ေမးလ္ထဲက အတိုင္း ျပန္လည္မွ်ေဝေပးပါသည္။
မေန႔က အြန္လိုင္းေပၚမွာ မေလး႐ွားက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေတြ႔လို႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဘယ္ေစ်းေပါက္ေနလဲ ဟုေမးၾကည့္ရာ ေရာင္းေစ်း ၃၀၀၊ ျပန္တက္ ၂၂၀၀၀၊ တစ္ဆင့္ျပန္ေရာင္း ၄၀၀၀၀ လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေျပာေနၾကတာ ကုန္ပစၥည္း ေစ်းႏႈန္းမဟုတ္ပါ။ မေလး႐ွား ႏွင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ လူကုန္ကူးမႈ ေစ်းကြက္ (Market of Human Trafficking) မွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ရဲ႕ တန္ဖိုး (တစ္နည္းအားျဖင့္) ဗမာတစ္ေယာက္၏ ေပါက္ေစ်းျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမွာ လူပြဲစားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သူက မေလး႐ွား ႏုိင္ငံတြင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ မေလးစကားကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္သည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ကြာလာလမ္ပူ႐ွိ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ အလံုးစံု ကို က်ေနာ္မသိခဲ့ပါ။ ေနာင္အခါ က်ေနာ္ ေနစရာ အခက္အခဲျဖစ္ေသာအခါတြင္ သူ႔အိမ္တြင္လုိက္ေနမွ
သူလုပ္ေနသည့္အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရသည္။
(ဤေနရာတြင္ မေလး႐ွား ႏုိင္ငံရွိ တရားမ၀င္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအေၾကာင္းကို
အက်ယ္တ၀င့္ ေရးမေနေတာ့ပါ။ သတင္းဌာန အေတာ္မ်ား မ်ားတြင္ အျခားသူမ်ားလည္း
ေရးႏွင့္ခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။)
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြသည္ မေလး႐ွားရွိ သူႏွင့္ နီးစပ္ေသာ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ား (သို႔မဟုတ္) အျခားအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ အလုပ္မရွိလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရဲအဖမ္းခံရလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူေ႒း ညစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း လိုက္လံၿပီး ေျဖ႐ွင္းေပးပါသည္။ အကယ္၍ အလုပ္သမားတစ္ဦးဦး ေထာင္က်၍ ထိုင္းနယ္စပ္႐ွိ ပြဲစားမ်ားထံ ေရာင္းစားခံရေသာအခါ၊ ထိုအလုပ္သမားက ဗမာျပည္သို႔ မျပန္ဘဲ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္ လာခ်င္ေသာအခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက သူတတ္စြမ္းသ၍
ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရပါမူ Volunteer အလုပ္ဟု ဆိုရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္အိပ္ထဲက စိုက္ကုန္ရသည္မ်ားလည္း ႐ွိသည္။
မေန႔က အြန္လိုင္းေပၚမွာ မေလး႐ွားက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေတြ႔လို႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဘယ္ေစ်းေပါက္ေနလဲ ဟုေမးၾကည့္ရာ ေရာင္းေစ်း ၃၀၀၊ ျပန္တက္ ၂၂၀၀၀၊ တစ္ဆင့္ျပန္ေရာင္း ၄၀၀၀၀ လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေျပာေနၾကတာ ကုန္ပစၥည္း ေစ်းႏႈန္းမဟုတ္ပါ။ မေလး႐ွား ႏွင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ လူကုန္ကူးမႈ ေစ်းကြက္ (Market of Human Trafficking) မွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ရဲ႕ တန္ဖိုး (တစ္နည္းအားျဖင့္) ဗမာတစ္ေယာက္၏ ေပါက္ေစ်းျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမွာ လူပြဲစားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သူက မေလး႐ွား ႏုိင္ငံတြင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ မေလးစကားကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္သည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ကြာလာလမ္ပူ႐ွိ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ အလံုးစံု ကို က်ေနာ္မသိခဲ့ပါ။ ေနာင္အခါ က်ေနာ္ ေနစရာ အခက္အခဲျဖစ္ေသာအခါတြင္ သူ႔အိမ္တြင္လုိက္ေနမွ
သူလုပ္ေနသည့္အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရသည္။
(ဤေနရာတြင္ မေလး႐ွား ႏုိင္ငံရွိ တရားမ၀င္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအေၾကာင္းကို
အက်ယ္တ၀င့္ ေရးမေနေတာ့ပါ။ သတင္းဌာန အေတာ္မ်ား မ်ားတြင္ အျခားသူမ်ားလည္း
ေရးႏွင့္ခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။)
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြသည္ မေလး႐ွားရွိ သူႏွင့္ နီးစပ္ေသာ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ား (သို႔မဟုတ္) အျခားအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ အလုပ္မရွိလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရဲအဖမ္းခံရလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူေ႒း ညစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း လိုက္လံၿပီး ေျဖ႐ွင္းေပးပါသည္။ အကယ္၍ အလုပ္သမားတစ္ဦးဦး ေထာင္က်၍ ထိုင္းနယ္စပ္႐ွိ ပြဲစားမ်ားထံ ေရာင္းစားခံရေသာအခါ၊ ထိုအလုပ္သမားက ဗမာျပည္သို႔ မျပန္ဘဲ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္ လာခ်င္ေသာအခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက သူတတ္စြမ္းသ၍
ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရပါမူ Volunteer အလုပ္ဟု ဆိုရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္အိပ္ထဲက စိုက္ကုန္ရသည္မ်ားလည္း ႐ွိသည္။
မေလး႐ွားႏုိင္ငံတြင္ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အဖမ္း ခံရသည္ဆိုပါစို႔။ ပထမ ဦးစြာ ရဲက ထိုအလုပ္သမားအား ရဲစခန္းတြင္ ထြက္ဆိုခ်က္ေပးရန္ ေမးခြန္းမ်ား စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းခံရမည္။ အကယ္၍ တရား႐ံုးတင္၍ စြပ္စြဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းခံခဲ့ရလွ်င္၊ အဆိုပါ အလုပ္သမားထြက္ဆိုသည့္အရာမ်ားကို သက္ေသအျဖစ္ ယူဆႏုိင္သည္။ အကယ္၍ ထိုအလုပ္သမား အား ရဲက ရက္ေပါင္း (၁၄) ရက္ထက္ ေက်ာ္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားလိုပါက၊ သူတို႔သည္ တရား႐ံုး (ေအာက္႐ံုး႐ွိ) တရားသူႀကီးထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူရပါမည္။
ရဲစခန္းတြင္ ထိမ္းသိမ္းခံေနရစဥ္အတြင္း ထိုအလုပ္သမားအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခသံုးခုမွာ (ေငြေၾကးႏွင့္ေျဖရွင္း၍ရလွ်င္) ရဲက လႊတ္ေပးမည္၊ ဒုတိယတစ္ခုမွာ (ေငြေၾကးႏွင့္ ေျဖ႐ွင္း၍ မရလွ်င္) တရား႐ံုးတင္၍ စစ္ေဆးမည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုမွာ လ၀က ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း (immigration camp) ထဲသို႔ ပို႔မည္။
အကယ္၍ တရားမ၀င္အလုပ္သမား တစ္ဦးအား ႐ံုးတင္စစ္ေဆးခဲ့ေသာ္……..
