ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း | ႏိုင္ငံတကာ ျပကၡဒိန္မွာ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္ကူးတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဗမာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔၊ အနီးေခတ္ ဗမာ့သမိုင္းမွာ ဂုဏ္ယူစရာ အေကာင္းဆံုး အထိမ္းအမွတ္ ေန႔ေတြ တခုၿပီး တခု ဆက္ေနခဲ့ၿပီး အဲဒီေနာက္မွာ ျမန္မာ ႏွစ္သစ္ကူး အတာ သဘင္ပြဲေတာ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္သစ္တႏွစ္ကို အင္မတန္ က်က္သေရ ႐ွိစြာ ျဖတ္သန္း ရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ ေရာက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာ သိမ္းတာကို ဂုဏ္ျပဳထားတဲ့ “လယ္သမားေန႔” ၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြလည္း မခ်န္၊ ျပည္သူ လူထုကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္၊ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကို ဂုဏ္ျပဳထားတဲ့ “တပ္မေတာ္ေန႔” ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
တကယ္က်ေတာ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ဒီတပ္မေတာ္ရဲ႕ “ျဗဟၼာႀကီး ေလးဦး”လို႔ ဆိုရမယ့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၊ ဘီအိုင္ ေအ၊ ဘီဒီေအ စတာေတြကိုေမ့ပစ္၊ ေခ်ာင္ထိုး လိုက္ၾကပါၿပီ။ အခုကိုပဲ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သမၼတရဲ႕ အထက္က ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ ေတြ႔ေနရပါၿပီ၊
သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္ရင္ တပ္မေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရကာစတုန္းက ဖဆပလ အစိုးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို လက္ခံခဲ့ ပါေသးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ တိုက္ေနရလို႔ ရန္ကုန္ အစိုးရသာသာ က်န္ေတာ့တဲ့ အခါမွာ ဦးႏုက အိႏၵိယ ကေန လက္နက္ ခဲယမ္း ေတာင္းေပးတာ ဘာညာေတြ လုပ္ေပး ေနေတာ့ စစ္တပ္ဟာ တည္႐ွိေနတဲ့ အစိုးရရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကူမင္တန္တ႐ုတ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈ ျဖစ္ပြားလာေတာ့လည္း တည္႐ွိေနတဲ့ အစိုးရက ကုလ သမဂၢမွာ ဒီကိစၥကို ေျပာေနဆိုေန တာေတြ လုပ္ေနတာျဖစ္ေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အစိုးရရဲ႕စကားကို နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖဆပလ အတြင္း ဂိုဏ္းတိုက္ပြဲေတြ စတင္ ေပၚေပါက္ လာတာနဲ႔အမွ် ဆို႐ွယ္လစ္ အုပ္စုဟာ သူတို႔ရဲ႕ဆို႐ွယ္လစ္ ပါတီဝင္ေတြျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္ ထိပ္သီးပိုင္းက လူေတြကို စည္း႐ံုးတာ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၅၆ခုႏွစ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ စစ္တပ္က ဖဆပလအဖြဲ႕ကိုယ္စား အတိုက္အခ ံေတြကို သတ္တာ၊ “ဆံုးမတာ” ေတြလုပ္ေပးတာဟာ စစ္တပ္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘက္လိုက္လာတာကို အထင္အ႐ွား ျပလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဟာ အာဏာရ အစိုးရရဲ႕ စစ္တပ္မဟုတ္ ေတာ့ပဲ ဖဆပလရဲ႕ စစ္တပ္ျဖစ္လာေနတဲ့ လကၡဏာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ဖဆပလအတြင္း အက္စျပဳလာေတာ့ ဆို႐ွယ္လစ္ေတြဟာ စစ္တပ္ကို ကုိယ့္လူအျဖစ္ အပိုင္ တြက္ပါေတာ့တယ္။ တြက္လည္း တြက္ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္ထိပ္ပိုင္းရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း၈ဝေလာက္ဟာ ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီ အႏြယ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဖဆပလထိပ္ပိုင္းမွာကြဲၿပီး ယိုင္ေနတာ၊ ျပည္သူလူထုက ဖဆပလအစိုးရကို အယံုအၾကည္ေလ်ာ့နည္းလာတာ စတာေတြကို ႐ွစ္စပ္ကလည္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖ႐ိုဖရဲ အားနည္း ေနတဲ့အုပ္စိုးသူကို
ေသနတ္နဲ႔ အမိန္႔ ေပးရင္ရတယ္လို႔ အေျခအေနမွန္ တြက္လိုက္မိ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာ သိမ္းပြဲကို ေဖာ္ထုတ္ လိုက္တာပါပဲ။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ အာဏာ သိမ္းရတာ အင္မတန္ လြယ္ကူတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ေစာင့္ အစိုးရလို႔ ေၾကညာ ထားမိတဲ့ အေလ်ာက္ ၁၉၆ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရတဲ့ ပထစကို အာဏာ လႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူ႔အုပ္စု တခုကို အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္ပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဝကၤဘာရဲ႕ အေကြ႔ အခ်ိဳးေတြမွာ သူ႔ကို အာခံမယ္လို ထင္ရတဲ့ ဆို႐ွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို တပ္ထဲက ပ'ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ေသနတ္နဲ႔ လုပ္တဲ့ အစီအစဥ္မို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လြယ္လြယ္ ကူကူပဲ ၿပီးေျမာက္သြားပါတယ္။
၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းတာဟာ ရာသက္ပန္ အစိုးရတရပ္ ထူေထာင္တာပါပဲ။ ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈဟာ အစမ္း အာဏာ သိမ္းတာ၊ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈဟာ တကယ္တမ္း အာဏာသိမ္းတာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဗမာႏိုင္ငံမွာ ေသနတ္ကို အမိန္႔ေပးႏိုင္သူဟာ အစိုးရကို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကေန ေသနတ္ကို အမိန္႔ ေပးႏိုင္သူဟာ အစိုးရလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ ဒါကိုေျပာင္းျပန္ေျပာရရင္ ေသနတ္ကို အမိန္႔မေပးႏိုင္ရင္ အစိုးရ မလုပ္ခ်င္နဲ႔လို႔ ေလာဂ်စ္ ဆြဲယူလို႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ သက္တမ္း ႐ွည္လာေတာ့ ဗမာျပည္ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို အုတ္ျမစ္ခ် အသက္သြင္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအပါ ထိပ္သီး အေျမာက္အျမားဟာ ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာကေန စြန္႔ခြာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေသနတ္ကို အမိန္႔ေပးတဲ့ တျခားတေယာက္က သူတို႔ကို ျပန္အမိန္႔ေပးတာေတြ ခံၾကရပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္း အျဖစ္ကေန သင္ခန္းစာ ယူထားတဲ့ ဗိုလ္သန္းေ႐ႊတို႔ ေရးဆြဲလိုက္တဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒမွာ သူတို႔ရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြက တင္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ေတြကေန ေသနတ္ကို (တပ္ကို) အမိန္႔မေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးဆြဲထားတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိျပဳပါ။ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒နဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္- သမၼတ ခန္႔ထားတာထက္ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးနဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ခန္႔ထားတာေတြက ပိုၿပီး ၾကန္႔ၾကာ ေနတာတို႔ဟာ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္တာဝန္၊ ဘယ္ရာထူးက အေရးပါဆံုး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျပသေနတာ တမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အစိုးရထဲက အစိုးရဆိုတာထက္ဆိုးတဲ့ အစိုးရအျပင္က အစိုးရလို႔ ဆိုရမယ့္ အကလက (အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရး ႏွင့္လံုျခံဳေရးေကာင္စီ) ဆိုတာကလဲ တသီးတျခား၊ ထီးထီးမားမား တည္႐ွိေနပါေသးတယ္။
မေမ့သင့္တာက အစိုးရ တရပ္ဟာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသဏၭာန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာပဲ ျဖစ္ေစ၊ တျခား ဘယ္သဏၭာန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာပဲ ျဖစ္ေစ စစ္တပ္ကို ျပည္သူ လူထု ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေအာက္က ခြဲထုတ္ၿပီး သီးသန္႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားရင္ အဲဒီ အစိုးရဟာ စစ္အာဏာ႐ွင္ အစိုးရပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ အဝတ္အစား၊ အေျပာစကား၊ အေရး အၾကြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္ ေနလို႔ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရး အရ ညံ့ဖ်င္းရာ က်လြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အဓိက အက်ဆံုး ျပႆနာဟာ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူလူထုရဲ႕ ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္ျပန္ပို႔ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို အစစ္အမွန္ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစိုးရတရပ္ရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံတဲ့ တပ္ျဖစ္ေစဖ႔ို ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ နအဖရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရဆိုရင္ ဒီစစ္တပ္ၾကီးဟာ အကလက (အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ ေရးႏွင့္ လံုႃခံုေရး ေကာင္စီ) နဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕အမိန္႔ကိုပဲ နာခံမယ္ဆိုတာလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီစစ္အုပ္စု တခုရဲ႕လက္ကိုင္တုတ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဂုပ္ေပၚမွာဝဲေနတဲ့ဓား၊ တိုင္းျပည္အထက္မွာ ပ်ံဝဲၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဗံုးႀကဲ ေလယာဥ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ား ပို႔ရမယ့္အစား လႊတ္ေတာ္ထဲ၊ အိမ္ဦးခန္းထဲကို ေခၚသြင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္ လႊတ္ေတာ္က မခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ဒီစစ္တပ္ကို အခ်ိန္မေ႐ြး အာဏာ သိမ္းပိုင္ခြင့္ေတြ ေပးထားပါတယ္။
