ခင္မမမ်ဳိး
Monday, February 15, 2010
Monday, February 15, 2010
အခ်ိန္ကား ၂ဝဝ၅ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၃) ရက္။
ေနရာကား ရန္ကုန္တိုင္း၊ တြံ႔ေတးၿမိဳ႕
အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္ေဖက က်ဴရွင္မွ တပည့္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး၊ ဓာတ္ပံုကို အေလးျပဳခဲ့သည္။ တမ်ဳိး သားလံုးကို သူ႔ကၽြန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာမ်ားကို တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားက ေလးစားတာ၊ အ႐ိုအေသ ေပးတာ ႏိုင္ငံတိုင္း မွာ ျဖစ္ေနက်၊ ရွိေနက်။ သို႔ေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ဆိုး ဖိနပ္ေအာက္က ျမန္မာ ျပည္မွာေတာ့ ဤသည္ကပင္ ျပစ္မႈတခုျဖစ္သြားခဲ့ကာ ဆရာဦးေအာင္ေဖ ခမ်ာ မတ ရားအစိုးရ၏ အမ်က္္ေတာ္ရွ၊ ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းခ်ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေထာင္ဒဏ္ကား သံုးႏွစ္။ ဓာတ္ပံုေလး တပံုႏွင့္ပင္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ် သဝန္တို မ႐ွဳစိမ့္ ျဖစ္ေန ရပါသနည္း။ အေျဖက ရွင္းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆိုေသာ ရာထူးဂုဏ္ပုဒ္ခ်င္းတူေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္ စာရိတၱ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္မ်ားက ဆီႏွင့္ ေရပမာ၊ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးပမာ ကြာျခားလွသည္ကိုး။
ယေန႔ေခတ္ စစ္အာဏာရွင္မ်ား သူတို႔ ပခံုးႏွင့္ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ မည္၍မည္မွ် မ်ားျပားေသာ တံဆိပ္ႀကီးမ်ား၊ ရာထူး ဂုဏ္ေဆာင္မ်ား တပ္ ဆင္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စသည္ေသာ အမည္နာမတို႔ကို ခံယူ ထားေစကာမူ “တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္”ဟု လူထုက ၾကည္ ညိဳေလးစားစြာ အေခၚခံ ခဲ့ရသူကေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္ တဦးတည္းသာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုသူကား သခင္ေအာင္ဆန္း (ဝါ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း။ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးကို ကၽြန္ဘဝမွ ကယ္တင္ခဲ့သူ၊ ကို္ယ္က်ိဳးမဖက္ပဲ လူထုအက်ိဳးကိုသာ သယ္ပိုးခဲ့သူ၊ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရ တို႔ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေသြးခြဲေနသည့္ၾကားမွ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ခဲ့သူ၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔အတြက္ အ သက္ႏွင့္ ဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည့္ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ သူရဲေကာင္းတေယာက္။
ေနရာကား ရန္ကုန္တိုင္း၊ တြံ႔ေတးၿမိဳ႕
အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္ေဖက က်ဴရွင္မွ တပည့္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး၊ ဓာတ္ပံုကို အေလးျပဳခဲ့သည္။ တမ်ဳိး သားလံုးကို သူ႔ကၽြန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာမ်ားကို တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားက ေလးစားတာ၊ အ႐ိုအေသ ေပးတာ ႏိုင္ငံတိုင္း မွာ ျဖစ္ေနက်၊ ရွိေနက်။ သို႔ေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ဆိုး ဖိနပ္ေအာက္က ျမန္မာ ျပည္မွာေတာ့ ဤသည္ကပင္ ျပစ္မႈတခုျဖစ္သြားခဲ့ကာ ဆရာဦးေအာင္ေဖ ခမ်ာ မတ ရားအစိုးရ၏ အမ်က္္ေတာ္ရွ၊ ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းခ်ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေထာင္ဒဏ္ကား သံုးႏွစ္။ ဓာတ္ပံုေလး တပံုႏွင့္ပင္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ် သဝန္တို မ႐ွဳစိမ့္ ျဖစ္ေန ရပါသနည္း။ အေျဖက ရွင္းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆိုေသာ ရာထူးဂုဏ္ပုဒ္ခ်င္းတူေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္ စာရိတၱ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္မ်ားက ဆီႏွင့္ ေရပမာ၊ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးပမာ ကြာျခားလွသည္ကိုး။
