ညိဳထက္ညိဳ မဇၩိမ
(ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ ထြန္းကားေစလိုသူ စစ္အစိုးရ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားက လႉတန္းမႈကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံကာ စစ္အစိုးရ အလိုက် မလုပ္ေဆာင္သည့္ ေျခာက္ထပ္ၾကီး ဘုရား၀င္းအတြင္းရွိ သာသနာ့သိပံၸ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲ ေတဇိႏၵာစာရကို အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ သက္ေတာ္ ၇၂ ႏွစ္ ၊ ၀ါေတာ္ ၅၂ ႏွစ္ တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္)
"ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႔အေရးပဲေပါ႔" "ရပ္နဲ႔ ႐ြာနဲ႔ေနရင္ ရပ္ေရး႐ြာေရးဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ၿမိဳ႔နဲ႔ နယ္နဲ႔ ေနရင္ ၿမိဳ႔ေရး နယ္ေရး ဆိုတာ႐ွိတယ္။ တိုင္းနဲ ့ျပည္နဲ ့ႏိုင္ငံနဲ ့ေနရင္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ႐ွိတယ္။ ေခါင္းေ႐ွာင္ေနလို ့မရဘူး။ ေခါင္းေ႐ွာင္တာဟာ တာဝန္မဲ့တာပဲ။
အခုဟာက ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ ့မပတ္သက္ရဘူးဆိုေတာ့ ဘာလဲ ဒကာႀကီးရ၊ ဒါ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္တာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသား အားလံုးနဲ ့သက္ဆိုင္တဲ့ အေရးဥစၥာ။ ၿပီးေတာ့ ပါတီႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကား႐ွိေသးတယ္။ ပါတီဆိုတာ အသင္းအဖြဲ႔ပဲဥစၥာ။ အသင္းအပင္း အဖြဲ ့အစည္းနဲ႔မွ ႏိုင္ငံ့ေရးရာကို လုပ္လို႔ကိုင္လို႔၊ ေဆာင္႐ြက္လို႔ ရမွာေပါ့။ ဥပေဒနဲ႔အညီ ျဖစ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲဟာ" ။
ဆရာေတာ္က စကားကို ခဏျဖတ္၍ ေရေႏြးၾကမ္း တခြက္ဘုန္းေပးသည္။ သူကေတာ့ ဆရာေတာ္၏ စကားတြင္သာ အာ႐ံုနစ္ဝင္ေနမိသည္။ ေနရာက ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူတို႔၏ အိမ္။ သည္ႏွစ္ထဲတြင္ ဆြမ္းမေကြ်းရေသး၍ ဆရာေတာ္ အပါအဝင္ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးအား ဆြမ္းကပ္လွဴေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္က ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ သူတို႔အိမ္က ဘာမွမေဝး။ ဟိုဘက္လမ္း ဒီဘက္လမ္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးအား ၉ နာရီခြဲ သာသာေလာက္ကတည္းက သြားပင့္ခဲ့သည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိသည္။
ဆရာေတာ္က စကားေျပာ၊ တရားေဟာေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔မိသားစုကလည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳတုန္းဆံုခိုက္ တရားနာ႐ံုမက စကားပါေျပာလိုသည္။ ဆရာရင္း ဒကာရင္းျဖစ္ေန၍ ေျပာရဆိုရ သည္မွာလည္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ ႐ွိသည္။ နယ္ေရဖတ္ေရ ႐ွိသည္။ ဆရာေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကိစၥမ႐ွိလွပါ။ မည္သည့္ပရိသတ္ အလယ္တြင္မဆို ဆရာေတာ္က သူယံုၾကည္ရာကိုသာ ေျပာဆိုၿမဲ။ ယခု ပရိသတ္ကေတာ့ သိပ္မမ်ားလွပါ။ သူတို ့မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာမ်ားႏွင့္ မိတ္သဂၤဟအခ်ိဳ႔သာ ျဖစ္ပါသည္။
"ဒကာႀကီး အခု ပင္စင္ယူၿပီ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ" ဟု ဆရာေတာ္က သူ႔ ဦးေလးေတာ္ကို ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ "တပည့္ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မစဥ္းစားရေသးပါဘူး ဘုရား" ဟု ဦးေလးက ျပန္ေျဖသည္။ "ဒါဆိုလည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေပါ႔ ဒကာႀကီးရ။ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာအေရး တတ္စြမ္းသမွ်ေပါ႔" ဟု ဆရာေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က နံရံေပၚမွ တိုင္ကပ္နာရီကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ "ေအး တခ်က္ေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ၊ ဘုန္းႀကီး ျပန္ၾကြေတာ့မယ္" ဆရာေတာ္၏ တိုးတိုးညင္သာ စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဆရာေတာ့္ကို ဦးခ်ၾကသည္။ ဆရာေတာ့္ႏႈတ္မွ ဆုေတာင္းပတၳနာ ျမြက္ဟသံ အဆံုးတြင္ေတာ့ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကား႐ွိရာသို ့သူ သယ္သြားသည္။ ေနကစူးစူး႐ွ႐ွ ေတာက္ပ ေနပါသည္။
တကယ္က သူ ဆရာေတာ့္ကို စတင္ သိကြ်မ္းရခ်ိန္တြင္ သူ ၁၀ ႏွစ္သားသာသာ အရြယ္သာရွိေသးသည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူတို႔ပိုင္ ေျမကြက္လပ္တြင္ အိမ္စေဆာက္သည္။ သည္မွာပင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆံုစည္းသိကြ်မ္းရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ သူ႔ဖခင္၏ တပည့္ရင္းျဖစ္သူက ဆရာေတာ္၏ ဒကာရင္း ျဖစ္ေနသည္။ ထိုတပည့္ျဖစ္သူ၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈႏွင့္ပင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူတို႔မိသားစု စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္ကပင္ သူတို႔ ေဆာက္မည့္အိမ္အား ပႏၷက္႐ိုက္ေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္က သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းတိုက္ ေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ သူတို ့အိမ္ကလည္း နီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ျပဳသင့္ျပဳအပ္ရာ မဂၤလာကိစၥ အဝဝတို႔တြင္လည္း ဆရာေတာ့္ကိုသာ သူတို ့အားကိုးအားထားျပဳခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ဆရာေတာ္က သက္ေတာ္ ၅၀ ဝန္းက်င္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ၾကံ႔ၾကံ႔ခိုင္ခိုင္ ဆရာေတာ္၏ ပံုသ႑ာန္က ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ တရားေဟာရာတြင္လည္း အသံၾသဇာေကာင္းေကာင္း ဌာန္ႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ေဟာတတ္ေျပာတတ္သည္။ သူတို ့ကေတာ့ ဆရာေတာ့္ကို ဗဟန္းဘုန္းဘုန္းဟုသာ ညႊန္းဆိုေခၚေဝၚ ၾကပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူသိသမွ်က သည္ေလာက္သာျဖစ္သည္။ သူ အသက္ငယ္႐ြယ္ေသး၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား အေစာပိုင္းေလာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ငွားထား၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ အနည္းငယ္ က်ဲပါးသြားသည္။ လံုးဝ အဆက္ျပတ္သည္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ တႏွစ္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းသို ့ေရာက္ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၅ ေလာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူတို ့ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ျဖစ္ျပန္သည္။ သူတို႔အိမ္႐ွိရာ လမ္းတြင္ပင္ သူ႔အေဒၚက အိမ္ေဆာက္သည္။ ထိုအိမ္ကိုလည္း ဆရာေတာ္ပင္ ပႏၷက္ရိုက္ေပးခဲ့သည္။ သည္မွာပင္ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ ေရာက္ျဖစ္ျပန္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ သူအသက္ ၂၀ ႐ွိခဲ့ၿပီမို႔ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း တစြန္းတစ သိ႐ွိလာသည္။ ဆရာေတာ္က ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ေထာက္ခံ အားေပးသူျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။
အတိုက္အခံ ျပည္သူ႔ အင္အားစုတို႔ကလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ျပဳၿမဲထံုးစံ အလွဴအတန္းတို႔ကို ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းတြင္ပင္ ျပဳလုပ္ေလ့ ျပဳလုပ္ထ ရွိၾကသည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္းတြင္လည္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မ်ား၊ အခမ္းအနားမ်ားက က်င္းပ၍ ရသည္မဟုတ္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ လာဘ္သပ္ပကာ ေပါမ်ားျခင္း ႐ွားပါးျခင္းကို စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္။ သပိတ္ကို ေရက်င္း ေသာက္လွ်င္လည္း ဆြမ္းျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားသူ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းတိုက္ဝင္းသို႔ သူ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဆရာေတာ့္လက္ေထာက္ ဦးပဥၥင္းကို ေတြ႔သည္။ ဆရာေတာ္ အေပၚထပ္တြင္ ႐ွိေၾကာင္းေျပာ၍ သစ္သားေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္း ကေလးအတိုင္း သူ တက္လာသည္။ အေပၚထပ္႐ွိ ဦးပဥၥင္းတပါးက သူ႔ကို ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီး ဆရာေတာ့္ထံ သြားေျပာသည္။ သူ ဘုရားဝတ္ခ်ၿပီး ေက်ာင္းခန္းပတ္လည္ကို ေစ့ေစ့ငုငု ၾကည့္မိသည္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကေလးက ေတာေက်ာင္းဆန္ဆန္ ေက်ာင္းကေလး။ ထည္ထည္ဝါဝါ ေတာက္ေတာက္ပပ မ႐ွိ။ ပစၥည္းပစၥယလည္း မ်ားမ်ားစားစားမထား။ အရာရာက ညိဳညိဳမြဲမြဲအေရာင္ကို ေဆာင္လ်က္။ ဒါကပင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ေအးေအးျမျမ ျဖစ္ေနသည္ဟု သူခံစားမိျပန္သည္။
ေက်ာင္းေတာ္ဝိဟာရ၏ အရိပ္အာဝါသေအာက္တြင္ သူ ႏွစ္သိမ့္ေနမိခ်ိန္တြင္ပင္ ဆရာေတာ္က သီတင္းသံုးရာ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာသည္။ သူ ဝတ္ျဖည့္ၿပီး အိမ္မွယူေဆာင္လာေသာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳတို႔ကို ဆက္ကပ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ စကားစျမည္ေျပာၾကသည္။ သူက ဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္။ ဆရာေတာ္၏ အေတြးအျမင္ အယူအဆတို႔ကလည္း သမား႐ိုးက်မဆန္။ သစ္သစ္လြင္လြင္၊ လန္းလန္းဆတ္ဆတ္။ ေဟာေသာတရားကလည္း တက္ေခတ္တရား။ ဆရာေတာ္က က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာထား၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးလည္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္သည္။ ကမာၻ႔အေၾကာင္းေကာ၊ ျမန္မာ့အေၾကာင္းကိုပါ ျခံဳမိငံုမိသည္။ တဖက္သတ္ ေျပာျခင္းမ်ိဳးလည္း မည္သည့္အခါမွ် မ႐ွိ။ တဖက္လူ၏ အျမင္ကို တေလးတစား နားဆင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ့္ဆီ ေရာက္လွ်င္ သူ ခဏႏွင့္ ျပန္ေလ့မ႐ွိ။ ဆရာေတာ္ကလည္း လူငယ္လူ႐ြယ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာရဆိုရသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ဟန္တူသည္။