တရား႐ံုး (ေအာက္႐ံုး၌) UNHCR (သို႔) လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုသို႔ အေၾကာင္းၾကားရမည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာသံ႐ံုးမပါ။) UNHCR ႏွင့္ အဖမ္းဆီးခံရသူ၏ အသိမိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့လွ်င္ ေအာက္တရားသူႀကီး႐ံုးအား UNHCR ႐ံုးသို႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္ ခြင့္ေတာင္းရမည္။ မိမိအား ကူညီေပးမည့္ ေရွ႕ေနတစ္ဦးဦးကို ဥပေဒအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ႒ာနတြင္ အကူအညီေတာင္းခံမည္။ မေလးဘာသာ စကားကို နားမလည္လွ်င္ စကားျပန္ တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းခံမည္။ မိမိသည္ မိသားစုကို ၾကည့္႐ႈသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကးအခက္အခဲ ႏွင့္က်န္းမာေရးအေျခအေနမ်ားကို တရားသူႀကီးထံေျပာျပရမည္။ မိမိ၏ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အခြင့္အေရး ကို ကာကြယ္ရန္ တရားသူႀကီးတြင္ တာ၀န္႐ွိသည္ဆိုသည္ကို သိထားရမည္။
အကယ္၍ တရား႐ံုးက မိမိသည္ လူ၀င္မႈႀကီးႀကပ္ေရး ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ေၾကာင္း စြပ္စြဲခံရလွ်င္ (မည္သည့္အေျခအေနျဖစ္ေနပါေစ) မွားပါသည္ ဟု (ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေစသည့္ စကားျဖင့္) ၀န္မခံသင့္ပါ။ တရား႐ံုးတြင္ စြဲခ်က္တင္ျခင္းခံရသည့္ အမႈနံပါတ္ႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါက စြဲခ်က္မိတၱဴကို ေတာင္းယူရမည္။ ေနာက္ဆံုး စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္လွ်င္ ေထာင္ဒဏ္ (သို႔) ေငြဒဏ္ (သို႔) ႀကိမ္ဒဏ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စီရင္ခ်က္ခ် မွတ္လွ်င္ စီရင္ခ်က္ကို အသနားခံရမည္။ ႀကိမ္ဒဏ္မေပးရန္ေတာင္းဆိုရမည္။
အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မွာ မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ အဖမ္းအဆီးခံရသည့္ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ သိထားရမည့္အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စီရင္ခ်က္သည္ ေထာင္ဒဏ္ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုအလုပ္သမားသည္ ေထာင္ထဲတြင္ တစ္လ မွ ေလးလ ေလာက္အထိ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရမည္။ ထိုအေတာအတြင္း ထို အလုပ္သမားအား ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ သြားေရာက္စြန္႔ပစ္ခံရန္ လက္ခံႏိုင္၊ လက္မခံႏုိင္ကို ေမးမည္။
ထိုအခါ ေထာင္တြင္းတြင္ အစာေရစာ ၀၀ လင္လင္ မစားရ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေထာင္ထဲရွိ အျခား ႏုိင္ငံသားမ်ား (အင္ဒိုနီး႐ွား ႏွင့္ ဘဂၤလား ကုလားမ်ား) ၏ အႏုိင္က်င့္ ထိုးႀကိတ္ျခင္းကို မခံႏုိင္ၾက၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စြန္႔ပစ္မည့္ အစီအစဥ္ကို လက္ခံၾက သည့္သူမ်ားသည္ ေရာင္းစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ လူကုန္ကူးျခင္းကို ခံၾကရသည္။
စြန္႔ပစ္ဖို႔ လက္မခံသူမ်ားသည္ ေထာင္ထဲတြင္ UNHCR မွ အရာရွိမ်ား လာေရာက္ ကယ္ထုတ္ႏုိင္မည့္ ေန႔ကို ေစာင့္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ထဲ၌ပင္ ဒုကၡ ဆက္လက္ခံၾကရသည္။ ယခင္က UN မွ အရာရွိမ်ားက ေထာင္သားမ်ားကို လာေရာက္ၿပီး ကယ္တင္၊ ထုတ္ယူခြင့္ ရွိေသာ္လည္း၊ ယခုတြင္ UNHCR အား မေလးအာဏာပိုင္မ်ားက ေထာင္းတြင္းသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါ။ မိမိတြင္ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔မည့္သူရွိလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္လ တစ္ခါေတာ့ အူစို (ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး စားၾကရသည္) ၾကရသည္။
ဗမာ ကၽြန္ သမိုင္းအစ
၁၉၉၅/၉၆ ေလာက္ကျဖစ္သည္။ မေလးရွား ႏုိင္ငံတြင္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ဗီဇာသက္တမ္းေက်ာ္ၿပီး စတင္ ေနထုိင္စ ကာလ ကျဖစ္သည္။ မေလးအစိုးရက ဗမာႏုိင္ငံသားေတြ မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ တရားမ၀င္ ေနထိုင္သည့္ ကိစၥႏွင့္ ပက္သက္၍ ဗမာအစိုးရကို ေဆြးေႏြးရာ၊ ဗမာအစိုးရက မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ တရားမ၀င္
အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဗမာမ်ားသည္ ဗမာျပည္တြင္းမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ ျပည္ေျပးမ်ားသာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗမာ အစိုးရတြင္ တာ၀န္မရွိေၾကာင္း ျငင္းလိုက္သည့္အတြက္၊ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ဖမ္းမိသည့္အခါ ထိုင္း-မေလးရွား နယ္စပ္တြင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါေတာ့သည္။ ၉၉/၂၀၀၀ ေလာက္က စၿပီး၊ မေလးရဲေတြက ဖမ္းမိတဲ့ ဗမာေတြကို ထိုင္းရဲလက္ထဲကို အပ္ပါသည္။
ထိုင္းရဲေတြက
တစ္ဆင့္ ထို ဗမာမ်ားကို ရေနာင္း ဘက္တြင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါသည္။ တရားမ၀င္ ဗမာအလုပ္သမား စြန္႔ပစ္ေရးကိစၥႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး မေလးအာဏာပုိင္မ်ား ႏွင့္ ထိုင္းအာဏာပိုင္တို႔အၾကား သေဘာထား တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ထုိင္းနယ္စပ္ကို သြားပစ္ပါသည္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းက စၿပီး မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ပြဲစားေတြလက္ထဲကို ေရာင္းပါေတာ့သည္။ ထို အခ်ိန္မွ စၿပီး၊ ထိုင္း ႏွင့္ မေလး နယ္စပ္တို႔တြင္ လူကုန္ကူးမႈသည္ တစ္စတစ္ခု ႀကီးထြားလာကာ ဗမာကၽြန္ေရာင္း၀ယ္ေရး စနစ္သည္လည္း အသက္၀င္လာခဲ့သည္။
မိမိအား ထိုင္း - မေလးရွား နယ္စပ္တြင္ စြန္႔ပစ္ရန္ သေဘာတူၾကသည့္သူမ်ားကို မေလးရဲက ထိုင္း နယ္စပ္တြင္ရွိေသာ ထိုင္း ပြဲစားမ်ားထံ မေလးရင္းဂစ္ ၃၀၀ ႏွင့္ ေရာင္းစားသည္။ ထို ထိုင္းပြဲစားမ်ား လက္ေအာက္တြင္ ဗမာ အပါအ၀င္၊ တိုင္းရင္းသားပြဲစားမ်ားက ေ၀စား၊ မွ်စား စနစ္ျဖင့္ လူပြဲစားအလုပ္ကို လုပ္ၾကသည္။ ထိုပြဲစားမ်ား လက္ထဲသို႔ေရာက္သြားပါက ေရြးခ်ယ္ရန္ လမ္းႏွစ္လမ္းထဲမွ တစ္လမ္းကို ေရြးႏုိင္သည္။ ပထမ တစ္ခုမွာ ဗမာျပည္ကို ျပန္မလား၊ သို႔မဟုတ္၊ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မလား။