ယေန႔ေခတ္ စစ္အာဏာရွင္မ်ား သူတို႔ ပခံုးႏွင့္ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ မည္၍မည္မွ် မ်ားျပားေသာ တံဆိပ္ႀကီးမ်ား၊ ရာထူး ဂုဏ္ေဆာင္မ်ား တပ္ ဆင္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စသည္ေသာ အမည္နာမတို႔ကို ခံယူ ထားေစကာမူ “တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္”ဟု လူထုက ၾကည္ ညိဳေလးစားစြာ အေခၚခံ ခဲ့ရသူကေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္ တဦးတည္းသာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုသူကား သခင္ေအာင္ဆန္း (ဝါ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း။ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးကို ကၽြန္ဘဝမွ ကယ္တင္ခဲ့သူ၊ ကို္ယ္က်ိဳးမဖက္ပဲ လူထုအက်ိဳးကိုသာ သယ္ပိုးခဲ့သူ၊ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရ တို႔ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေသြးခြဲေနသည့္ၾကားမွ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ခဲ့သူ၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔အတြက္ အ သက္ႏွင့္ ဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည့္ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ သူရဲေကာင္းတေယာက္။
ျမန္မာျပည္ႀကီး ထီးသုဥ္း၊ နန္းသုဥ္း၊ ၾကငွန္းသုဥ္း၍ သူ႔ကၽြန္ဘဝသို႔ အလံုးစံု က်ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလတခုတြင္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း၊ မေကြးခ႐ိုင္၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၌ သူရဲေကာင္း တဦး ဖြားျမင္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ အတိအက်ဆိုလွ်င္ေတာ့ (၁၉ ၁၅) ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၃) ရက္။ “ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ေမြးရာပါျဖစ္သည္” ဟု အခ်ဳိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈပညာ ေလ့လာသူ သု ေတသနပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကလဲ “ေခါင္းေဆာင္မႈဟူသည္ ေလ့က်င့္ယူ၍ ရသည္”ဟု ဆိုၾကသည္။ အဆိုပါ ပညာ ရွင္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုကား ေမြးရာပါေခါင္းေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ၾကမည္လား။ ေလ့လာေလ့က်င့္မႈမွ တိုးတက္လာေသာ ေခါင္း ေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ၾကမည္လား မသိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေခါင္းေဆာင္မႈပညာရပ္႐ွဳေထာင့္မွ ဆန္းစစ္ထားေသာ စာ တမ္းမ်ားကား ေပၚထြက္လာျခင္း မရွိေသး။ မည္သို႔ဆိုေစ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အရည္အခ်င္းရွိ၍ လူထုက ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳ တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံခဲ့ရကဲ့သို႔၊ လူထု၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႔ ထိုက္တန္စြာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသခဲ့သူ ျဖစ္သည္မွာကား သိ သာထင္ရွားလွပါသည္။
ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္၏ တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္သိမႈႏွင့္ မိမိ ေခါင္းေဆာင္ ေနသည့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာ တရားတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ၾကရပါသည္။ အထင္ရွားဆံုး ဥပမာ သာဓကတခုကား “ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေန ၿပီ” ေဆာင္းပါး ဂယက္တြင္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း ဘ၀၏ တာ၀န္ယူမႈႏွင့္ သစၥာရွိမႈ။ ေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ အလုပ္မႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ သမဂၢမွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာျဖစ္ လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ တာ၀န္ယူထားေသာ အလုပ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာတရား၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္ နာခံသည့္ ေခါင္းေဆာင္ ပီသေသာ စိတ္ထားကား ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္ လာခဲ့ပါသည္။
(၁၉၃၆) ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ “ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ” ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အာဏာ ဖီဆန္ေရး ဂယက္ ႀကီး ေပၚထြက္ လာခဲ့ပါသည္။ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏အမည္ရင္းကို တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္တို႔က ေမးျမန္း စစ္ေဆးေသာ္လည္း ေက်ာင္း သားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ ပီသစြာ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏ အမည္ရင္းကို ထုတ္ေဖာ္ မေျပာခဲ့။ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ အခ်င္းခ်င္း အေပၚတြင္ သစၥာ ေစာင့္သိခဲ့သည္။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့သည္။ အာဏာပိုင္တို႔၏ ေက်ာင္းမွထုတ္ပယ္ အေရး ယူမႈကို ေက်နပ္စြာ ခံယူခဲ့သည္။ မခံရပ္ႏိုင္သူမ်ားက အခ်င္းခ်င္း သစၥာ ေစာင့္သိတတ္သည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုႏုႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမႈကို “ငါႏွင့္မဆိုင္၊ ငါဘီေအ၊ ဘီအယ္လ္၊ အိုင္စီအက္စ္ရၿပီး အေရးပိုင္ ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ” ဟူသည့္ စိတ္ထားမ်ဳိး မထားခဲ့ၾက။ ကိုယ္က်ိဳးရွာ ႐ုန္းထြက္ လိုစိတ္ေတြ မေမြးခဲ့ၾက။ လက္သည္း ဆိတ္လွ်င္ လက္ထိတ္ နာ ဆိုသကဲ့သို႔ ဝန္းရံေပးခဲ့ၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးပင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ “စုစည္းမႈ တရပ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာ ေသာ အင္အားတရပ္ကို အဘယ္သို႔ေသာ အာဏာပိုင္သည္ မာန္တင္း ခံႏိုင္ပါအံ့နည္း”။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ား အေလွ်ာ့ ေပးကာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရသည္။
အေရးၾကံဳလာေသာ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါတြင္ ကိုယ္လြတ္ မ႐ုန္းတတ္ေသာ သူမ်ားကိုသာ လူအမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ အထင္ႀကီး ေလးစား တတ္ၾကသည္မွာ ကလဲ လူ႔သဘာ၀။ ခါေတာ္မ ီေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လူအမ်ား ရင္ထဲကို စြဲစြဲျမဲျမဲ စူးစိုက္၀င္ ေရာက္ႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ တို႔၏ တန္ဖိုးက တျခားစီ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ဆုတ္ခြာခ်ိန္တြင္ပင္ ေနာက္လိုက္မ်ားကို စြန္႔ ခြာမထားခဲ့ရ။ ေျပးဖို႔ လိုအပ္လွ်င္လဲ ကိုယ္လြတ္႐ုန္း မေျပးရ။ ထမ္းပိုးေျပးသင့္လွ်င္ပင္ ထမ္းပိုးေျပးရမည္။ တာ၀န္ခံရမည္။ တာ၀န္ယူ ရမည္။ အနစ္နာခံရမည္။ “ေနာက္က်ေျခေထာက္၊ သစၥာေဖာက္” ဆိုၿပီး အေရးၾကံဳသည့္အခ်ိန္တြင္ စြန္႔ခြာ ေျပးတတ္ သူမ်ားကို ခါ ေတာ္မီ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ လူအမ်ားက သတ္မွတ္ေလ့ မရွိၾက။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကို ေအာင္ဆန္းကား ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းတို႔၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ သတိၱေသြးတို႔ ျပည့္စံုလွသည္ ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘ၀မွ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္သို႔ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဥကၠ႒၊ ျမန္မာႏုိင္ ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ ဥကၠ႒၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၏ အေထြေထြအ တြင္းေရးမွဴး တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ လူအမ်ားက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထိုမွတဆင့္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဝင္ ျဖစ္ကာ သခင္ အမည္ခံယူ၍ သခင္ ေအာင္ဆန္း ဟူ၍ ျမန္မာျပည္ တဝွမ္းဝွမ္း ဟိုးဟိုး ေက်ာ္လာေသာ အခါတြင္ကား နယ္ခ်ဲ႕တို႔ လ်စ္လ်ဴ မ႐ွဳရဲၾကေတာ့။ ဆုေငြထုတ္၊ ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ကာ အပူတျပင္း လိုက္လံဖမ္းဆီးၾကေတာ့သည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းကား ကမၻာ့အေရး၊ ျမန္မာ့အေရးကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တဦး လည္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ေသာအေျခအေနတြင္ မည္သည့္တိုက္ပြဲဝင္ပံုစံကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရမည္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိ သည္။ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးၿပီး၊ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ စြမ္းလည္း ရွိသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးရာတြင္ ေလွကားခ် စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။ “ငါသိ၊ ငါတတ္” သေဘာမ်ဳိးႏွင့္ အေပၚစီးက ေဆြးေႏြး တတ္သူကို မည္သူမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မသတ္မွတ္။ “ငါ့စကားႏြားရ” ေျပာတတ္သူ ဟုသာ သတ္မွတ္ၿပီး ေရွာင္ဖယ္ သြားေလ့ ရွိၾကသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းကား အားတက္သေရာ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြး တတ္ေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြး တတ္သူျဖစ္သည္။ ေတာင္ စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္ရာ၊ ေျပာေနတတ္သူ မဟုတ္။ ျမန္မာလူ႔ေဘာင္၏ အခက္အခဲႏွင့္ အေျခအေနကို နားလည္သကဲ့သို႔၊ ကမၻာ့အခင္း အက်င္းကိုလဲ နားလည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ပြားေနေသာ ေခတ္အခါ သမယတြင္ လက္နက္ဆို၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းပင္ ကိုင္ ေဆာင္ခြင့္မရေသာ ျမန္မာတို႔ အျဖစ္၊ တေန႔တျခား လံုးပါးပါးေတာ့မည္ကို သူနားလည္ခဲ့သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး မလုပ္ပဲ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သုတ္သင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိျမင္သည္။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ ေပၚလာခဲ့ကာ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္ရင္းအစစ္။