အခုလို ျပည္သူနဲ႔ စစ္တပ္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကား အထက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကို ျပန္မေျပာင္းႏိုင္ေသး သေ႐ြ႕ တိုင္းျပည္ဟာ စစ္တပ္ရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံေနရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူလူထုကို စစ္တပ္ရဲ႕လုပ္စာ စားေနရတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳး ဖယ္႐ွားၿပီး ျပည္သူ လူထုဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ေမြးမိဘ၊ ေကၽြးမိဘ ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္မေတာ္ သားေတြကို သေဘာ ေပါက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ သဘာဝ ကပ္ေဘးေတြ ၾကံဳေတြ႔ရရင္ တပ္မေတာ္ဟာ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြမွာလို ေ႐ွ႔တန္းက ထြက္လာၿပီး လူထုကိုကူညီ။ ကယ္ဆယ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျပန္ေရာက္မွ လူထုနဲ႔ တပ္မေတာ္ ဆက္ဆံေရးလည္း တျဖည္းျဖည္း ပံုမွန္ဆီ ျပန္ေရာက္မွာပါ။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
source by : မဇၩိမ
| ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒမွာ သူတို႔ရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြက တင္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ေတြကေန ေသနတ္ကို (တပ္ကို) အမိန္႔ မေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးဆြဲထားတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိျပဳပါ။ |
ဒီလိုနဲ႔ ဖဆပလအတြင္း အက္စျပဳလာေတာ့ ဆို႐ွယ္လစ္ေတြဟာ စစ္တပ္ကို ကုိယ့္လူအျဖစ္ အပိုင္ တြက္ပါေတာ့တယ္။ တြက္လည္း တြက္ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္ထိပ္ပိုင္းရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း၈ဝေလာက္ဟာ ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီ အႏြယ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဖဆပလထိပ္ပိုင္းမွာကြဲၿပီး ယိုင္ေနတာ၊ ျပည္သူလူထုက ဖဆပလအစိုးရကို အယံုအၾကည္ေလ်ာ့နည္းလာတာ စတာေတြကို ႐ွစ္စပ္ကလည္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖ႐ိုဖရဲ အားနည္း ေနတဲ့အုပ္စိုးသူကို
| မေမ့သင့္တာက အစိုးရတရပ္ဟာ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲ သဏၭာန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပဲျဖစ္ေစ၊ တျခား ဘယ္သဏၭာန္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာပဲ ျဖစ္ေစ စစ္တပ္ကို ျပည္သူ လူထု ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေအာက္က ခြဲထုတ္ၿပီး သီးသန္႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္ အဲဒီအစိုးရဟာ စစ္အာဏာ႐ွင္ အစိုးရပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ |
၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းတာဟာ ရာသက္ပန္ အစိုးရတရပ္ ထူေထာင္တာပါပဲ။ ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈဟာ အစမ္း အာဏာ သိမ္းတာ၊ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈဟာ တကယ္တမ္း အာဏာသိမ္းတာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဗမာႏိုင္ငံမွာ ေသနတ္ကို အမိန္႔ေပးႏိုင္သူဟာ အစိုးရကို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကေန ေသနတ္ကို အမိန္႔ ေပးႏိုင္သူဟာ အစိုးရလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ ဒါကိုေျပာင္းျပန္ေျပာရရင္ ေသနတ္ကို အမိန္႔မေပးႏိုင္ရင္ အစိုးရ မလုပ္ခ်င္နဲ႔လို႔ ေလာဂ်စ္ ဆြဲယူလို႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ သက္တမ္း ႐ွည္လာေတာ့ ဗမာျပည္ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို အုတ္ျမစ္ခ် အသက္သြင္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအပါ ထိပ္သီး အေျမာက္အျမားဟာ ေသနတ္ကိုအမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာကေန စြန္႔ခြာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေသနတ္ကို အမိန္႔ေပးတဲ့ တျခားတေယာက္က သူတို႔ကို ျပန္အမိန္႔ေပးတာေတြ ခံၾကရပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္း