ဗမာျပည္သို႔ ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ ပြဲစားလက္ထဲမွ မိမိအား ျပန္၀ယ္ရန္ ဗမာျပည္ရွိ မိမိ၏ မိသားစု (သို႔မဟုတ္) ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ပြဲစားက အေၾကာင္းၾကားေပးမည္။ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မည္ဆိုလွ်င္ မိမိအား ပြဲစားလက္ထဲမွ ထိုင္းဘတ္ ၂၂၀၀၀ ႏွင့္ ၀ယ္ရန္ မေလးရွိ မိမိ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးဦးအား ပြဲစားက ဆက္သြယ္ေပးမည္။ ပိုက္ဆံလႊဲရန္ ၄င္း၏ ဘဏ္စာရင္း နံပါတ္အားေပးလုိက္မည္။ ၂၂၀၀၀ ရပါက ပြဲစားက မိမိအား အျခားပြဲစား တစ္ဦးဦးလက္သို႔ အပ္ကာ ကြာလာလမ္ပူ အထိအေရာက္ပို႔ေပးမည္။ ယခင္က ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္လွ်င္ ထုိင္းဘတ္ ၁၅၀၀၀ ေပးရေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ဘတ္ ၂၂၀၀၀ အထိ ေပးၾကရေၾကာင္း၊ ေရာင္းစားခံခဲ့ၾကရေသာ ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ထံမွ သိရသည္။ ထို လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ခု ထဲမွ တစ္ခုခုအား ေရြးခ်ယ္ရန္ ပြဲစားက ရက္အနည္းငယ္ အခ်ိန္ေပးမည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအား ၄င္းလက္ထဲတြင္ ၾကာၾကာထားမည္မဟုတ္။ ရက္ အကန္႔အသက္ျဖင့္သာ။ ထိုရက္ေက်ာ္သြားပါက ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္းရွိ ရာဘာၿခံတစ္ခုခု သို႔ ဗမာတစ္ေယာက္ ကို ကၽြန္အျဖစ္ ထိုင္းဘတ္ ၄၀၀၀၀ ျဖင့္ ေရာင္းစားမည္။
ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မည့္သူမ်ားသည္ ေထာင္တြင္း၌ရွိေနစဥ္ကတည္းက မိမိအား စြန္႔ပစ္ရန္ သေဘာတူညီၿပီးေသာ္၊ မိမိမိတ္ေဆြမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ပါက မိမိအေနျဖင့္ မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည့္ရက္တြင္ မေလးနယ္စပ္သို႔စြန္႔ပစ္ (ေရာင္းစား) ခံရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပြဲစားလက္ထဲမွ မိမိအား ျပန္၀ယ္ေပးပါရန္၊ မိမိမိတ္ေဆြတြင္ ေငြေၾကးအလံုအေလာက္မရွိပါက စုေပါင္း စပ္ေပါင္း ေခ်းငွားၿပီး မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ ၀ယ္ေပးပါရန္ ေျပာရေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူ႔အလွည့္၊ ကိုယ့္အလွည့္ ဆိုတာ ရွိသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ (အဖမ္းဆီးမခံရေသးေသာ၊ မိမိတို႔လည္း တရားမ၀င္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရေသာ) အလုပ္သမားမ်ားက စာနာေထာက္ထားစြာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕က ကူညီခ်င္ေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္က အဆင္မေျပ (ယခု အခ်ိန္အခါမ်ိဳးသည္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနျဖစ္ပါသည္)။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေရာ္ဘာၿခံသို႔ ဘတ္ေလးေသာင္း ျဖင့္ ေရာင္းစားခံၾကရသည္။
ရာဘာၿခံသို႔ေရာက္ေသာ္ ထိုင္းသူေ႒းက မ်က္ႏွာသာမေပး။ ရာဘာၿခံမွ ထိုင္းအလုပ္သမားမ်ားက မေက်နပ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ (ေရာင္းစားျခင္းမခံရေသာ) သာမန္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ရာဘာၿခံတြင္ အလုပ္ရပါက ထိုအေနရာတြင္ပင္ အလုပ္အကိုင္ အေျခတက်ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ လုပ္ကိုင္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ၀င္ေငြလည္းမွန္သည္။ ထိုအခါ အျခားသူမ်ားလည္း အလုပ္လာေလွ်ာက္ခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရာဘာၿခံတစ္ၿခံမွာ ရာဘာျခစ္သည့္ အလုပ္ရရန္မွာ မလြယ္ကူပါ။ အလုပ္ရလွ်င္လည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး စားေပဦးေတာ့။ ထိုအခါ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ရာဘာၿခံမ်ား၌ ထိုင္းအလုပ္သမားမ်ားအၾကား၊ ဗမာ အလုပ္သမားမ်ားအၾကား၊ ထိုင္း ႏွင့္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအၾကား ၿခံလုေသာ ျပႆနာ ႀကီးထြားလာသည္။ မိမိရာဘာ ျခစ္သည့္ ၿခံအတြင္း ရာဘာေစးခံသည့္ ခြက္ထဲ၌ ေသနတ္က်ည္တစ္ေတာင့္ လာထည့္ထားသည္ကို ေတြ႔ပါက ေျပးေပေတာ့။ သို႔မဟုတ္ပါက မၾကာမီ အသတ္ခံရမည္။ ရာဘာၿခံ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ရာဘာျခစ္ရန္ မနက္ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ ထၿပီး ျခစ္ၾကရသည္။ ရာဘာေစး က ေအးသည့္အခ်ိန္တြင္ ထြက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မနက္ မိုးလင္းလွ်င္ ရာဘာေစးက
သိပ္မထြက္ေတာ့။
မနက္ေစာေစာစီးစီး အလင္းေရာင္က မလာေသး။ မိမိတြင္ပါလာေသာ မွိန္ဖ်ဖ် မီးအိမ္ကေလးျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာတြင္ ေနရာခြဲၿပီး ရာဘာျခစ္ၾကရသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရာဘာၿခံတြင္း လူသတ္မႈ အျဖစ္မ်ားသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာ္ မိမိအေဖာ္ ပါမလာ၍ ဟိုရွာ၊ သည္ရွာ၊ ရွာေတာ့မွ အေလာင္းကို ေခ်ာင္းစပ္၊ ေျမာင္းစပ္တြင္ သြားပစ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ အေခါက္က က်ေနာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ နာခြန္ဆီ ထမရတ္ခရိုင္၊ နာဘြန္ၿမိဳ႕က ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ေနထုိင္ရာ ရာဘာေတာ သို႔ အလည္သြားခဲ့စဥ္က၊ က်ေနာ္ ထိုေနရာသို႔ မေရာက္မီ တစ္ပတ္အလိုတြင္ အလားတူ လူသတ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုက်ေနာ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့သူ ရာဘာၿခံအလုပ္သမားတစ္ဦးကေျပာျပ၍ သိခဲ့ရသည္။
ထိုအခါ အထက္တြင္ေရးခဲ့သလိုမ်ိဳး ေရာင္းစားခံထားရေသာ ဗမာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ (ဗမာကၽြန္တစ္ေယာက္)က မိမိအလုပ္လုပ္ေန ေသာ ရာဘာၿခံအတြင္း ရာဘာေစးခြက္ထဲ၌ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ကိုေတြ႕၍ ထြက္မေျပးခဲ့ေသာ္၊ အသက္အႏၱရာယ္ အတြက္ စိုးရိမ္ရသည္။ ထြက္ေျပးခဲ့ေသာ္ ေငြ၀ယ္ကၽြန္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူေ႒းက ရန္ရွာမည္။ ေရြးစရာ လမ္းမရွိ၊ ေျပးစရာ ေျမမရွိ။ ေခတ္သစ္ ကၽြန္ပိုင္႐ွင္စနစ္ မွ ဗမာကၽြန္မ်ား၏ ဘ၀က ဆိုး၀ါးလွသည္။
ကၽြန္ ခ်င္းတူေသာ္လည္း တန္ဖိုးခ်င္းမတူ
ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းစာ အပိုင္းအစေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္ မေလး မွာ ရွိစဥ္တုန္းက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔ထုတ္ New Straits Times သတင္းစာထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ တစ္ေန႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားသည့္အတြက္ အဲဒီ သတင္းေလးကို ျဖတ္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တာပါ။ ေအာက္မွာ သတင္းကို ဘာသာျပန္ေပးထားပါတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတ ဂေလာ္ရီယာ အာ႐ိုယို ရဲ႕ သူသားခ်င္း စာနာမႈ ျပယုဂ္
ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံကေန ေသဒဏ္ေပးထားခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္လာသူ ဖိလစ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္ ဆာရာ ဒီမတ္ထရာ (ပံု - ညာ) ကို ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတ ဂေလာ္ရီယာ အာ႐ိုယိုကမေန႔က (၁၀.၅.၂၀၀၇) မနီလာ႐ွိ မာလကန္နန္ သမၼတနန္းေတာ္မွာ ေဆာ္ဒီ အစိုးရထံမွလႊဲေျပာင္း လက္ခံယူလိုက္ပါတယ္။ ေဆာ္ရီအာေရဗီးယား ႏုိင္ငံတြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ဆာရာဟာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က သူမရဲ႕ အလုပ္ရွင္ သူေ႒းအမ်ိဳးသမီးကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္သတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္ေပးထားျခင္းခံရၿပီး၊ ေထာင္ထဲမွာလည္း ၁၅
ႏွစ္ၾကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံရပါတယ္။
အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ(ဒီမတ္ထရာ) မွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး႐ွိပါတယ္။ ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒအရ ကေလးျဖစ္သူ အသက္၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာ မိခင္ျဖစ္သူကို ေသဒဏ္ေပးခြင့္ မရွိေသးပါဘူး။ အာ႐ိုယိုဟာ ေဆာ္ဒီ ဘုရင္ အဗၺဒူလာ နဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ (၂၀၀၆) ေမလမွာ ေတြ႔ဆံုၿပီး၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗီးယားႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕အေရးကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ထိုေဆြးေႏြးမႈဟာ ေသဒဏ္ခ်ထားျခင္းခံရသူ ဒီမတ္ထရာ အတြက္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အသတ္ခံရသူ သူေ႒းမ မိသားစုက ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရအား တရားခံ ဒီမတ္ထရာ ရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ကို ႐ုပ္သိမ္းေပးဖို႔ဆိုရင္ ဖိလစ္ပုိင္ေငြ ပီဆို ၄၈ သန္း (မေလးေငြ ရင္းဂစ္ ၃.၄ သန္း) ေပးရမယ္လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရနဲ႔ ေငြေၾကးလွဴဒါန္းမည့္သူအခ်ိဳ႕က ထိုအခ်က္ကို သေဘာတူညီၿပီး လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္တင္ေရးလွဴဒါန္းေငြတစ္ရပ္အေနနဲ႔ တရားလို မိသားစုကို ဖိလစ္ပုိင္ေငြ ပီဆို ၄၈ သန္းကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ထို လွဴဒါန္းေငြ ၄၈ သန္းထဲက ပီဆို ၈ သန္းကို ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳးေတြက စုေပါင္းလွဴဒါန္း တာျဖစ္ၿပီး၊ ပီဆို တစ္သန္းကို အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္း ႏုိင္ငံေတြက လွဴဒါန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတာ အာ႐ိုယို ရဲ႕ ေဆာ္ဒီ ခရီးစဥ္ အၿပီးမွာ၊ ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံက ဖိလစ္ပိုင္အလုပ္သမား တစ္ေထာင္ကို သူတို႔ရဲ႕အလုပ္႐ွင္ေတြက အႀကမ္းဖက္မႈ နဲ႔ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာ ေတြေၾကာင့္ ဖိလစ္ပုိင္ ႏုိင္ငံကို ျပန္ပို႔ၿပီးျဖစ္တယ္လို႔ ဖိလစ္ပိုင္ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန က အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ အာတူ႐ို ဘရီယြန္ က မၾကာေသးမီက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ သတင္းကို ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ မိမိ လူမ်ိဳးအေပၚ (အိမ္ေဖာ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား) လူလူခ်င္း တန္ဖိုးထားတယ္ ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီမတ္ထရာ ဆိုသူ အိမ္ေဖာ္ရဲ႕ တန္ဖိုး နဲ႔ ထိုင္း - မေလးနယ္စပ္မွာ ေရာင္းစားခံေနရတဲ့ ဗမာကၽြန္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲဆိုတာ အေျခအေနႏွစ္ရပ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ ဆိုရာ၌ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ကၽြန္ ႏွင့္ အေျခအေနအရ ကၽြန္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ခြဲၿပီးေျပာခ်င္ပါသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ ကၽြန္အမ်ိဳးအစားမွာ မိမိ ၏ စား၀တ္ေနေရးအေျခအေနအရ သူမ်ားထံတြင္ ကၽြန္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရေသာ သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကၽြန္ဆိုသည္မွာ မိမိလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္၊
ညွဥ္းဆဲသူ။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္သည့္ လမ္းေၾကာင္း ကို မ႐ွာေဖြခ်င္သူ။ မ႐ွာေဖြသူ။ တစ္ေနရာထဲတြင္ မွီခိုကာ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းကို မ႐ွာေဖြသူသည္လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ႐ွင္း႐ွင္း ဆိုရေသာ္ လြတ္လမ္းမ႐ွာဘဲ မွီခိုခ်င္သည့္ စိတ္ဓာတ္သည္ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဗမာ ကၽြန္ရွိေနသ၍၊ ကုိယ္သည္ ဗမာတစ္ေယာက္ (ဗမာႏုိင္ငံဖြား) တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသ၍ ကိုယ္လည္းဘဲ ကၽြန္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ႏြယ္၀င္ျဖစ္ေနမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း စာနာေထာက္ထား၍၊ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း၍ ဗမာကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကမွသာ ဗမာကၽြန္ ဟူေသာ စကားလည္းပေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသား လုိက္ရပါသည္။
chittatthu.mdy92@gmail.com
တစ္လက္စ တည္း ကဗ်ာ ဆရာ ေကာင္းကင္ကို ရဲ႕ ကၽြန္ ကဗ်ာေလးကုိလည္း
ဖတ္သြားေစခ်င္ပါသည္။ ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။
*ကၽြန္*........................
ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့ အျဖစ္။
ေသရင္ ေျမၾကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစို ့မပို ့ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေရႊထီးေပါ့။
တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္… အေမနဲ ့ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲရင့္မွဳေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို ့လား။
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို ့ေနေနသာသာ
တစ္ခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆို ျမန္မာ နာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ(့စ္) ဆိုသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ေတြ ပဲ ရွိၾကတယ္။
အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးပါြးမယ္ဆို။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခို္င္းေလေလပဲ အေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲ အေမရဲ ့။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ အသိသူတို ့မွာ မရွိဘူး အေမ။
ေသြးစုပ္ဖုိ ့ပဲ သူတို ့သိတယ္။
အေမရယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလာက္ ျဖစ္ဖို ့မွန္းျပီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခု ျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ ့ေျခသုတ္ပုဆိုး
မရွိေသးတဲ့ အစြယ္ေတာင္ က်ိဳးခဲ့ျပီ္။
ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္ေတာင္ ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့
သရက္ေစ့ တစ္ေစ့ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္လို ့သံုးလို ့မငိုလိုက္ပါနဲ ့အေမရယ္။
သူတို ့ေဒါသေလးတစ္ခ်က္ထြက္ရံုနဲ ့
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏုိင္တာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို ့အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခင္လို ့မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ ့ရမွာေပါ့ အေမ။
လူေတြ ေျပာေတာ့ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လူစိတ္မရွိတာ ကေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့ စကားလံုးကအကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့မတန္ဘူး အေမ။
သူတို ့ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။
ဟိုတေလာက စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆိုတဲ့ သူက ကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လို ့လဲ အေမရယ္။
သားတို ့ကိုလာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ ့ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ ့ကိုေလးစားေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေတာ့ သူက
သမိုင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။
လူ ့အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲ တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္္္္္္ေတာ္ ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္ အေမ။
ငွက္အခ်င္းခ်င္း အမ်ိဳးအႏြယ္မတူလို ့ရက္စက္ၾကတာမရွိဘူးအေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ျပီး အတင္းေရႊ ့ခုိင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို ့သခင္က သူတို ့ကို အခ်စ္နဲ ့ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ အမုန္းနဲ ့ေလွာင္ထားျခင္းခံရတယ္။
ေမတၱာ အရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။
ကမၻာ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ငိုသံေတြ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပါြးဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ ့။
လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္မွ
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူး အေမရယ္။
ရဲစခန္းတြင္ ထိမ္းသိမ္းခံေနရစဥ္အတြင္း ထိုအလုပ္သမားအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခသံုးခုမွာ (ေငြေၾကးႏွင့္ေျဖရွင္း၍ရလွ်င္) ရဲက လႊတ္ေပးမည္၊ ဒုတိယတစ္ခုမွာ (ေငြေၾကးႏွင့္ ေျဖ႐ွင္း၍ မရလွ်င္) တရား႐ံုးတင္၍ စစ္ေဆးမည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုမွာ လ၀က ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း (immigration camp) ထဲသို႔ ပို႔မည္။
အကယ္၍ တရားမ၀င္အလုပ္သမား တစ္ဦးအား ႐ံုးတင္စစ္ေဆးခဲ့ေသာ္……..
တရား႐ံုး (ေအာက္႐ံုး၌) UNHCR (သို႔) လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုသို႔ အေၾကာင္းၾကားရမည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာသံ႐ံုးမပါ။) UNHCR ႏွင့္ အဖမ္းဆီးခံရသူ၏ အသိမိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့လွ်င္ ေအာက္တရားသူႀကီး႐ံုးအား UNHCR ႐ံုးသို႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ရန္ ခြင့္ေတာင္းရမည္။ မိမိအား ကူညီေပးမည့္ ေရွ႕ေနတစ္ဦးဦးကို ဥပေဒအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ႒ာနတြင္ အကူအညီေတာင္းခံမည္။ မေလးဘာသာ စကားကို နားမလည္လွ်င္ စကားျပန္ တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းခံမည္။ မိမိသည္ မိသားစုကို ၾကည့္႐ႈသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကးအခက္အခဲ ႏွင့္က်န္းမာေရးအေျခအေနမ်ားကို တရားသူႀကီးထံေျပာျပရမည္။ မိမိ၏ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အခြင့္အေရး ကို ကာကြယ္ရန္ တရားသူႀကီးတြင္ တာ၀န္႐ွိသည္ဆိုသည္ကို သိထားရမည္။
အကယ္၍ တရား႐ံုးက မိမိသည္ လူ၀င္မႈႀကီးႀကပ္ေရး ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ေၾကာင္း စြပ္စြဲခံရလွ်င္ (မည္သည့္အေျခအေနျဖစ္ေနပါေစ) မွားပါသည္ ဟု (ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေစသည့္ စကားျဖင့္) ၀န္မခံသင့္ပါ။ တရား႐ံုးတြင္ စြဲခ်က္တင္ျခင္းခံရသည့္ အမႈနံပါတ္ႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါက စြဲခ်က္မိတၱဴကို ေတာင္းယူရမည္။ ေနာက္ဆံုး စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္လွ်င္ ေထာင္ဒဏ္ (သို႔) ေငြဒဏ္ (သို႔) ႀကိမ္ဒဏ္ တစ္ခုခု ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စီရင္ခ်က္ခ် မွတ္လွ်င္ စီရင္ခ်က္ကို အသနားခံရမည္။ ႀကိမ္ဒဏ္မေပးရန္ေတာင္းဆိုရမည္။
အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မွာ မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ အဖမ္းအဆီးခံရသည့္ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ သိထားရမည့္အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စီရင္ခ်က္သည္ ေထာင္ဒဏ္ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုအလုပ္သမားသည္ ေထာင္ထဲတြင္ တစ္လ မွ ေလးလ ေလာက္အထိ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရမည္။ ထိုအေတာအတြင္း ထို အလုပ္သမားအား ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ သြားေရာက္စြန္႔ပစ္ခံရန္ လက္ခံႏိုင္၊ လက္မခံႏုိင္ကို ေမးမည္။