နယ္ခ်ဲ႕ ထြက္ၿပီး၊ ဖက္ဆစ္ဝင္လာ၍ မင္းသား႐ုပ္ကိုခြာကာ ဘီလူး႐ုပ္ကို လွစ္ျပျပန္ေတာ့လဲ ဖက္ဆစ္ ေပးထားေသာ ရာထူး စည္းစိမ္တို႔ တြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းမရွိ။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ တမ်က္ႏွာတည္းကိုသာ ၾကည့္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ႔ သစၥာကိုသာ ခံယူခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ အေျခ အေနကို ေစာင့္စားခဲ့သည္။ အခ်ိန္အခါ ေကာင္းကို ေစာင့္၍ ဂ်ပန္တို႔ ကမၻာစစ္တြင္ အေရးနိမ့္စ ျပဳလာေသာ အခ်ိန္တြင္မွ လွည္းေနေလွ ေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထု တရပ္လံုးပါဝင္သည့္ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ဦးေဆာင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ အခြင့္အခါေကာင္းကို စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး အၿပီး၊ ဖတပလမွ အမည္ေျပာင္းလာေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ ခံရၿပီး ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ သမိုင္းဝင္ ေအာင္ဆန္း၊ အက္တ လီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၿပီး ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရး ထိုးကာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားတို႔ စည္း႐ံုးေရး ခရီးစဥ္ သြားေရာက္ခဲ့ကာ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္က်ဆံုးၿပီး ေနာက္တေန႔၌ ဒူးဝါးႀကီးဆမားဆင္ဝါေနာင္သည္ တာဝါလိမ္းအိမ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ကလာဘ္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္ပင္ က်ခဲ့သည္။ ဤမွ်အထိ ေတာင္တန္းသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကို ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္ လွန္ေရးတြင္ ဂ်င္းေဖာ၊ ကရင္၊မြန္၊ခ်င္း၊ သွ်မ္းစေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလံုး ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲပါဝင္ခဲ့ပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးပုကေလး ေရးသားေသာ “ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ” စာအုပ္တြင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာျပည္ဘြား တိုင္းရင္းသား အားလံုးအေပၚ ညီရင္းအစ္ကို ေဆြမ်ဳိးဥာတိအစစ္ကဲ့သို႔ ယူဆထားလ်က္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို မည္သည့္ဘက္ကမွ မငဲ့ညွာပဲ အဂတိတရားကင္းရွင္းစြာ ထာဝစဥ္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးလိမ့္မည္ ဟူေသာ အသိဥာဏ္သည္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစု တိုင္း၏ ဦးေႏွာက္တြင္ စြဲျမဲလ်က္ရွိေလၿပီ” ဟူ၍ ဗိုလ္ထြန္းလွက နိဒါန္း ေရးထား ခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု အားလံုး၏ ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ အားကိုးအားထားျခင္းကို ခံခဲ့ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ မသမာသူမ်ား လက္ခ်က္ေၾကာင့္၊ အျခား အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကို ေထြးတို႔ႏွင့္ အတူ က်ဆံုးခဲ့ရေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားတို႔ အတြက္ သူ၏ အသက္ခႏၶာကို ေပးလွဴ သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး၏ ဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ ္ေက်းဇူးႀကီးမားေပစြတကား။
သို႔ေပမယ့္ ေက်းဇူးဟူသည္ ေက်းဇူး သိေန႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသး။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို အိမ္မွာခ်ိတ္ကာ ေန႔စဥ္ ထိုင္ကန္ေတာ့ ပါသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြး ေန႔တိုင္း အခမ္းအနားေတြ က်င္းပပါသည္” ဆိုသည္က ေက်းဇူး သိတတ္မႈမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ေက်းဇူးသိ လွ်င္ ေက်းဇူးဆပ္ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔လိုသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေက်းဇူးအား ဆပ္ရန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးရန္ေအာင္က ...
“ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ျပည္ေထာင္သားတို႔
ကြဲျပားမရွိ၊ ျမင္လိုဘိ၏။
နတိၴဝမ္းစာ၊ စုတ္ခ်ာအိုးအိမ္
ေရာင္မွိန္အဝတ္၊ မြဲငတ္အလုပ္သမား
လယ္သမားတို႔၊ ဖြံ႔ထြားခ်မ္းသာ
ဆႏၵာေတာင့္တ၊ ေတြ႔လိုလွ၏။
ေမြးဖဗိုလ္ခ်ဳပ္
အားထုတ္ေတာင့္တ၊အဝဝကို
ေစ့ငၿပီးေျပ၊ ေဆာင္ရြက္ေလလွ်င္
မည္ေပေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတည္း”
ဟု စပ္ဆိုခဲ့ေလသည္။
ယခုကား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ေလၿပီ။ သူအသက္ေပးၿပီး ရယူေပးခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရး အရသာကို သူခ်စ္ေသာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားကား ယခု အခ်ိန္ထိ မခံစားၾကရေသး။ ဤအျဖစ္ကို သာ တမလြန္မွ ေတြ႕ျမင္ေနပါက မည္မွ် ဝမ္းနည္း ေနရွာမည္ မသိ။ သူတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ႀကီး၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္ကိုင္ဒုတ္ လူသတ္ စစ္တပ္ႀကီး အျဖစ္သို႔ အသြင္ ကူးေျပာင္းေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္လည္း မည္မွ် ႏွေျမာတသ ျဖစ္ေနမည္ မသိ။ သူျမင္ေတြ႔လိုေသာ ျပည့္စံုကံုလံုသည့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ဘဝမွာ အာဏာရွင္ လက္ပါးေစမ်ားေၾကာင့္ မေသခ်ာမေရရာ၊ ပံုျပင္ပမာ ျဖစ္ေနရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရင္း မည္မွ် ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ေနရွာမည္ မသိ။ (၁၉၈၉) ခုႏွစ္က သူက်ဆံုးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္း အမွတ္ ႏွစ္ပတ္လည္ ခ်ီတက္ပြဲအား ေရခဲဆိုင္မွတ္တိုင္၊ ေျမနီကုန္း လမ္းဆံု အထြက္၊ ဗီယက္နမ္ သံ႐ံုးေရွ႕တြင္ အာဏာရွင္မ်ားက ပိတ္ ဆို႔တားဆီး၊ ဝိုင္းဝန္း ႐ိုက္ႏွက္ သျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ လူထုႀကီးကိုယ္စား မည္မွ် ေဒါသ ထြက္ေနရွာမည္ မသိ။
မည္သို႔ဆိုေစ သူသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသည္ဆိုပါက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ ျမန္မာ ျပည္သူ လူထုႀကီးအား စကားတ ခြန္းေတာ့ ေသခ်ာေပါက္မွာလိမ့္မည္ မလြဲပါ။ ဤအရာသည္ ...
