကြင္း (အရင္ ျမင္းပြဲေတြလုပ္စဥ္ကာ လက အထူးတန္း) အေပၚထပ္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ့မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြ မ်ဳိးစုံပဲ၊ အေဝးကေန လွမ္း႐ုိက္ေနတာေလ။
၂ နာရီေလာက္မွာ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသားေတြ အက်ႌအျဖဴ၊ ေယာလံုခ်ည္အနက္၊ အခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ကခ်င္ပုဆုိးေတြႏွင့္၊ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ အက်ႌအျဖဴ၊ ထမိန္အနက္၊ တူညီဝတ္ဆင္ထားၾကတယ္။ လူတုိင္း ရဲ႕လက္ေမာင္းမွာဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပိတ္စနက္ေတြ ပတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အင္ မတန္ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ညီညီညာညာႏွင့္၊ ဦးသန္႔႔ ရုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ မ႑ပ္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သံုးထပ္ဝန္းရံလိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မ႑ပ္မွာရွိတဲ့ စပီကာ ကေန “မိဘျပည္သူအေပါင္းတို႔ ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ားပါဝင္တဲ့ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီကို္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ေကာ္မတီအသစ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ မ႑ပ္အတြင္းမွ မသက္ဆိုင္ေသာ သူမ်ားခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပး ၾကရန္ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔အထပ္ထပ္ေၾကျငာလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဦးသန္႔ရုပ္ကလာပ္ကုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝန္းထဲကိုသယ္ယူလာ ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းစံုစမ္းလုိက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ဦးစုိတင့္ (ရာဇာ) ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္း (မဂၤလာဒံု) (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဂၤလာဒံုမဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁) အမ်ဳိး သားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံရၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုိယ္စားမျပဳေတာ့ေၾကာင္း ပါတီ၏ တရားဝင္ေၾကျငာခံရသူ၊ ဒီလုိသမိုင္း ေၾကာင္းရွိခဲ့ တဲ့ သူလိုလူကိုဘာေၾကာင့္?) ျဖစ္ၿပီး ဦးေအာင္သိန္း(ဓါတုေဗဒ) က လံုၿခံဳေရး၊ ဦးလွၾကဴ (ဓါတုေဗေဒ)က ဘ႑ေရးႏွင့္ ဦးသန္းျမင့္၊ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ေဒၚေနရီဘေဆြ၊ ကိုတိတ္ တုိ႔ ပါတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ညေန (၅) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ့္ကို ယာယီထိန္းသိမ္း တားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက ေက်ာင္းသားေတြ က်ဳိကၠဆံဝန္းထဲကထြက္သြားမွ လႊတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကမွာလုိက္ ေသးတယ္။ “ငါ့ညီမင္းေလႇ်ာက္သြားၿပီး စိတ္ထင္ရာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ တို႔အကုန္လံုး သိေနတယ္”တဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြအတြက္ သင္ ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္။ရန္သူကုိ တယ္ေတာ့မွေလွ်ာ့မတြက္ဖို႔။
ေက်ာင္းထဲက ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွာ ပထမထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့့ခန္းမထဲသို႔ ေရြလုိက္တယ္။ ေန႔ေရာညပါ တရားပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။ က်ေနာ္လဲေန႔တုိင္းေရာက္တယ္။ အဲဒီတရားပြဲေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးေစ့ကေန အပင္ေပါက္ဖို႔ စတင္ေတာ့တာပါပဲ။
“ဦးသန္႔အုတ္ဂူဘယ္မွာ လုပ္မလဲ”
“ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံေပးမွာလား”
“ႀကံေတာမွာေတာ့ မထားႏိုင္ဘူး”
“ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဂူေဘးမွာ ေပးမွာလား”
“အခ်ိန္မီ္ အေၾကာင္းမျပန္ရင္ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္မွာ ဂူသြင္းမယ္”
အခ်ိန္မီျပန္ၾကားတာေတြ ညိႇႏႈိင္းတာေတြ လုပ္မလာတဲ့အတြက္ (၈) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြက ဂူပုံစံဆြဲတယ္။ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နိယာေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းထဲေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔လုိ ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဆာက္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေဆးခန္းဖြင့္ေပးထားတယ္။ ျပည္သူေတြ လွဴတဲ့ထမင္းထုပ္ေတြ ကလဲမ်ားမွမ်ား။ က်ေနာ္လည္း လုပ္အားေပးေနတုံး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္ ကို ဆရာမ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြား တယ္၊ ပန္းေခြနဲ႔ေက်ာင္းထဲဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္း အေအာ္ခံထားရေတာ့ မထင္မွတ္ထားဖူးေပါ့၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး “ဟဲ့ေကာင္..နင္တို႔ကို ပန္းေခြႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲအဝင္ခံလိုက္ရင္ ငါဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ အခု ငါလာခ်င္လြန္လို႔လာ တာ၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေဟ့ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး ဒို႔ႏိုင့္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအေရး’’ ဆိုၿပီးအားေပးသြားတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ အာရွလူငယ္အစည္းအရံုးမွာ စည္းရံုးေရးတာဝန္ယူခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔ (၉) နာရီေလာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုစစ္တပ္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ပစ္ၿပီး လူစုခြဲမယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြပ်ံ႕ေနၿပီ။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ပစ္ ရင္ ခံႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ပုဝါေတြ စုထားရန္ လိုက္ေဆာ္ၾသေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ရသေလာက္ လက္ကိုင္ ပုဝါေတြ စုၿပီးလာပို႔လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာပဲ က်ေနာ့္အိမ္ကို အေမနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပါတီေကာင္စီက ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာက္လာၿပီး အခုကစၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲေနဖို႔ လာေျပာတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေျခခ်ဳပ္မိသြား တယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၂) ရက္ေန႔ အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္အျပင္ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ သတင္းဆိုး ၾကား ရေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္း ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ရွိတဲ့ တံခါးမႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးက ယႏၲယားႀကီး ေတြနဲ႔ဖ်က္ၿပီး ဦးသန္႔အုတ္ဂူကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးကေလာ္ သြားတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ ရိုက္တယ္တဲ့။ အုတ္ဂူကိုေမွာက္ၿပီးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေရာၿပီးနင္းပစ္လိုက္တယ္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္းကုိ နံပါတ္တစ္တရားခံ သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၅၃) ေယာက္ကို ေထာင္ ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ႏိုင့္ငံဂုဏ္သိကၡာ အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ ေတာ့မွ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ၾကဘူး။ သတၱိအျပည့္ရွိတယ္။ ရာဇဝင္မွာထြန္းေျပာင္တယ္လုိ႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းစေတြ ေပၚထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကို ညီညႊတ္ေစခ်င္တယ္။ ပါတီစြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္းစြဲ၊ လူပုဂၢိဳလ္ အစြဲအလမ္းေတြ မထားဘဲ က်ရာေနရာမွာ တတပ္တအား ပါဝင္ေစခ်င္တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွ လူငယ္မ်ား ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကုိ ႏိုင္ငံတကာက ရိုေသခန္႔ညားေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…
ဦးသန္႔အေရးအခင္း (၃၇) ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၁-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
ေခတ္သစ္လူငယ္ သိၾကေစ (၁)