အျဖစ္ကေန သင္ခန္းစာ ယူထားတဲ့ ဗိုလ္သန္းေ႐ႊတို႔ ေရးဆြဲလိုက္တဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒမွာ သူတို႔ရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြက တင္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ေတြကေန ေသနတ္ကို (တပ္ကို) အမိန္႔မေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးဆြဲထားတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိျပဳပါ။ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒နဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္- သမၼတ ခန္႔ထားတာထက္ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးနဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ခန္႔ထားတာေတြက ပိုၿပီး ၾကန္႔ၾကာ ေနတာတို႔ဟာ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္တာဝန္၊ ဘယ္ရာထူးက အေရးပါဆံုး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျပသေနတာ တမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အစိုးရထဲက အစိုးရဆိုတာထက္ဆိုးတဲ့ အစိုးရအျပင္က အစိုးရလို႔ ဆိုရမယ့္ အကလက (အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရး ႏွင့္လံုျခံဳေရးေကာင္စီ) ဆိုတာကလဲ တသီးတျခား၊ ထီးထီးမားမား တည္႐ွိေနပါေသးတယ္။
| ၂ဝဝ၈ဖြဲ႔စည္းပံုအရဆိုရင္ ဒီစစ္တပ္ၾကီးဟာ အကလက (အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုျခဳံေရး ေကာင္စီ) နဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕ အမိန္႔ကိုပဲ နာခံမယ္ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီစစ္အုပ္စု တခုရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ လိုျဖစ္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဂုပ္ေပၚမွာဝဲေနတဲ့ဓား၊ တိုင္းျပည္ အထက္မွာ ပ်ံဝဲၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဗံုးႀကဲ ေလယာဥ္ၾကီးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ |
ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အဓိက အက်ဆံုး ျပႆနာဟာ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူလူထုရဲ႕ ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္ျပန္ပို႔ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို အစစ္အမွန္ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစိုးရတရပ္ရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံတဲ့ တပ္ျဖစ္ေစဖ႔ို ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ နအဖရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရဆိုရင္ ဒီစစ္တပ္ၾကီးဟာ အကလက (အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ ေရးႏွင့္ လံုႃခံုေရး ေကာင္စီ) နဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕အမိန္႔ကိုပဲ နာခံမယ္ဆိုတာလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီစစ္အုပ္စု တခုရဲ႕လက္ကိုင္တုတ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဂုပ္ေပၚမွာဝဲေနတဲ့ဓား၊ တိုင္းျပည္အထက္မွာ ပ်ံဝဲၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဗံုးႀကဲ ေလယာဥ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ား ပို႔ရမယ့္အစား လႊတ္ေတာ္ထဲ၊ အိမ္ဦးခန္းထဲကို ေခၚသြင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္ လႊတ္ေတာ္က မခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ဒီစစ္တပ္ကို အခ်ိန္မေ႐ြး အာဏာ သိမ္းပိုင္ခြင့္ေတြ ေပးထားပါတယ္။
အခုလို ျပည္သူနဲ႔ စစ္တပ္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကား အထက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကို ျပန္မေျပာင္းႏိုင္ေသး သေ႐ြ႕ တိုင္းျပည္ဟာ စစ္တပ္ရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံေနရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူလူထုကို စစ္တပ္ရဲ႕လုပ္စာ စားေနရတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳး ဖယ္႐ွားၿပီး ျပည္သူ လူထုဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ေမြးမိဘ၊ ေကၽြးမိဘ ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္မေတာ္ သားေတြကို သေဘာ ေပါက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ သဘာဝ ကပ္ေဘးေတြ ၾကံဳေတြ႔ရရင္ တပ္မေတာ္ဟာ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြမွာလို ေ႐ွ႔တန္းက ထြက္လာၿပီး လူထုကိုကူညီ။ ကယ္ဆယ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျပန္ေရာက္မွ လူထုနဲ႔ တပ္မေတာ္ ဆက္ဆံေရးလည္း တျဖည္းျဖည္း ပံုမွန္ဆီ ျပန္ေရာက္မွာပါ။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
source by : မဇၩိမ