မွလြဲ၍ မည္သည္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါဦး မည္နည္း။
ခင္မမမ်ဳိး (၂၀၀၇)
(၂၀၀၇) ခုႏွစ္က ေရးသားျဖန္႔ေ၀ထားေသာ ေဆာင္းပါးေဟာင္း တပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
ပန္းခ်ီ မင္းေက်ာ္ခုိင္
source by : ေန႔သစ္
ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္၏ တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္သိမႈႏွင့္ မိမိ ေခါင္းေဆာင္ ေနသည့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာ တရားတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ၾကရပါသည္။ အထင္ရွားဆံုး ဥပမာ သာဓကတခုကား “ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေန ၿပီ” ေဆာင္းပါး ဂယက္တြင္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း ဘ၀၏ တာ၀န္ယူမႈႏွင့္ သစၥာရွိမႈ။ ေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ အလုပ္မႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ သမဂၢမွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာျဖစ္ လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ တာ၀န္ယူထားေသာ အလုပ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာတရား၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္ နာခံသည့္ ေခါင္းေဆာင္ ပီသေသာ စိတ္ထားကား ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္ လာခဲ့ပါသည္။
(၁၉၃၆) ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ “ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ” ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အာဏာ ဖီဆန္ေရး ဂယက္ ႀကီး ေပၚထြက္ လာခဲ့ပါသည္။ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏အမည္ရင္းကို တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္တို႔က ေမးျမန္း စစ္ေဆးေသာ္လည္း ေက်ာင္း သားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ ပီသစြာ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏ အမည္ရင္းကို ထုတ္ေဖာ္ မေျပာခဲ့။ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ အခ်င္းခ်င္း အေပၚတြင္ သစၥာ ေစာင့္သိခဲ့သည္။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့သည္။ အာဏာပိုင္တို႔၏ ေက်ာင္းမွထုတ္ပယ္ အေရး ယူမႈကို ေက်နပ္စြာ ခံယူခဲ့သည္။ မခံရပ္ႏိုင္သူမ်ားက အခ်င္းခ်င္း သစၥာ ေစာင့္သိတတ္သည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုႏုႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမႈကို “ငါႏွင့္မဆိုင္၊ ငါဘီေအ၊ ဘီအယ္လ္၊ အိုင္စီအက္စ္ရၿပီး အေရးပိုင္ ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ” ဟူသည့္ စိတ္ထားမ်ဳိး မထားခဲ့ၾက။ ကိုယ္က်ိဳးရွာ ႐ုန္းထြက္ လိုစိတ္ေတြ မေမြးခဲ့ၾက။ လက္သည္း ဆိတ္လွ်င္ လက္ထိတ္ နာ ဆိုသကဲ့သို႔ ဝန္းရံေပးခဲ့ၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးပင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ “စုစည္းမႈ တရပ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာ ေသာ အင္အားတရပ္ကို အဘယ္သို႔ေသာ အာဏာပိုင္သည္ မာန္တင္း ခံႏိုင္ပါအံ့နည္း”။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ား အေလွ်ာ့ ေပးကာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရသည္။
အေရးၾကံဳလာေသာ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါတြင္ ကိုယ္လြတ္ မ႐ုန္းတတ္ေသာ သူမ်ားကိုသာ လူအမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ အထင္ႀကီး ေလးစား တတ္ၾကသည္မွာ ကလဲ လူ႔သဘာ၀။ ခါေတာ္မ ီေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လူအမ်ား ရင္ထဲကို စြဲစြဲျမဲျမဲ စူးစိုက္၀င္ ေရာက္ႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ တို႔၏ တန္ဖိုးက တျခားစီ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ဆုတ္ခြာခ်ိန္တြင္ပင္ ေနာက္လိုက္မ်ားကို စြန္႔ ခြာမထားခဲ့ရ။ ေျပးဖို႔ လိုအပ္လွ်င္လဲ ကိုယ္လြတ္႐ုန္း မေျပးရ။ ထမ္းပိုးေျပးသင့္လွ်င္ပင္ ထမ္းပိုးေျပးရမည္။ တာ၀န္ခံရမည္။ တာ၀န္ယူ ရမည္။ အနစ္နာခံရမည္။ “ေနာက္က်ေျခေထာက္၊ သစၥာေဖာက္” ဆိုၿပီး အေရးၾကံဳသည့္အခ်ိန္တြင္ စြန္႔ခြာ ေျပးတတ္ သူမ်ားကို ခါ ေတာ္မီ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အျဖစ္ လူအမ်ားက သတ္မွတ္ေလ့ မရွိၾက။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကို ေအာင္ဆန္းကား ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းတို႔၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ သတိၱေသြးတို႔ ျပည့္စံုလွသည္ ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘ၀မွ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္သို႔ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဥကၠ႒၊ ျမန္မာႏုိင္ ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ ဥကၠ႒၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၏ အေထြေထြအ တြင္းေရးမွဴး တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ လူအမ်ားက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထိုမွတဆင့္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဝင္ ျဖစ္ကာ သခင္ အမည္ခံယူ၍ သခင္ ေအာင္ဆန္း ဟူ၍ ျမန္မာျပည္ တဝွမ္းဝွမ္း ဟိုးဟိုး ေက်ာ္လာေသာ အခါတြင္ကား နယ္ခ်ဲ႕တို႔ လ်စ္လ်ဴ မ႐ွဳရဲၾကေတာ့။ ဆုေငြထုတ္၊ ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ကာ အပူတျပင္း လိုက္လံဖမ္းဆီးၾကေတာ့သည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းကား ကမၻာ့အေရး၊ ျမန္မာ့အေရးကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တဦး လည္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ေသာအေျခအေနတြင္ မည္သည့္တိုက္ပြဲဝင္ပံုစံကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရမည္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိ သည္။ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးၿပီး၊ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ စြမ္းလည္း ရွိသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးရာတြင္ ေလွကားခ် စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။ “ငါသိ၊ ငါတတ္” သေဘာမ်ဳိးႏွင့္ အေပၚစီးက ေဆြးေႏြး တတ္သူကို မည္သူမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မသတ္မွတ္။ “ငါ့စကားႏြားရ” ေျပာတတ္သူ ဟုသာ သတ္မွတ္ၿပီး ေရွာင္ဖယ္ သြားေလ့ ရွိၾကသည္။