ထိုအခါ ေထာင္တြင္းတြင္ အစာေရစာ ၀၀ လင္လင္ မစားရ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေထာင္ထဲရွိ အျခား ႏုိင္ငံသားမ်ား (အင္ဒိုနီး႐ွား ႏွင့္ ဘဂၤလား ကုလားမ်ား) ၏ အႏုိင္က်င့္ ထိုးႀကိတ္ျခင္းကို မခံႏုိင္ၾက၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စြန္႔ပစ္မည့္ အစီအစဥ္ကို လက္ခံၾက သည့္သူမ်ားသည္ ေရာင္းစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ လူကုန္ကူးျခင္းကို ခံၾကရသည္။
စြန္႔ပစ္ဖို႔ လက္မခံသူမ်ားသည္ ေထာင္ထဲတြင္ UNHCR မွ အရာရွိမ်ား လာေရာက္ ကယ္ထုတ္ႏုိင္မည့္ ေန႔ကို ေစာင့္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ထဲ၌ပင္ ဒုကၡ ဆက္လက္ခံၾကရသည္။ ယခင္က UN မွ အရာရွိမ်ားက ေထာင္သားမ်ားကို လာေရာက္ၿပီး ကယ္တင္၊ ထုတ္ယူခြင့္ ရွိေသာ္လည္း၊ ယခုတြင္ UNHCR အား မေလးအာဏာပိုင္မ်ားက ေထာင္းတြင္းသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါ။ မိမိတြင္ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔မည့္သူရွိလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္လ တစ္ခါေတာ့ အူစို (ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး စားၾကရသည္) ၾကရသည္။
ဗမာ ကၽြန္ သမိုင္းအစ
၁၉၉၅/၉၆ ေလာက္ကျဖစ္သည္။ မေလးရွား ႏုိင္ငံတြင္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ဗီဇာသက္တမ္းေက်ာ္ၿပီး စတင္ ေနထုိင္စ ကာလ ကျဖစ္သည္။ မေလးအစိုးရက ဗမာႏုိင္ငံသားေတြ မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ တရားမ၀င္ ေနထိုင္သည့္ ကိစၥႏွင့္ ပက္သက္၍ ဗမာအစိုးရကို ေဆြးေႏြးရာ၊ ဗမာအစိုးရက မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ တရားမ၀င္
အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဗမာမ်ားသည္ ဗမာျပည္တြင္းမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ ျပည္ေျပးမ်ားသာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗမာ အစိုးရတြင္ တာ၀န္မရွိေၾကာင္း ျငင္းလိုက္သည့္အတြက္၊ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ဖမ္းမိသည့္အခါ ထိုင္း-မေလးရွား နယ္စပ္တြင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါေတာ့သည္။ ၉၉/၂၀၀၀ ေလာက္က စၿပီး၊ မေလးရဲေတြက ဖမ္းမိတဲ့ ဗမာေတြကို ထိုင္းရဲလက္ထဲကို အပ္ပါသည္။
ထိုင္းရဲေတြက
တစ္ဆင့္ ထို ဗမာမ်ားကို ရေနာင္း ဘက္တြင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါသည္။ တရားမ၀င္ ဗမာအလုပ္သမား စြန္႔ပစ္ေရးကိစၥႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး မေလးအာဏာပုိင္မ်ား ႏွင့္ ထိုင္းအာဏာပိုင္တို႔အၾကား သေဘာထား တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ထုိင္းနယ္စပ္ကို သြားပစ္ပါသည္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းက စၿပီး မေလးရဲေတြက ဗမာေတြကို ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ပြဲစားေတြလက္ထဲကို ေရာင္းပါေတာ့သည္။ ထို အခ်ိန္မွ စၿပီး၊ ထိုင္း ႏွင့္ မေလး နယ္စပ္တို႔တြင္ လူကုန္ကူးမႈသည္ တစ္စတစ္ခု ႀကီးထြားလာကာ ဗမာကၽြန္ေရာင္း၀ယ္ေရး စနစ္သည္လည္း အသက္၀င္လာခဲ့သည္။
မိမိအား ထိုင္း - မေလးရွား နယ္စပ္တြင္ စြန္႔ပစ္ရန္ သေဘာတူၾကသည့္သူမ်ားကို မေလးရဲက ထိုင္း နယ္စပ္တြင္ရွိေသာ ထိုင္း ပြဲစားမ်ားထံ မေလးရင္းဂစ္ ၃၀၀ ႏွင့္ ေရာင္းစားသည္။ ထို ထိုင္းပြဲစားမ်ား လက္ေအာက္တြင္ ဗမာ အပါအ၀င္၊ တိုင္းရင္းသားပြဲစားမ်ားက ေ၀စား၊ မွ်စား စနစ္ျဖင့္ လူပြဲစားအလုပ္ကို လုပ္ၾကသည္။ ထိုပြဲစားမ်ား လက္ထဲသို႔ေရာက္သြားပါက ေရြးခ်ယ္ရန္ လမ္းႏွစ္လမ္းထဲမွ တစ္လမ္းကို ေရြးႏုိင္သည္။ ပထမ တစ္ခုမွာ ဗမာျပည္ကို ျပန္မလား၊ သို႔မဟုတ္၊ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မလား။
ဗမာျပည္သို႔ ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ ပြဲစားလက္ထဲမွ မိမိအား ျပန္၀ယ္ရန္ ဗမာျပည္ရွိ မိမိ၏ မိသားစု (သို႔မဟုတ္) ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ပြဲစားက အေၾကာင္းၾကားေပးမည္။ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မည္ဆိုလွ်င္ မိမိအား ပြဲစားလက္ထဲမွ ထိုင္းဘတ္ ၂၂၀၀၀ ႏွင့္ ၀ယ္ရန္ မေလးရွိ မိမိ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးဦးအား ပြဲစားက ဆက္သြယ္ေပးမည္။ ပိုက္ဆံလႊဲရန္ ၄င္း၏ ဘဏ္စာရင္း နံပါတ္အားေပးလုိက္မည္။ ၂၂၀၀၀ ရပါက ပြဲစားက မိမိအား အျခားပြဲစား တစ္ဦးဦးလက္သို႔ အပ္ကာ ကြာလာလမ္ပူ အထိအေရာက္ပို႔ေပးမည္။ ယခင္က ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္လွ်င္ ထုိင္းဘတ္ ၁၅၀၀၀ ေပးရေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ဘတ္ ၂၂၀၀၀ အထိ ေပးၾကရေၾကာင္း၊ ေရာင္းစားခံခဲ့ၾကရေသာ ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ထံမွ သိရသည္။ ထို လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ခု ထဲမွ တစ္ခုခုအား ေရြးခ်ယ္ရန္ ပြဲစားက ရက္အနည္းငယ္ အခ်ိန္ေပးမည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအား ၄င္းလက္ထဲတြင္ ၾကာၾကာထားမည္မဟုတ္။ ရက္ အကန္႔အသက္ျဖင့္သာ။ ထိုရက္ေက်ာ္သြားပါက ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္းရွိ ရာဘာၿခံတစ္ခုခု သို႔ ဗမာတစ္ေယာက္ ကို ကၽြန္အျဖစ္ ထိုင္းဘတ္ ၄၀၀၀၀ ျဖင့္ ေရာင္းစားမည္။
ကြာလာလမ္ပူသို႔ ျပန္တက္မည့္သူမ်ားသည္ ေထာင္တြင္း၌ရွိေနစဥ္ကတည္းက မိမိအား စြန္႔ပစ္ရန္ သေဘာတူညီၿပီးေသာ္၊ မိမိမိတ္ေဆြမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ပါက မိမိအေနျဖင့္ မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည့္ရက္တြင္ မေလးနယ္စပ္သို႔စြန္႔ပစ္ (ေရာင္းစား) ခံရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပြဲစားလက္ထဲမွ မိမိအား ျပန္၀ယ္ေပးပါရန္၊ မိမိမိတ္ေဆြတြင္ ေငြေၾကးအလံုအေလာက္မရွိပါက စုေပါင္း စပ္ေပါင္း ေခ်းငွားၿပီး မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ ၀ယ္ေပးပါရန္ ေျပာရေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူ႔အလွည့္၊ ကိုယ့္အလွည့္ ဆိုတာ ရွိသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ (အဖမ္းဆီးမခံရေသးေသာ၊ မိမိတို႔လည္း တရားမ၀င္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရေသာ) အလုပ္သမားမ်ားက စာနာေထာက္ထားစြာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕က ကူညီခ်င္ေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္က အဆင္မေျပ (ယခု အခ်ိန္အခါမ်ိဳးသည္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနျဖစ္ပါသည္)။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေရာ္ဘာၿခံသို႔ ဘတ္ေလးေသာင္း ျဖင့္ ေရာင္းစားခံၾကရသည္။