သာေရးနာေရး မိသားစုအေရး ေျပာေနရာမွ "ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ တို႔ေက်ာင္းလည္း အေစာင့္အေ႐ွာက္ေတြမ်ား ေနတယ္ေဟ့" ဟု ဆရာေတာ္က သူ႔ကိုေျပာသည္။ သူ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္။ ေနာက္မွ ဆရာေတာ့္ေဘးမွ ဦးပဥၥင္းက စကားျဖည့္၍ ေျပာသည္။ အာဇာနည္ေန႔ နီးလာ၍ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု။ သည္ေတာ့မွ သူလည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ရယ္မိေမာမိေတာ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ျပဳလုပ္ေသာ အာဇာနည္ေန႔၊ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မ်ားဆိုင္ရာ ဘာသာေရး အခမ္းအနားမ်ားသို႔ တက္ေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ေလ့႐ွိသည္။ သာမႈနာမႈ အလွဴအတန္း ကိစၥအဝဝကိုလည္း လက္ခံ က်င္းပေပးေလ့ ႐ွိသူျဖစ္သည္။
သူျပန္ခါနီး ဝတ္ျဖည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေပးၿမဲဆုကို ေပးသည္။ "အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေစ" ဟု။ ဆရာေတာ္ေပးေသာ ဆုက သာမန္ႏွင့္မတူ ကြဲကြဲျပားျပား ႐ွိလွသည္ဟု သူ ထိုဆုကို ခံယူတိုင္း ခံစားမိခဲ့ပါသည္။
၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ၿမိဳ႔ထဲ႐ွိ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူ႔အေဒၚျခံတြင္ ဆြမ္းကပ္ျဖစ္သည္။ အ႐ြယ္အတန္ငယ္ ရလာေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က နဂိုအတိုင္း။ ယံုၾကည္ရာကို ယံုၿမဲယံုလ်က္။ သည္ဘက္ ႏွစ္ပိုင္းတြင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး အေရးႀကီးပံုကို ဆရာေတာ္က စကားအလ်ဥ္းသင့္တိုင္း အေလးအနက္ ေျပာၾကားလာသည္ကို သူ သတိထားမိသည္။ ေတြ႔ရဆံုရေသာ ဒကာ ဒယိကာမတိုင္းကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးရာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကရန္ အစဥ္ တိုက္တြန္းေလ့ ႐ွိသည္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရးအတြက္ ဆရာေတာ္သည္ တရက္ကေလးမွ် ရတက္ေအးဟန္မ႐ွိဟု သူကေတာ့ ထင္ျမင္မိသည္။
တရက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း အသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ေအာက္ဘက္နား႐ွိ "သူရဲေကာင္း စစ္သည္ဗိမာန္" အေၾကာင္း ေရာက္သြားၾကသည္။ သည္တြင္ ဆရာေတာ္က "ညီအကိုခ်င္း သတ္တာ သူရဲေကာင္းလားကြ" ဟု ႐ုတ္တရက္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ဆက္၍ "ျပည္တြင္းစစ္ကို အျမန္ဆံုးရပ္စဲရန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ဘက္မွ ေသေၾကပ်က္စီးသည္ျဖစ္ေစ ညီအကိုခ်ည္းမို႔ တိုင္းျပည္ အထူးနစ္နာေၾကာင္း" ေျပာသည္။ ဆရာေတာ့္စကား အဆံုးတြင္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်မိၾကပါသည္။
ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့သည္က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္းေလာက္တြင္ ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ သူႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ခြာလာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ဆရာေတာ့္အား ျပန္လည္ဖူးေတြ႔ခြင့္ ရသည္က မဇၩိမ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားကို ဆရာေတာ္၏ သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ပင္ က်င္းပသည္။ ဆရာေတာ္က ၈၈ ႐ွစ္မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။ သံ႐ံုးတာဝန္ခံမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနပံု၊ တရားခ်ီးျမွင့္ေနပံုတို႔ကို အေတာ္စံုစံုလင္လင္ သူ ျမင္ေတြ႔ရသည္။
ေနာက္တလအၾကာ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာတြင္ ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားသည္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵျပပြဲသတင္းမ်ားကို သူ ရင္တခုန္ခုန္၊ ဖိုဖိုလိႈက္လိႈက္ ၾကည့္ရင္း႐ႈရင္း ဆရာေတာ့္ကို အထူးတလည္ သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါလိမ့္။ သိပ္မၾကာ။ စက္တင္ဘာလကုန္တြင္ပင္ ဆရာေတာ့္သတင္းက သူ႔ဆီ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္း႐ွိ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းကို သူ ဖတ္ရႈရသည္။ ဆက္တိုက္ ဆိုသလိုပင္ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းမ်ား ၾကားရျပန္သည္။ ဆရာေတာ့္ကို အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ဝင္းတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ က်န္းမာေရး အလြန္ ဆိုး႐ြား က်ဆင္းေနေၾကာင္း စသည္။
သူ အိမ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အျမန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရ။ ရျပန္ေတာ့လည္း စကား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာ၍ မရျပန္။ သည္လိုႏွင့္ ၃-၄ လၾကာမွ ဆရာေတာ့္သတင္းကို သူ ျပန္ၾကားရသည္။ သတင္းေကာင္းႏွင့္ သတင္းဆိုး ေရာယွက္လ်က္။ ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္….ဆရာေတာ့္တြင္ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။
ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးႏွင့္ လူ ၆ ဦးကုိ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ျငိမ္ဝပ္ ပိျပားေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရးကို ထိခိုက္ပ်က္ျပားရန္ ေသြးထိုး လႈံ႔ေဆာ္သည့္ပုဒ္မႏွင့္ ဗဟန္းျမိဳ႔နယ္ တရား႐ံုးတြင္ စြဲခ်က္တင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မတ္လအတြင္းတြင္ သူ ဖတ္ရႈရျပန္သည္။ သၾကၤန္ မတိုင္မီ သူ႔အိမ္ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ ၾကံဳေသာအခါတြင္ေတာ့ သူ ဆရာေတာ့္ သတင္းကို ေမးမိသည္။ ဆရာေတာ့္ အေျခအေနမွာ ထူးထူးျခားျခား သက္သာလာျခင္း မ႐ွိေတာ့ေၾကာင္း သူ႔အိမ္က ေျပာသည္။ ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ့္ကို ဝတၳဳေငြ သြားေရာက္ကပ္လႉမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။ ဆရာေတာ့္အတြက္ သူ႔အေနႏွင့္ပါ ဝတၳဳကပ္လႉေပးရန္ သူ႔အေမကို ေျပာသည္။ သည္တႀကိမ္သည္ ေနာက္ဆံုးကပ္လႉျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဇြန္လ ဒုတိယပတ္တြင္ သူ႔အိမ္ႏွင့္ စကားေျပာေသးေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္သတင္းကို ဘာမွမေျပာ။ ဇြန္လ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ သူ မဇၥ်ိမ သတင္းကို ဖတ္ရႈမိခ်ိန္တြင္ "သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္း ခ်ိတ္ပိတ္ခံရေၾကာင္း" သတင္းကို ဖတ္ရသည္။ သတင္းတေနရာတြင္က "လစ္လပ္သြားေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္" ဟူေသာ စာသား။ "လစ္လပ္သြားေသာ" ဆိုပါလား …. ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္သြားၿပီလား … လႈပ္႐ွားေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း အျခားသတင္းမ်ားကို လိုက္႐ွာသည္။ မူလစာမ်က္ႏွာသို႔ ျပန္သြားသည္။ ဓာတ္ပံုဆလိုက္ရႈိုး ေနရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မွ ဆရာေတာ့္ ဓာတ္ပံုအား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ "သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱေတဇိႏၵာစာရ၏ စ်ာပန အခမ္းအနားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေရေဝးသုသာန္တြင္ ဇြန္လ ၇ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က က်င္းပစဥ္" တဲ့။ ဆရာေတာ့္ဓာတ္ပံုအား ဦးဥၥင္းႏွစ္ပါးက ကိုင္ေဆာင္လ်က္။ ဟုတ္သည္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
"လူကို ေလ့လာပါ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာပါ" ဟု သူ႔ကို ေျပာၾကားေသာ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးၾသဝါဒကို သူ ယခု ျပန္လည္ ၾကားေယာင္သည္။ "တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပစ္မ႐ွာစတမ္း၊ ရန္သတၱရု မျပဳစတမ္း၊ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးျခင္း နည္းလမ္းနဲ႔ တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႔ အက်ပ္အတည္းကို ေျဖ႐ွင္းၾကရမယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီ့ထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး" ဟု ဆရာေတာ္၏ ယံုၾကည္ ေလးနက္စြာ ေျပာေနေသာ အသြင္ကို သူ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္သည္။ ေမတၱာႏွလံုးႏွင့္ ႐ႊင္႐ႊင္ျပံဳးျပံဳး ေနတတ္ထိုင္တတ္၊ သူ႔တိုင္းသူ႔ျပည္အတြက္ အၿမဲတေစ စိုးရိမ္ပူပန္ ေနတတ္ေသာ ဆရာေတာ့္ကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့သည္။
သည္စာကို ေရးေနခ်ိန္တြင္ပင္ သူ႔အေမထံမွ စာေရာက္လာသည္။ "သားေလး ဗဟန္းဘုန္းဘုန္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သား စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ အေမ မေျပာဘဲ ထားတာပါ။ ဗဟန္းဘုန္းဘုန္းဟာ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာၿပီး သူ႔တာဝန္ သူ ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္သြားပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး အတြက္လည္း တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႔ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါပဲ။ သူ႔ရဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာထဲမွာ ထည့္ခြင့္မျပဳဘူး။ အခုလည္း သူ႔ေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ၾကားပါတယ္ ….." အေမ့စာကို ဖတ္၍ သူငိုင္ေနမိသည္။
သူ႔ အသည္းႏွလံုးကို တစံုတရာက ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညွစ္ထားသလို သူ ခံစားရသည္။ ဆရာေတာ္ သာသိလွ်င္ ဘာမ်ားမိန္႔ ျမြက္ဦးမလဲ….သူ ဝမ္းပန္းတနည္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ဆရာေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘဝက ႐ိုးသားရဲရင့္မႈတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းလ်က္။ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ လမ္းျဖစ္သည္။ ေခ်ာ့ေသာ္လည္း မေပ်ာ့ခဲ့၊ ေျခာက္ေသာ္လည္း မေၾကာက္ခဲ့။ နကမၸတိ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ျဖင့္သာ ေနထိုင္႐ွင္သန္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူ အေလးဂရုျပဳရာ၊ သူျမတ္ႏိုးရာ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ျမွဳပ္ႏွံေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ဆရာေတာ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔က သည္မွ်ျဖင့္ေတာ့ နိဂံုးမခ်ဳပ္တန္ရာ၊ နိ႒ိမတံ တန္ရာဟု သူ ယံုၾကည္ေနမိျပန္သည္။ ေနာက္တႀကိမ္ …. ဟုတ္သည္ ….. အနည္းဆံုး ေနာက္တႀကိမ္ေတာ့ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို သူ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရႏိုင္ပါလိမ့္ဦးမည္ …. ဆရာေတာ္ ထာဝစဥ္ လိုလားခဲ့ေသာ ျပည္သစ္ကိုတည္၍ က်ီသစ္ကို ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုေသာအခါတြင္ …. သူ႔ျပည္သူ႔႐ြာသည္ အေထြေထြ အထူးထူးေသာ ပန္းေပါင္းတရာတို႔၏ ရနံ႔ျဖင့္ ေမႊးႀကိဳင္ သင္းပ်ံ႔ေနပါလိမ့္မည္ ။
(ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ ထြန္းကားေစလိုသူ စစ္အစိုးရ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားက လႉတန္းမႈကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံကာ စစ္အစိုးရ အလိုက် မလုပ္ေဆာင္သည့္ ေျခာက္ထပ္ၾကီး ဘုရား၀င္းအတြင္းရွိ သာသနာ့သိပံၸ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲ ေတဇိႏၵာစာရကို အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာေတာ္သည္ သက္ေတာ္ ၇၂ ႏွစ္ ၊ ၀ါေတာ္ ၅၂ ႏွစ္ တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္)
"ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႔အေရးပဲေပါ႔" "ရပ္နဲ႔ ႐ြာနဲ႔ေနရင္ ရပ္ေရး႐ြာေရးဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ၿမိဳ႔နဲ႔ နယ္နဲ႔ ေနရင္ ၿမိဳ႔ေရး နယ္ေရး ဆိုတာ႐ွိတယ္။ တိုင္းနဲ ့ျပည္နဲ ့ႏိုင္ငံနဲ ့ေနရင္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ႐ွိတယ္။ ေခါင္းေ႐ွာင္ေနလို ့မရဘူး။ ေခါင္းေ႐ွာင္တာဟာ တာဝန္မဲ့တာပဲ။
အခုဟာက ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ ့မပတ္သက္ရဘူးဆိုေတာ့ ဘာလဲ ဒကာႀကီးရ၊ ဒါ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္တာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသား အားလံုးနဲ ့သက္ဆိုင္တဲ့ အေရးဥစၥာ။ ၿပီးေတာ့ ပါတီႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကား႐ွိေသးတယ္။ ပါတီဆိုတာ အသင္းအဖြဲ႔ပဲဥစၥာ။ အသင္းအပင္း အဖြဲ ့အစည္းနဲ႔မွ ႏိုင္ငံ့ေရးရာကို လုပ္လို႔ကိုင္လို႔၊ ေဆာင္႐ြက္လို႔ ရမွာေပါ့။ ဥပေဒနဲ႔အညီ ျဖစ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲဟာ" ။
ဆရာေတာ္က စကားကို ခဏျဖတ္၍ ေရေႏြးၾကမ္း တခြက္ဘုန္းေပးသည္။ သူကေတာ့ ဆရာေတာ္၏ စကားတြင္သာ အာ႐ံုနစ္ဝင္ေနမိသည္။ ေနရာက ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူတို႔၏ အိမ္။ သည္ႏွစ္ထဲတြင္ ဆြမ္းမေကြ်းရေသး၍ ဆရာေတာ္ အပါအဝင္ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးအား ဆြမ္းကပ္လွဴေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္က ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ သူတို႔အိမ္က ဘာမွမေဝး။ ဟိုဘက္လမ္း ဒီဘက္လမ္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးအား ၉ နာရီခြဲ သာသာေလာက္ကတည္းက သြားပင့္ခဲ့သည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိသည္။
ဆရာေတာ္က စကားေျပာ၊ တရားေဟာေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔မိသားစုကလည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳတုန္းဆံုခိုက္ တရားနာ႐ံုမက စကားပါေျပာလိုသည္။ ဆရာရင္း ဒကာရင္းျဖစ္ေန၍ ေျပာရဆိုရ သည္မွာလည္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ ႐ွိသည္။ နယ္ေရဖတ္ေရ ႐ွိသည္။ ဆရာေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကိစၥမ႐ွိလွပါ။ မည္သည့္ပရိသတ္ အလယ္တြင္မဆို ဆရာေတာ္က သူယံုၾကည္ရာကိုသာ ေျပာဆိုၿမဲ။ ယခု ပရိသတ္ကေတာ့ သိပ္မမ်ားလွပါ။ သူတို ့မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာမ်ားႏွင့္ မိတ္သဂၤဟအခ်ိဳ႔သာ ျဖစ္ပါသည္။
"ဒကာႀကီး အခု ပင္စင္ယူၿပီ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ" ဟု ဆရာေတာ္က သူ႔ ဦးေလးေတာ္ကို ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ "တပည့္ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မစဥ္းစားရေသးပါဘူး ဘုရား" ဟု ဦးေလးက ျပန္ေျဖသည္။ "ဒါဆိုလည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေပါ႔ ဒကာႀကီးရ။ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာအေရး တတ္စြမ္းသမွ်ေပါ႔" ဟု ဆရာေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က နံရံေပၚမွ တိုင္ကပ္နာရီကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ "ေအး တခ်က္ေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ၊ ဘုန္းႀကီး ျပန္ၾကြေတာ့မယ္" ဆရာေတာ္၏ တိုးတိုးညင္သာ စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဆရာေတာ့္ကို ဦးခ်ၾကသည္။ ဆရာေတာ့္ႏႈတ္မွ ဆုေတာင္းပတၳနာ ျမြက္ဟသံ အဆံုးတြင္ေတာ့ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကား႐ွိရာသို ့သူ သယ္သြားသည္။ ေနကစူးစူး႐ွ႐ွ ေတာက္ပ ေနပါသည္။
တကယ္က သူ ဆရာေတာ့္ကို စတင္ သိကြ်မ္းရခ်ိန္တြင္ သူ ၁၀ ႏွစ္သားသာသာ အရြယ္သာရွိေသးသည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူတို႔ပိုင္ ေျမကြက္လပ္တြင္ အိမ္စေဆာက္သည္။ သည္မွာပင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆံုစည္းသိကြ်မ္းရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ သူ႔ဖခင္၏ တပည့္ရင္းျဖစ္သူက ဆရာေတာ္၏ ဒကာရင္း ျဖစ္ေနသည္။ ထိုတပည့္ျဖစ္သူ၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈႏွင့္ပင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူတို႔မိသားစု စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္ကပင္ သူတို႔ ေဆာက္မည့္အိမ္အား ပႏၷက္႐ိုက္ေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္က သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္းတိုက္ ေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ သူတို ့အိမ္ကလည္း နီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ျပဳသင့္ျပဳအပ္ရာ မဂၤလာကိစၥ အဝဝတို႔တြင္လည္း