“ လူရႇင္သခၤ်ဳိင္း”

ေလျပင္း ေမႊေနွာက္ ဘ၀ေတြ ေပ်က္ခဲ့ၾကတာ တႏွစ္လည္ေျမာက္ ေရာက္ခဲ့ျပီတဲ့လား ေႂကြလြင့္ခဲ့တဲ့ အသက္ေတြ ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့ မ်က္ရည္ ျပိဳကြဲခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြ ဘာေတြနဲ႔ အစားထိုး ျပဇာတ္ တစ္ခုနိဂုံးလို ျပည္ဖုံးကားခ်လို႔ ရလို႔လား ဟိုး... မွာ ၾကည့္စမ္း အသက္မပါတဲ့ မ်က္လုံး အျပဳံးတုေတြတပ္ ဘ၀ရဲ႕ေန႔ေတြ ျဖတ္ေနၾကသူေတြ တစ္ခ်ိဳ႕က ရူးသြပ္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေပါက္ကြဲ တစ္ခ်ိဳ႕က ငရဲေရာက္ေနသလို အသက္ဆက္ဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေမ့မရတဲ့ ေန႔စြဲ တစ္ခု (ေမလ ၂ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္)။ တေစၧလို ေျခာက္လွန္႔ ေျမြမဆိုတဲ့ အမည္နာမနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခံ ေဒသေတြ အခုထိ အလြမ္းေတြ ေစြတုန္း ေသလြန္ျခင္းေနာက္ ဘယ္ဆီ ခရီးေပ်ာက္ေနၾကမဲ့ မိသားစုေတြ ေမ်ွာ္တုန္း ဧရာ၀တီရဲ႕ ကမ္းနဖူးမွာ သားေသကို လြမ္းငိုေနတဲ့ အေမအို ေတြရွိတယ္ အေမ့စိတ္နဲ႔ ေျဖသိပ္ေနတဲ့ သားေတြရွိတယ္ ဘ၀ ၾကင္ေဖာ္ေတြကို ရက္စက္စြာ ၀ါးျမိဳခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရင္ခြင္ကို ခါးသီးစြာၾကည့္ေနတဲ့ ၾကင္ေဖာ္ေ၀းေတြရွိတယ္ ခိုကိုးရာမဲ့ ဘ၀ေတြမွာ လိုေနတာက ေမတၱာ ျဖဴစင္တဲ့ ေစတနာ ရာသီေတြ ေျပာင္းခဲ့ေပမဲ့ မေဟာင္း ႏုိင္တဲ့ ရင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ႐ႇင္သန္ရာ ေဒသေတြမႇာ သုသာန္ တစလို ရင္ခြင္ေတြ တိတ္ဆိတ္ တကယ္ေတာ့လဲ ဒီရင္ေတြ မျငိမ္းသမ်ွ ေနထိုင္ရာ ေဒသေတြဟာ လူရွင္ သခၤ်ဳိင္းေတြ လိုပါပဲ ဆိုၾက စတမ္းဆို ဦးေႏွာက္ ဉာဏ္ေတြ ရွိေပမဲ့ ေတြးနိင္သေလာက္ေတြးခြင့္မရဘူး မ်က္လုံးေတြ ရွိေနေပမဲ့ ျမင္ႏုိင္ သေလာက္ ျမင္ခြင့္မရဘူး နားေတြရွိေနေပမဲ့ ၾကားႏိုင္ သေလာက္ ၾကားခြင့္ မရဘူး ပါစပ္ေတြ ရွိေပမဲ့ ေျပာႏိုင္ သေလာက္ ေျပာခြင့္မရဘူး လက္ေတြရွိေပမဲ့ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ခြင့္ မရဘူး ေျခေတြရိွေပမဲ့ ေလ်ွာက္ႏိုင္ သေလာက္ ေလ်ွာက္ခြင့္ မရဘူး ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာပါနဲ႔ေနာ္ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာျပပါ့မယ္ ကြ်န္ေတာ္ဟာလဲ လူရွင္ သခၤ်ဳိင္းက လူတစ္ေယာက္ ပါပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေနတာလား? ဟုတ္ကဲ့ ေျဖပါ့မယ္ ႐ႇဴး... ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ေနတာ ျမန္မာျပည္မွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာလဲ လူရွင္ သခၤ်ဳိင္းကပါလို႔ (ေမလ၂ ရက္ေန႔ နာဂစ္ တစ္နွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။) ဇြဲမာန္။ ဓါတ္ပံုအား ကိုနစ္ေနမန္း ဆီမွ ရယူပါတယ္... ကြ်န္ေတာ္ ဒီဓါတ္ပံုေလး ျမင္ၿပီး အရမ္းခံစားမိလို႔ပါ။