ရာဘာၿခံသို႔ေရာက္ေသာ္ ထိုင္းသူေ႒းက မ်က္ႏွာသာမေပး။ ရာဘာၿခံမွ ထိုင္းအလုပ္သမားမ်ားက မေက်နပ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ (ေရာင္းစားျခင္းမခံရေသာ) သာမန္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ရာဘာၿခံတြင္ အလုပ္ရပါက ထိုအေနရာတြင္ပင္ အလုပ္အကိုင္ အေျခတက်ျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ လုပ္ကိုင္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ၀င္ေငြလည္းမွန္သည္။ ထိုအခါ အျခားသူမ်ားလည္း အလုပ္လာေလွ်ာက္ခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရာဘာၿခံတစ္ၿခံမွာ ရာဘာျခစ္သည့္ အလုပ္ရရန္မွာ မလြယ္ကူပါ။ အလုပ္ရလွ်င္လည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး စားေပဦးေတာ့။ ထိုအခါ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ရာဘာၿခံမ်ား၌ ထိုင္းအလုပ္သမားမ်ားအၾကား၊ ဗမာ အလုပ္သမားမ်ားအၾကား၊ ထိုင္း ႏွင့္ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအၾကား ၿခံလုေသာ ျပႆနာ ႀကီးထြားလာသည္။ မိမိရာဘာ ျခစ္သည့္ ၿခံအတြင္း ရာဘာေစးခံသည့္ ခြက္ထဲ၌ ေသနတ္က်ည္တစ္ေတာင့္ လာထည့္ထားသည္ကို ေတြ႔ပါက ေျပးေပေတာ့။ သို႔မဟုတ္ပါက မၾကာမီ အသတ္ခံရမည္။ ရာဘာၿခံ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ရာဘာျခစ္ရန္ မနက္ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ ထၿပီး ျခစ္ၾကရသည္။ ရာဘာေစး က ေအးသည့္အခ်ိန္တြင္ ထြက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မနက္ မိုးလင္းလွ်င္ ရာဘာေစးက
သိပ္မထြက္ေတာ့။
မနက္ေစာေစာစီးစီး အလင္းေရာင္က မလာေသး။ မိမိတြင္ပါလာေသာ မွိန္ဖ်ဖ် မီးအိမ္ကေလးျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာတြင္ ေနရာခြဲၿပီး ရာဘာျခစ္ၾကရသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရာဘာၿခံတြင္း လူသတ္မႈ အျဖစ္မ်ားသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာ္ မိမိအေဖာ္ ပါမလာ၍ ဟိုရွာ၊ သည္ရွာ၊ ရွာေတာ့မွ အေလာင္းကို ေခ်ာင္းစပ္၊ ေျမာင္းစပ္တြင္ သြားပစ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ အေခါက္က က်ေနာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ နာခြန္ဆီ ထမရတ္ခရိုင္၊ နာဘြန္ၿမိဳ႕က ဗမာအလုပ္သမားမ်ား ေနထုိင္ရာ ရာဘာေတာ သို႔ အလည္သြားခဲ့စဥ္က၊ က်ေနာ္ ထိုေနရာသို႔ မေရာက္မီ တစ္ပတ္အလိုတြင္ အလားတူ လူသတ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုက်ေနာ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့သူ ရာဘာၿခံအလုပ္သမားတစ္ဦးကေျပာျပ၍ သိခဲ့ရသည္။
ထိုအခါ အထက္တြင္ေရးခဲ့သလိုမ်ိဳး ေရာင္းစားခံထားရေသာ ဗမာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ (ဗမာကၽြန္တစ္ေယာက္)က မိမိအလုပ္လုပ္ေန ေသာ ရာဘာၿခံအတြင္း ရာဘာေစးခြက္ထဲ၌ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ကိုေတြ႕၍ ထြက္မေျပးခဲ့ေသာ္၊ အသက္အႏၱရာယ္ အတြက္ စိုးရိမ္ရသည္။ ထြက္ေျပးခဲ့ေသာ္ ေငြ၀ယ္ကၽြန္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူေ႒းက ရန္ရွာမည္။ ေရြးစရာ လမ္းမရွိ၊ ေျပးစရာ ေျမမရွိ။ ေခတ္သစ္ ကၽြန္ပိုင္႐ွင္စနစ္ မွ ဗမာကၽြန္မ်ား၏ ဘ၀က ဆိုး၀ါးလွသည္။
ကၽြန္ ခ်င္းတူေသာ္လည္း တန္ဖိုးခ်င္းမတူ
ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းစာ အပိုင္းအစေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္ မေလး မွာ ရွိစဥ္တုန္းက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔ထုတ္ New Straits Times သတင္းစာထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ တစ္ေန႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားသည့္အတြက္ အဲဒီ သတင္းေလးကို ျဖတ္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တာပါ။ ေအာက္မွာ သတင္းကို ဘာသာျပန္ေပးထားပါတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတ ဂေလာ္ရီယာ အာ႐ိုယို ရဲ႕ သူသားခ်င္း စာနာမႈ ျပယုဂ္
ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံကေန ေသဒဏ္ေပးထားခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္လာသူ ဖိလစ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္ ဆာရာ ဒီမတ္ထရာ (ပံု - ညာ) ကို ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတ ဂေလာ္ရီယာ အာ႐ိုယိုကမေန႔က (၁၀.၅.၂၀၀၇) မနီလာ႐ွိ မာလကန္နန္ သမၼတနန္းေတာ္မွာ ေဆာ္ဒီ အစိုးရထံမွလႊဲေျပာင္း လက္ခံယူလိုက္ပါတယ္။ ေဆာ္ရီအာေရဗီးယား ႏုိင္ငံတြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ဆာရာဟာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က သူမရဲ႕ အလုပ္ရွင္ သူေ႒းအမ်ိဳးသမီးကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္သတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္ေပးထားျခင္းခံရၿပီး၊ ေထာင္ထဲမွာလည္း ၁၅
ႏွစ္ၾကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံရပါတယ္။
အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ(ဒီမတ္ထရာ) မွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး႐ွိပါတယ္။ ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒအရ ကေလးျဖစ္သူ အသက္၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာ မိခင္ျဖစ္သူကို ေသဒဏ္ေပးခြင့္ မရွိေသးပါဘူး။ အာ႐ိုယိုဟာ ေဆာ္ဒီ ဘုရင္ အဗၺဒူလာ နဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ (၂၀၀၆) ေမလမွာ ေတြ႔ဆံုၿပီး၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗီးယားႏိုင္ငံမွာ႐ွိတဲ့ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕အေရးကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ထိုေဆြးေႏြးမႈဟာ ေသဒဏ္ခ်ထားျခင္းခံရသူ ဒီမတ္ထရာ အတြက္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အသတ္ခံရသူ သူေ႒းမ မိသားစုက ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရအား တရားခံ ဒီမတ္ထရာ ရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ကို ႐ုပ္သိမ္းေပးဖို႔ဆိုရင္ ဖိလစ္ပုိင္ေငြ ပီဆို ၄၈ သန္း (မေလးေငြ ရင္းဂစ္ ၃.