ဆရာေတာ့္ကိုသာ သူတို ့အားကိုးအားထားျပဳခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ဆရာေတာ္က သက္ေတာ္ ၅၀ ဝန္းက်င္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ၾကံ႔ၾကံ႔ခိုင္ခိုင္ ဆရာေတာ္၏ ပံုသ႑ာန္က ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ တရားေဟာရာတြင္လည္း အသံၾသဇာေကာင္းေကာင္း ဌာန္ႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ေဟာတတ္ေျပာတတ္သည္။ သူတို ့ကေတာ့ ဆရာေတာ့္ကို ဗဟန္းဘုန္းဘုန္းဟုသာ ညႊန္းဆိုေခၚေဝၚ ၾကပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူသိသမွ်က သည္ေလာက္သာျဖစ္သည္။ သူ အသက္ငယ္႐ြယ္ေသး၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား အေစာပိုင္းေလာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ငွားထား၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ အနည္းငယ္ က်ဲပါးသြားသည္။ လံုးဝ အဆက္ျပတ္သည္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ တႏွစ္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းသို ့ေရာက္ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၅ ေလာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူတို ့ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ျဖစ္ျပန္သည္။ သူတို႔အိမ္႐ွိရာ လမ္းတြင္ပင္ သူ႔အေဒၚက အိမ္ေဆာက္သည္။ ထိုအိမ္ကိုလည္း ဆရာေတာ္ပင္ ပႏၷက္ရိုက္ေပးခဲ့သည္။ သည္မွာပင္ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ခလုတ္ ထြက္ခလုတ္ ေရာက္ျဖစ္ျပန္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ သူအသက္ ၂၀ ႐ွိခဲ့ၿပီမို႔ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း တစြန္းတစ သိ႐ွိလာသည္။ ဆရာေတာ္က ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ေထာက္ခံ အားေပးသူျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။
အတိုက္အခံ ျပည္သူ႔ အင္အားစုတို႔ကလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ျပဳၿမဲထံုးစံ အလွဴအတန္းတို႔ကို ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းတြင္ပင္ ျပဳလုပ္ေလ့ ျပဳလုပ္ထ ရွိၾကသည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း႐ွိသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္းတြင္လည္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မ်ား၊ အခမ္းအနားမ်ားက က်င္းပ၍ ရသည္မဟုတ္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ လာဘ္သပ္ပကာ ေပါမ်ားျခင္း ႐ွားပါးျခင္းကို စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္။ သပိတ္ကို ေရက်င္း ေသာက္လွ်င္လည္း ဆြမ္းျဖစ္သည္ဟု ခံယူထားသူ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းတိုက္ဝင္းသို႔ သူ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဆရာေတာ့္လက္ေထာက္ ဦးပဥၥင္းကို ေတြ႔သည္။ ဆရာေတာ္ အေပၚထပ္တြင္ ႐ွိေၾကာင္းေျပာ၍ သစ္သားေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္း ကေလးအတိုင္း သူ တက္လာသည္။ အေပၚထပ္႐ွိ ဦးပဥၥင္းတပါးက သူ႔ကို ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီး ဆရာေတာ့္ထံ သြားေျပာသည္။ သူ ဘုရားဝတ္ခ်ၿပီး ေက်ာင္းခန္းပတ္လည္ကို ေစ့ေစ့ငုငု ၾကည့္မိသည္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကေလးက ေတာေက်ာင္းဆန္ဆန္ ေက်ာင္းကေလး။ ထည္ထည္ဝါဝါ ေတာက္ေတာက္ပပ မ႐ွိ။ ပစၥည္းပစၥယလည္း မ်ားမ်ားစားစားမထား။ အရာရာက ညိဳညိဳမြဲမြဲအေရာင္ကို ေဆာင္လ်က္။ ဒါကပင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ေအးေအးျမျမ ျဖစ္ေနသည္ဟု သူခံစားမိျပန္သည္။
ေက်ာင္းေတာ္ဝိဟာရ၏ အရိပ္အာဝါသေအာက္တြင္ သူ ႏွစ္သိမ့္ေနမိခ်ိန္တြင္ပင္ ဆရာေတာ္က သီတင္းသံုးရာ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာသည္။ သူ ဝတ္ျဖည့္ၿပီး အိမ္မွယူေဆာင္လာေသာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳတို႔ကို ဆက္ကပ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ စကားစျမည္ေျပာၾကသည္။ သူက ဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္။ ဆရာေတာ္၏ အေတြးအျမင္ အယူအဆတို႔ကလည္း သမား႐ိုးက်မဆန္။ သစ္သစ္လြင္လြင္၊ လန္းလန္းဆတ္ဆတ္။ ေဟာေသာတရားကလည္း တက္ေခတ္တရား။ ဆရာေတာ္က က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာထား၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးလည္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္သည္။ ကမာၻ႔အေၾကာင္းေကာ၊ ျမန္မာ့အေၾကာင္းကိုပါ ျခံဳမိငံုမိသည္။ တဖက္သတ္ ေျပာျခင္းမ်ိဳးလည္း မည္သည့္အခါမွ် မ႐ွိ။ တဖက္လူ၏ အျမင္ကို တေလးတစား နားဆင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ့္ဆီ ေရာက္လွ်င္ သူ ခဏႏွင့္ ျပန္ေလ့မ႐ွိ။ ဆရာေတာ္ကလည္း လူငယ္လူ႐ြယ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာရဆိုရသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ဟန္တူသည္။