သခင္ ေအာင္ဆန္းကား အားတက္သေရာ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြး တတ္ေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြး တတ္သူျဖစ္သည္။ ေတာင္ စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္ရာ၊ ေျပာေနတတ္သူ မဟုတ္။ ျမန္မာလူ႔ေဘာင္၏ အခက္အခဲႏွင့္ အေျခအေနကို နားလည္သကဲ့သို႔၊ ကမၻာ့အခင္း အက်င္းကိုလဲ နားလည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ပြားေနေသာ ေခတ္အခါ သမယတြင္ လက္နက္ဆို၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းပင္ ကိုင္ ေဆာင္ခြင့္မရေသာ ျမန္မာတို႔ အျဖစ္၊ တေန႔တျခား လံုးပါးပါးေတာ့မည္ကို သူနားလည္ခဲ့သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး မလုပ္ပဲ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သုတ္သင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိျမင္သည္။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ ေပၚလာခဲ့ကာ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္ရင္းအစစ္။
နယ္ခ်ဲ႕ ထြက္ၿပီး၊ ဖက္ဆစ္ဝင္လာ၍ မင္းသား႐ုပ္ကိုခြာကာ ဘီလူး႐ုပ္ကို လွစ္ျပျပန္ေတာ့လဲ ဖက္ဆစ္ ေပးထားေသာ ရာထူး စည္းစိမ္တို႔ တြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းမရွိ။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ တမ်က္ႏွာတည္းကိုသာ ၾကည့္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ႔ သစၥာကိုသာ ခံယူခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ အေျခ အေနကို ေစာင့္စားခဲ့သည္။ အခ်ိန္အခါ ေကာင္းကို ေစာင့္၍ ဂ်ပန္တို႔ ကမၻာစစ္တြင္ အေရးနိမ့္စ ျပဳလာေသာ အခ်ိန္တြင္မွ လွည္းေနေလွ ေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထု တရပ္လံုးပါဝင္သည့္ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ဦးေဆာင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ အခြင့္အခါေကာင္းကို စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး အၿပီး၊ ဖတပလမွ အမည္ေျပာင္းလာေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ ခံရၿပီး ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ သမိုင္းဝင္ ေအာင္ဆန္း၊ အက္တ လီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၿပီး ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရး ထိုးကာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားတို႔ စည္း႐ံုးေရး ခရီးစဥ္ သြားေရာက္ခဲ့ကာ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္က်ဆံုးၿပီး ေနာက္တေန႔၌ ဒူးဝါးႀကီးဆမားဆင္ဝါေနာင္သည္ တာဝါလိမ္းအိမ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ကလာဘ္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္ပင္ က်ခဲ့သည္။ ဤမွ်အထိ ေတာင္တန္းသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကို ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္ လွန္ေရးတြင္ ဂ်င္းေဖာ၊ ကရင္၊မြန္၊ခ်င္း၊ သွ်မ္းစေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလံုး ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲပါဝင္ခဲ့ပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးပုကေလး ေရးသားေသာ “ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ” စာအုပ္တြင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာျပည္ဘြား တိုင္းရင္းသား အားလံုးအေပၚ ညီရင္းအစ္ကို ေဆြမ်ဳိးဥာတိအစစ္ကဲ့သို႔ ယူဆထားလ်က္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို မည္သည့္ဘက္ကမွ မငဲ့ညွာပဲ အဂတိတရားကင္းရွင္းစြာ ထာဝစဥ္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးလိမ့္မည္ ဟူေသာ အသိဥာဏ္သည္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစု တိုင္း၏ ဦးေႏွာက္တြင္ စြဲျမဲလ်က္ရွိေလၿပီ” ဟူ၍ ဗိုလ္ထြန္းလွက နိဒါန္း ေရးထား ခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု အားလံုး၏ ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ အားကိုးအားထားျခင္းကို ခံခဲ့ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကား ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ မသမာသူမ်ား လက္ခ်က္ေၾကာင့္၊ အျခား အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကို ေထြးတို႔ႏွင့္ အတူ က်ဆံုးခဲ့ရေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားတို႔ အတြက္ သူ၏ အသက္ခႏၶာကို ေပးလွဴ သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး၏ ဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ ္ေက်းဇူးႀကီးမားေပစြတကား။
သို႔ေပမယ့္ ေက်းဇူးဟူသည္ ေက်းဇူး သိေန႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသး။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို အိမ္မွာခ်ိတ္ကာ ေန႔စဥ္ ထိုင္ကန္ေတာ့ ပါသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြး ေန႔တိုင္း အခမ္းအနားေတြ က်င္းပပါသည္” ဆိုသည္က ေက်းဇူး သိတတ္မႈမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ေက်းဇူးသိ လွ်င္ ေက်းဇူးဆပ္ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔လိုသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေက်းဇူးအား ဆပ္ရန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးရန္ေအာင္က ...
“ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ျပည္ေထာင္သားတို႔
ကြဲျပားမရွိ၊ ျမင္လိုဘိ၏။
နတိၴဝမ္းစာ၊ စုတ္ခ်ာအိုးအိမ္
ေရာင္မွိန္အဝတ္၊ မြဲငတ္အလုပ္သမား
လယ္သမားတို႔၊ ဖြံ႔ထြားခ်မ္းသာ
ဆႏၵာေတာင့္တ၊ ေတြ႔လိုလွ၏။
ေမြးဖဗိုလ္ခ်ဳပ္
အားထုတ္ေတာင့္တ၊အဝဝကို
ေစ့ငၿပီးေျပ၊ ေဆာင္ရြက္ေလလွ်င္
မည္ေပေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတည္း”
ဟု စပ္ဆိုခဲ့ေလသည္။
ယခုကား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ေလၿပီ။ သူအသက္ေပးၿပီး ရယူေပးခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရး အရသာကို သူခ်စ္ေသာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားကား ယခု အခ်ိန္ထိ မခံစားၾကရေသး။ ဤအျဖစ္ကို သာ တမလြန္မွ ေတြ႕ျမင္ေနပါက မည္မွ် ဝမ္းနည္း ေနရွာမည္ မသိ။ သူတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ႀကီး၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္ကိုင္ဒုတ္ လူသတ္ စစ္တပ္ႀကီး အျဖစ္သို႔ အသြင္ ကူးေျပာင္းေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္လည္း မည္မွ် ႏွေျမာတသ ျဖစ္ေနမည္ မသိ။ သူျမင္ေတြ႔လိုေသာ ျပည့္စံုကံုလံုသည့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ဘဝမွာ အာဏာရွင္ လက္ပါးေစမ်ားေၾကာင့္ မေသခ်ာမေရရာ၊ ပံုျပင္ပမာ ျဖစ္ေနရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရင္း မည္မွ် ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ေနရွာမည္ မသိ။ (၁၉၈၉) ခုႏွစ္က သူက်ဆံုးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္း အမွတ္ ႏွစ္ပတ္လည္ ခ်ီတက္ပြဲအား ေရခဲဆိုင္မွတ္တိုင္၊ ေျမနီကုန္း လမ္းဆံု အထြက္၊ ဗီယက္နမ္ သံ႐ံုးေရွ႕တြင္ အာဏာရွင္မ်ားက ပိတ္ ဆို႔တားဆီး၊ ဝိုင္းဝန္း ႐ိုက္ႏွက္ သျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ လူထုႀကီးကိုယ္စား မည္မွ် ေဒါသ ထြက္ေနရွာမည္ မသိ။
မည္သို႔ဆိုေစ သူသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသည္ဆိုပါက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ ျမန္မာ ျပည္သူ လူထုႀကီးအား စကားတ ခြန္းေတာ့ ေသခ်ာေပါက္မွာလိမ့္မည္ မလြဲပါ။ ဤအရာသည္ ...
| “ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်” |
ခင္မမမ်ဳိး (၂၀၀၇)
(၂၀၀၇) ခုႏွစ္က ေရးသားျဖန္႔ေ၀ထားေသာ ေဆာင္းပါးေဟာင္း တပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
ပန္းခ်ီ မင္းေက်ာ္ခုိင္
source by : ေန႔သစ္
Tags
ေဆာင္းပါး