၄ သန္း) ေပးရမယ္လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရနဲ႔ ေငြေၾကးလွဴဒါန္းမည့္သူအခ်ိဳ႕က ထိုအခ်က္ကို သေဘာတူညီၿပီး လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္တင္ေရးလွဴဒါန္းေငြတစ္ရပ္အေနနဲ႔ တရားလို မိသားစုကို ဖိလစ္ပုိင္ေငြ ပီဆို ၄၈ သန္းကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ထို လွဴဒါန္းေငြ ၄၈ သန္းထဲက ပီဆို ၈ သန္းကို ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳးေတြက စုေပါင္းလွဴဒါန္း တာျဖစ္ၿပီး၊ ပီဆို တစ္သန္းကို အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္း ႏုိင္ငံေတြက လွဴဒါန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတာ အာ႐ိုယို ရဲ႕ ေဆာ္ဒီ ခရီးစဥ္ အၿပီးမွာ၊ ေဆာ္ဒီ အာေရဗီးယား ႏုိင္ငံက ဖိလစ္ပိုင္အလုပ္သမား တစ္ေထာင္ကို သူတို႔ရဲ႕အလုပ္႐ွင္ေတြက အႀကမ္းဖက္မႈ နဲ႔ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာ ေတြေၾကာင့္ ဖိလစ္ပုိင္ ႏုိင္ငံကို ျပန္ပို႔ၿပီးျဖစ္တယ္လို႔ ဖိလစ္ပိုင္ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန က အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ အာတူ႐ို ဘရီယြန္ က မၾကာေသးမီက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ သတင္းကို ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ မိမိ လူမ်ိဳးအေပၚ (အိမ္ေဖာ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား) လူလူခ်င္း တန္ဖိုးထားတယ္ ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒီမတ္ထရာ ဆိုသူ အိမ္ေဖာ္ရဲ႕ တန္ဖိုး နဲ႔ ထိုင္း - မေလးနယ္စပ္မွာ ေရာင္းစားခံေနရတဲ့ ဗမာကၽြန္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲဆိုတာ အေျခအေနႏွစ္ရပ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ ဆိုရာ၌ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ကၽြန္ ႏွင့္ အေျခအေနအရ ကၽြန္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ခြဲၿပီးေျပာခ်င္ပါသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ ကၽြန္အမ်ိဳးအစားမွာ မိမိ ၏ စား၀တ္ေနေရးအေျခအေနအရ သူမ်ားထံတြင္ ကၽြန္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရေသာ သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကၽြန္ဆိုသည္မွာ မိမိလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္၊
ညွဥ္းဆဲသူ။ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္သည့္ လမ္းေၾကာင္း ကို မ႐ွာေဖြခ်င္သူ။ မ႐ွာေဖြသူ။ တစ္ေနရာထဲတြင္ မွီခိုကာ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းကို မ႐ွာေဖြသူသည္လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ႐ွင္း႐ွင္း ဆိုရေသာ္ လြတ္လမ္းမ႐ွာဘဲ မွီခိုခ်င္သည့္ စိတ္ဓာတ္သည္ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဗမာ ကၽြန္ရွိေနသ၍၊ ကုိယ္သည္ ဗမာတစ္ေယာက္ (ဗမာႏုိင္ငံဖြား) တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသ၍ ကိုယ္လည္းဘဲ ကၽြန္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ႏြယ္၀င္ျဖစ္ေနမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း စာနာေထာက္ထား၍၊ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း၍ ဗမာကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္သြားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကမွသာ ဗမာကၽြန္ ဟူေသာ စကားလည္းပေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသား လုိက္ရပါသည္။
chittatthu.mdy92@gmail.com
တစ္လက္စ တည္း ကဗ်ာ ဆရာ ေကာင္းကင္ကို ရဲ႕ ကၽြန္ ကဗ်ာေလးကုိလည္း
ဖတ္သြားေစခ်င္ပါသည္။ ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။
*ကၽြန္*........................
ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့ အျဖစ္။
ေသရင္ ေျမၾကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစို ့မပို ့ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေရႊထီးေပါ့။
တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္… အေမနဲ ့ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲရင့္မွဳေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို ့လား။
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို ့ေနေနသာသာ
တစ္ခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆို ျမန္မာ နာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ(့စ္) ဆိုသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ေတြ ပဲ ရွိၾကတယ္။
အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးပါြးမယ္ဆို။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခို္င္းေလေလပဲ အေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲ အေမရဲ ့။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ အသိသူတို ့မွာ မရွိဘူး အေမ။
ေသြးစုပ္ဖုိ ့ပဲ သူတို ့သိတယ္။
အေမရယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလာက္ ျဖစ္ဖို ့မွန္းျပီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခု ျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ ့ေျခသုတ္ပုဆိုး
မရွိေသးတဲ့ အစြယ္ေတာင္ က်ိဳးခဲ့ျပီ္။
ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္ေတာင္ ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့
သရက္ေစ့ တစ္ေစ့ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္လို ့သံုးလို ့မငိုလိုက္ပါနဲ ့အေမရယ္။
သူတို ့ေဒါသေလးတစ္ခ်က္ထြက္ရံုနဲ ့
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏုိင္တာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို ့အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခင္လို ့မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ ့ရမွာေပါ့ အေမ။
လူေတြ ေျပာေတာ့ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လူစိတ္မရွိတာ ကေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့ စကားလံုးကအကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့မတန္ဘူး အေမ။
သူတို ့ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။
ဟိုတေလာက စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆိုတဲ့ သူက ကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လို ့လဲ အေမရယ္။
သားတို ့ကိုလာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ ့ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ ့ကိုေလးစားေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေတာ့ သူက
သမိုင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။
လူ ့အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲ တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္္္္္္ေတာ္ ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္ အေမ။
ငွက္အခ်င္းခ်င္း အမ်ိဳးအႏြယ္မတူလို ့ရက္စက္ၾကတာမရွိဘူးအေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ျပီး အတင္းေရႊ ့ခုိင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို ့သခင္က သူတို ့ကို အခ်စ္နဲ ့ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ အမုန္းနဲ ့ေလွာင္ထားျခင္းခံရတယ္။
ေမတၱာ အရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။
ကမၻာ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ငိုသံေတြ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပါြးဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ ့။
လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္မွ
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူး အေမရယ္။
Tags
ေဆာင္းပါး