သာေရးနာေရး မိသားစုအေရး ေျပာေနရာမွ "ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ တို႔ေက်ာင္းလည္း အေစာင့္အေ႐ွာက္ေတြမ်ား ေနတယ္ေဟ့" ဟု ဆရာေတာ္က သူ႔ကိုေျပာသည္။ သူ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္။ ေနာက္မွ ဆရာေတာ့္ေဘးမွ ဦးပဥၥင္းက စကားျဖည့္၍ ေျပာသည္။ အာဇာနည္ေန႔ နီးလာ၍ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု။ သည္ေတာ့မွ သူလည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ရယ္မိေမာမိေတာ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ျပဳလုပ္ေသာ အာဇာနည္ေန႔၊ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မ်ားဆိုင္ရာ ဘာသာေရး အခမ္းအနားမ်ားသို႔ တက္ေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ေလ့႐ွိသည္။ သာမႈနာမႈ အလွဴအတန္း ကိစၥအဝဝကိုလည္း လက္ခံ က်င္းပေပးေလ့ ႐ွိသူျဖစ္သည္။
သူျပန္ခါနီး ဝတ္ျဖည့္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေပးၿမဲဆုကို ေပးသည္။ "အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေစ" ဟု။ ဆရာေတာ္ေပးေသာ ဆုက သာမန္ႏွင့္မတူ ကြဲကြဲျပားျပား ႐ွိလွသည္ဟု သူ ထိုဆုကို ခံယူတိုင္း ခံစားမိခဲ့ပါသည္။
၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ၿမိဳ႔ထဲ႐ွိ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ ေ႐ႊဂံုတိုင္႐ွိ သူ႔အေဒၚျခံတြင္ ဆြမ္းကပ္ျဖစ္သည္။ အ႐ြယ္အတန္ငယ္ ရလာေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က နဂိုအတိုင္း။ ယံုၾကည္ရာကို ယံုၿမဲယံုလ်က္။ သည္ဘက္ ႏွစ္ပိုင္းတြင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး အေရးႀကီးပံုကို ဆရာေတာ္က စကားအလ်ဥ္းသင့္တိုင္း အေလးအနက္ ေျပာၾကားလာသည္ကို သူ သတိထားမိသည္။ ေတြ႔ရဆံုရေသာ ဒကာ ဒယိကာမတိုင္းကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးရာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကရန္ အစဥ္ တိုက္တြန္းေလ့ ႐ွိသည္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရးအတြက္ ဆရာေတာ္သည္ တရက္ကေလးမွ် ရတက္ေအးဟန္မ႐ွိဟု သူကေတာ့ ထင္ျမင္မိသည္။
တရက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း အသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ေအာက္ဘက္နား႐ွိ "သူရဲေကာင္း စစ္သည္ဗိမာန္" အေၾကာင္း ေရာက္သြားၾကသည္။ သည္တြင္ ဆရာေတာ္က "ညီအကိုခ်င္း သတ္တာ သူရဲေကာင္းလားကြ" ဟု ႐ုတ္တရက္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ဆက္၍ "ျပည္တြင္းစစ္ကို အျမန္ဆံုးရပ္စဲရန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ဘက္မွ ေသေၾကပ်က္စီးသည္ျဖစ္ေစ ညီအကိုခ်ည္းမို႔ တိုင္းျပည္ အထူးနစ္နာေၾကာင္း" ေျပာသည္။ ဆရာေတာ့္စကား အဆံုးတြင္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်မိၾကပါသည္။
ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့သည္က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္းေလာက္တြင္ ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ သူႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ခြာလာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ဆရာေတာ့္အား ျပန္လည္ဖူးေတြ႔ခြင့္ ရသည္က မဇၩိမ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားကို ဆရာေတာ္၏ သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ပင္ က်င္းပသည္။ ဆရာေတာ္က ၈၈ ႐ွစ္မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။ သံ႐ံုးတာဝန္ခံမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနပံု၊ တရားခ်ီးျမွင့္ေနပံုတို႔ကို အေတာ္စံုစံုလင္လင္ သူ ျမင္ေတြ႔ရသည္။
ေနာက္တလအၾကာ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာတြင္ ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားသည္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵျပပြဲသတင္းမ်ားကို သူ ရင္တခုန္ခုန္၊ ဖိုဖိုလိႈက္လိႈက္ ၾကည့္ရင္း႐ႈရင္း ဆရာေတာ့္ကို အထူးတလည္ သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါလိမ့္။ သိပ္မၾကာ။ စက္တင္ဘာလကုန္တြင္ပင္ ဆရာေတာ့္သတင္းက သူ႔ဆီ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္း႐ွိ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းကို သူ ဖတ္ရႈရသည္။ ဆက္တိုက္ ဆိုသလိုပင္ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းမ်ား ၾကားရျပန္သည္။ ဆရာေတာ့္ကို အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ဝင္းတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ က်န္းမာေရး အလြန္ ဆိုး႐ြား က်ဆင္းေနေၾကာင္း စသည္။
သူ အိမ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အျမန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရ။ ရျပန္ေတာ့လည္း စကား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာ၍ မရျပန္။ သည္လိုႏွင့္ ၃-၄ လၾကာမွ ဆရာေတာ့္သတင္းကို သူ ျပန္ၾကားရသည္။ သတင္းေကာင္းႏွင့္ သတင္းဆိုး ေရာယွက္လ်က္။ ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္….ဆရာေတာ့္တြင္ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။
ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွ သံဃာေတာ္ ၅ ပါးႏွင့္ လူ ၆ ဦးကုိ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ျငိမ္ဝပ္ ပိျပားေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရးကို ထိခိုက္ပ်က္ျပားရန္ ေသြးထိုး လႈံ႔ေဆာ္သည့္ပုဒ္မႏွင့္ ဗဟန္းျမိဳ႔နယ္ တရား႐ံုးတြင္ စြဲခ်က္တင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မတ္လအတြင္းတြင္ သူ ဖတ္ရႈရျပန္သည္။ သၾကၤန္ မတိုင္မီ သူ႔အိမ္ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ ၾကံဳေသာအခါတြင္ေတာ့ သူ ဆရာေတာ့္ သတင္းကို ေမးမိသည္။ ဆရာေတာ့္ အေျခအေနမွာ ထူးထူးျခားျခား သက္သာလာျခင္း မ႐ွိေတာ့ေၾကာင္း သူ႔အိမ္က ေျပာသည္။ ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ့္ကို ဝတၳဳေငြ သြားေရာက္ကပ္လႉမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။ ဆရာေတာ့္အတြက္ သူ႔အေနႏွင့္ပါ ဝတၳဳကပ္လႉေပးရန္ သူ႔အေမကို ေျပာသည္။ သည္တႀကိမ္သည္ ေနာက္ဆံုးကပ္လႉျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဇြန္လ ဒုတိယပတ္တြင္ သူ႔အိမ္ႏွင့္ စကားေျပာေသးေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္သတင္းကို ဘာမွမေျပာ။ ဇြန္လ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ သူ မဇၥ်ိမ သတင္းကို ဖတ္ရႈမိခ်ိန္တြင္ "သာသနာ့သိပၸံေက်ာင္း ခ်ိတ္ပိတ္ခံရေၾကာင္း" သတင္းကို ဖတ္ရသည္။ သတင္းတေနရာတြင္က "လစ္လပ္သြားေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္" ဟူေသာ စာသား။ "လစ္လပ္သြားေသာ" ဆိုပါလား …. ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္သြားၿပီလား … လႈပ္႐ွားေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း အျခားသတင္းမ်ားကို လိုက္႐ွာသည္။ မူလစာမ်က္ႏွာသို႔ ျပန္သြားသည္။ ဓာတ္ပံုဆလိုက္ရႈိုး ေနရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မွ ဆရာေတာ့္ ဓာတ္ပံုအား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ "သာသနာ့သိပၸံ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱေတဇိႏၵာစာရ၏ စ်ာပန အခမ္းအနားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေရေဝးသုသာန္တြင္ ဇြန္လ ၇ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က က်င္းပစဥ္" တဲ့။ ဆရာေတာ့္ဓာတ္ပံုအား ဦးဥၥင္းႏွစ္ပါးက ကိုင္ေဆာင္လ်က္။ ဟုတ္သည္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
"လူကို ေလ့လာပါ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာပါ" ဟု သူ႔ကို ေျပာၾကားေသာ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးၾသဝါဒကို သူ ယခု ျပန္လည္ ၾကားေယာင္သည္။ "တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပစ္မ႐ွာစတမ္း၊ ရန္သတၱရု မျပဳစတမ္း၊ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးျခင္း နည္းလမ္းနဲ႔ တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႔ အက်ပ္အတည္းကို ေျဖ႐ွင္းၾကရမယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီ့ထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး" ဟု ဆရာေတာ္၏ ယံုၾကည္ ေလးနက္စြာ ေျပာေနေသာ အသြင္ကို သူ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္သည္။ ေမတၱာႏွလံုးႏွင့္ ႐ႊင္႐ႊင္ျပံဳးျပံဳး ေနတတ္ထိုင္တတ္၊ သူ႔တိုင္းသူ႔ျပည္အတြက္ အၿမဲတေစ စိုးရိမ္ပူပန္ ေနတတ္ေသာ ဆရာေတာ့္ကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့သည္။
သည္စာကို ေရးေနခ်ိန္တြင္ပင္ သူ႔အေမထံမွ စာေရာက္လာသည္။ "သားေလး ဗဟန္းဘုန္းဘုန္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သား စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ အေမ မေျပာဘဲ ထားတာပါ။ ဗဟန္းဘုန္းဘုန္းဟာ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာၿပီး သူ႔တာဝန္ သူ ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္သြားပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး အတြက္လည္း တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႔ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါပဲ။ သူ႔ရဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာထဲမွာ ထည့္ခြင့္မျပဳဘူး။ အခုလည္း သူ႔ေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ၾကားပါတယ္ ….." အေမ့စာကို ဖတ္၍ သူငိုင္ေနမိသည္။
သူ႔ အသည္းႏွလံုးကို တစံုတရာက ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညွစ္ထားသလို သူ ခံစားရသည္။ ဆရာေတာ္ သာသိလွ်င္ ဘာမ်ားမိန္႔ ျမြက္ဦးမလဲ….သူ ဝမ္းပန္းတနည္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ဆရာေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘဝက ႐ိုးသားရဲရင့္မႈတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းလ်က္။ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ လမ္းျဖစ္သည္။ ေခ်ာ့ေသာ္လည္း မေပ်ာ့ခဲ့၊ ေျခာက္ေသာ္လည္း မေၾကာက္ခဲ့။ နကမၸတိ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ျဖင့္သာ ေနထိုင္႐ွင္သန္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူ အေလးဂရုျပဳရာ၊ သူျမတ္ႏိုးရာ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ျမွဳပ္ႏွံေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ဆရာေတာ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔က သည္မွ်ျဖင့္ေတာ့ နိဂံုးမခ်ဳပ္တန္ရာ၊ နိ႒ိမတံ တန္ရာဟု သူ ယံုၾကည္ေနမိျပန္သည္။ ေနာက္တႀကိမ္ …. ဟုတ္သည္ ….. အနည္းဆံုး ေနာက္တႀကိမ္ေတာ့ ဆရာေတာ္သည္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို သူ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရႏိုင္ပါလိမ့္ဦးမည္ …. ဆရာေတာ္ ထာဝစဥ္ လိုလားခဲ့ေသာ ျပည္သစ္ကိုတည္၍ က်ီသစ္ကို ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုေသာအခါတြင္ …. သူ႔ျပည္သူ႔႐ြာသည္ အေထြေထြ အထူးထူးေသာ ပန္းေပါင္းတရာတို႔၏ ရနံ႔ျဖင့္ ေမႊးႀကိဳင္ သင္းပ်ံ႔ေနပါလိမ့္မည္ ။
Tags
ေဆာင္းပါး